Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd? schreef Vasalis ooit. Maar dat geheel terzijde. In mijn Intree, ruim twee en een half jaar geleden, voorspelde ik dat tijdens mijn redacteurstijd Harry Mulisch zou overlijden. Dat hij slechts vier maanden na mijn aantreden zijn pijp aan Maarten zou geven had ik echter niet verwacht. De ironieloze manier waarop oud-redacteuren vervolgens over zijn graf pisten deed me afvragen of ik bij PC wel aan het goede adres was. En dat gevoel is lang gebleven. Continue reading →

Marc Davitz

Voor Johan Huizinga, een van de grootste Nederlandse historici uit de twintigste eeuw, was er niet veel meer nodig dan een middeleeuws schilderij, zoals Het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck, om tot een ‘historische sensatie’ te komen. Buiten tijd en ruimte getreden stond Huizinga plotseling oog in oog met de naakte Eva. De ‘historische sensatie’, er zijn slechtere eufemismen te bedenken voor een natte droom. Continue reading →

Ik ben in een Chinese karaokebar. Een vriend van een vriend is jarig. Ik heb de vriend beloofd mee te gaan. Eigenlijk wil ik de nieuwste aflevering van kijken. Ik heb werk, ik wil geen sociale achterstand oplopen, ik moet mee kunnen praten op mijn werk. Ik ga mee, mijn vriend zegt dat we gratis kunnen drinken. De vriend van de vriend heeft via Groupon de karaokebar voor twee uur afgehuurd. We krijgen ook honderdvijftig bier, alles voor dertig euro. Er zitten geen hapjes bij. In de karaokebar zijn alle hits beschikbaar, we kunnen ze gewoon zingen. Maar wel in een Chinese versie. Het is lastig kiezen. Zingen we mee met 儀表燈的天堂, een echte evergreen, of kiezen we voor 昨天 of voor het altijd populaire 我沉默 van Van Dik Hout (厚木). We kiezen voor 時鐘 van 酷玩. Met drie mensen zingen we, fonetisch, de tekst van 酷玩: Continue reading →