Vroeger voltrok mijn zaterdagochtend zich altijd volgens een strak geregisseerd ritueel. Rond een uur of tien werd ik wakker gebeld door Jan. Hier gaf ik Jan maandelijks een schappelijke vergoeding voor. Vervolgens liep ik naar de keuken om de vissen van mijn hond eten te geven. Daarna ontbeet ik aan de keukentafel met twee geroosterde bruine boterhammen met vlokken, een cracker met kaas, een glas jus d’orange en een kop koffie, terwijl ik de videoband terugkeek waarop mijn vader ooit het acht uur journaal had opgenomen van 1 januari 1987. Op deze dag werd fietsen op een fiets met reflectoren op de zijkant van de fietsbanden verplicht (op het journaal werd overigens geen aandacht besteed aan deze wetswijziging). Door het vele afdraaien van deze video was er nogal wat ruis op de band gekomen en de witte en grijze strepen in het beeld herinnerden mij er elke zaterdagochtend weer aan dat de Volkskrant op de deurmat op mij lag te wachten. Deze nam ik dan, bij een tweede kop koffie door. Beginnende met het Volkskrant Magazine.
Toen ik afgelopen weekend bij een bezoek aan mijn ouders weer eens de zaterdageditie van de Volkskrant onder ogen kreeg en tussen de diverse bijlagen opzoek ging naar het Magazine, dacht ik voor een ogenblik, dat deze slachtoffer was geworden van de crisis in krantenland en dat de postbode per ongeluk het IKEA FAMILY LIVE magazine van de buurvrouw bij mijn ouders bezorgd had. Totdat ik in vertrouwde letters ‘Volkskrant Magazine’ zag staan op het blad dat ik had aangezien voor het IKEA FAMILY LIVE magazine van de buurvrouw. ‘Het grote woonnummer’, stond er naast de titel, in een tekstballon die niet misstaan zou hebben op een folder van de drie dwaze dagen van de Bijenkorf. Binnenin vond ik dure, hippe versies van de Ikea-meubels waar ik tussen zat.
Toevalligerwijs bevindt zich bij mijn ouders op zolder het officiële Volkskrant Magazine-archief. Hier staan alle Volkskrant Magazines keurig op jaar gerangschikt in imposante stalen archiefkasten, in een speciaal daartoe ingerichte ruimte, waar de temperatuur en de luchtvochtigheidsgraad door een grote, dure machine ideaal worden gehouden voor het bewaren van Volkskrant Magazines. Daar kwam ik er achter dat de teloorgang van het Volkskrant Magazine terug te leiden valt tot februari 2012, toen Corinne van Duin José Rozenbroek opvolgde als ‘chef’ van het tijdschrift.
Sinds haar aantreden heeft ze alle goede rubrieken van het blad – op het interview voorin na – vervangen door rubrieken die zich kenmerken door te veel foto’s en te weinig tekst. Alleen Hanna Bervoets mocht blijven. Ze schrijft nog steeds ófwel over de hele dag thuis zitten, ófwel over feestjes waar ze met bekende mensen, die ze dan alleen met voornaam noemt (Anna), coke gebruikt. Maar waar Hanna vroeger het absolute dieptepunt was van het Volkskrant Magazine, is de pagina met haar column nu niet alleen de pagina met de hoogste woorddichtheid, ook is ze het intellectuele en literaire hoogtepunt.
Hoe nijpend de situatie is blijkt wel uit het feit dat zelfs mensen op Twitter klagen over het Magazine. Nu uiten mensen op Twitter wel vaker meningen, maar meestal blijven deze steken op het niveau van triviale opmerkingen over eten of een doodswens aan het adres van een onschuldig mede-Twitteraar. Over het Volkskrant Magazine zijn ze onverbiddelijk. Zo laat Denise Veldsink weten dat het blad direct in de kliko in ging. ‘Oninteressant en overbodig.’ Karel Wijne weet het volgende te melden: ‘Viva wordt opgeheven, maar leeft voort in #VKmagazine. Binnenkort ook anybody op zaterdag!’
Remarque had beter kunnen weten toen hij Van Duin aan het roer zette van het Magazine. Hoewel ik bij ‘goed volk’ eerder denk aan het type mens dat de goedkeuring kan genieten van de NSB (blank, hard werkend, getrouwd en in het bezit van een zoon en een dochter met blond haar en blauwe ogen) lijkt mij de Volkskrantlezer (links, hoogopgeleid, bovenmodaal) niet helemaal passend bij de achtergrond van Van Duin. Zij stond namelijk, voordat ze kans zag om het Volkskrant Magazine om te toveren tot de liefdesbaby van het gehele tijdschriftenaanbod van Sanoma, achtereenvolgens aan het roer van Starstyle, Yes en Viva. Het laatste blad slaagde erin om haar doelgroep, jonge geëmancipeerde vrouwen, zo goed te bereiken dat waar het aantal jonge geëmancipeerde vrouwen de afgelopen veertig jaar een aanzienlijke vlucht nam, het blad zelf in oplage halveerde.
De ex-hoofdredacteur van de Viva vragen om een zaterdagbijlage van een kwaliteitskrant te maken is alsof je Johan Cruijff vraagt om Hegels dialectiek uit te leggen aan een college van Ajaxsupporters. Het kan dan ook niet anders dan dat Remarque op de planning heeft staan om het Volkskrant Magazine in 2015 weg te bezuinigen en naar een manier heeft gezocht om hier zo min mogelijk ophef over te laten ontstaan.
Dus mag Nico Dijkshoorn tot het zo ver is wekelijks een kunstwerk becommentariëren, waarbij, alsof uit zijn taalgebruik niet duidelijk genoeg blijkt dat men met Nico Dijkshoorn te maken heeft, voor de volledigheid ook nog zijn kalende achterhoofd is afgedrukt. Alsof hij op de foto is gezet terwijl hij naar het kunstwerk keek. Tevens is de helft van de inhoud opgeofferd aan de jonge geëmancipeerde vrouwen, die Van Duin in de Viva niet wist te bereiken, en wordt je doodgegooid met lifestyle: de laatste trends op het gebied van wonen, mode en eten. En alsof er in het standaard Magazine nog niet genoeg mode en wonen te vinden is, verschijnen er bij elk modeseizoen speciale woon- en modethemanummers, ‘want wij weten wat er te koop is, en jij straks ook!’ aldus Van Duin.
Een passend einde voor het Volkskrant Magazine zou een Niggabitch-themanummer zijn, waarbij Eva Hoeke gasthoofdredacteur wordt en het hele nummer gewijd is aan de lifestyle van een echte Niggabitch. Hoe ze zich kleedt, wat je in haar Bijlmerflat aan door haar vriendje met losse handjes stukgeslagen meubilair aantreft, waar ze kip eet en wat voor kunstwerken ze aan de muur heeft hangen. En voorin een interview met Rihanna, de moeder van alle Niggabitches. Maar daar zijn ze bij de Volkskrant waarschijnlijk te laf voor.