Op een idyllische lentedag fietst door de idyllische Bosboom-Toussaintstraat een idyllisch liefdespaar. Het is Sophie Hilbrand met haar gebronsde acteursvriend. Ze houden elkaars hand vast en lachen hun witte tanden bloot. Zij is wat dikker dan normaal, maar daar kan ze niets aan doen want ze is zwanger. Op een zonovergoten terras waar mooie twintigers prosecco drinken gonst het: ‘kijk, daar heb je Sophie, wat een leukerd he?’, ‘Ontzettend leuk, en zo normaal gebleven.’
Sophie is de nationale schoondochter. Moeders willen haar aan hun eettafels, zoons willen naast haar wakker worden en dochters willen koffie met haar drinken in de Pijp. Wie naar Sophie verlangt hoeft gelukkig maar Nederland 2 aan te zetten, en mocht je haar daar niet vinden dan is er nog de radio of de dvd van Zomerhitte en natuurlijk elk willekeurig hip Amsterdams terras. De vrouw is een regelrechte hit. Of moet ik misschien meisje zeggen? Want maakt dat Sophie juist niet zo enig? Dat ze ondanks het feit dat ze een oude kop begint te krijgen toch nog zo jeugdig blijft om lekker rebels op van die leuke kleurige sneakers op gala’s te verschijnen?
BNN heeft het in ieder geval met haar getroffen. Na Bridget en Katja moet het een verademing zijn geweest voor de Nederlandse jeugd om een keer een rolmodel te hebben met een normale cupmaat. Iemand met wie de meisjes zich kunnen identificeren en die de jongens de wijze les kan leren dat ook vrouwen met een gemiddeld uiterlijk de moeite waard kunnen zijn. De publieke opinie luidt dan ook: ‘Ze is niet echt móói mooi, maar dat is juist zo leuk!’ Oftewel: Sophie schittert in middelmatigheid.
Dat die mening niet alleen de massa’s is toegedaan bleek toen een paar weldenkende vriendinnen van mij gezamenlijk concludeerden dat Sophie ook voor hen wel degelijk een voorbeeld was. Intelligent vonden ze haar, en bescheiden en ook gelukkig eens niet móói mooi, en dat was nu juist zo leuk. Daarbij, zo luidde het unanieme oordeel had ze ook nog eens een flinke dosis lef. Dat valt niet te ontkennen. Sophie schrikt er niet voor terug om voor een draaiende camera belletje te lellen, jointjes te roken, over seks te praten en soms zelfs echt vieze dingen te doen zoals meelwormen eten en met een meisje zoenen.
Het allerdapperste vond ik persoonlijk dat ze het in een poging haar schoondochterimago af te schudden waagde om al masturberend haar opwachting te maken in de film Zomerhitte. Het was, vond ik, haar meest enerverende optreden. De plaatsvervangende schaamte zindert nog steeds door mijn lijf als ik terugdenk aan hoe een graatmagere Sophie zich, nota bene staand in een duinpan en binnen een minuut, klaar vingert voor de ogen van Torenstra, de schroom schijnend door de barsten van haar erbarmelijke acteerwerk.
De trouwe bewonderaars vatten het Zomerhittefiasco gelukkig op als weer een hilarisch, waaghalzig experiment van die sympathieke, dekselse meid en Sophie kon gewoon doorgaan een voorbeeld te zijn voor slimme meisjes door het hele land. Ze bevestigt dat je in Nederland als doodgewone dertiger zonder bijzondere talenten best de helft van de totale zendtijd van de publieke omroep kan krijgen. Maar dan wel om lekker gek te doen want als Sophie probeert haar invloed te gebruiken om serieuze televisie te maken dan krijg je Sophie op 3 en dat vinden we dan weer niet zo goed. Nee, laat Sophie die intelligentie en die zendtijd maar inzetten maar om de jeugd in provincie te showen hoe ze straks zo’n vrolijke, dertien in een dozijn- import Amsterdammer worden. Met heel veel vrijblijvende wilde haren, een grote bek en lekker een mooi appartement, een mooie man en op tijd een mooi kindje in je buik.
Dat er nu wordt voortgeplant in huize Hilbrand heeft wat mij betreft een zeker voordeel: van Sophie hebben we even pauze.
Raimon Pelikaan