Het societyleven brengt de mens op gekke plekken en leidt zo nu en dan tot interessante ontmoetingen. Zo maakte ik laatst op het tuinfeest van uitgeverij Prometheus kennis met een aardige, intelligente jongeman. Goed, of hij aardig was kan ik niet helemaal beoordelen wegens mijn overdadige rosé-inname. Maar hij had in ieder geval een lijf dat niet zou misstaan op mijn onderlaken. En trouwens ook niet op mijn keukentafel.
De volgende ochtend bij het ontbijt zocht ik hem op in de catalogus van Prometheus. Daar stond hij. Lars Anderson. Ook op zijn boekcover zag hij er smakelijk uit. Intelligent bovenal. Mooie kaaklijn. Leuke lach. Brede schouders. Casual gekleed in zwarte jeans. Maar toch stijlvol. En wat zou daar eigenlijk onder zitten? Ik sabbelde op mijn croissantje. Maar wat was dat voor iets smerigs op zijn arm? Ik huiverde. Een baby! En dat niet alleen: in de begeleidende tekst had hij het over ‘zijn zwangerschap’. Daar ging mijn croissantje.
De vrouw heeft het niet makkelijk vandaag de dag. Sinds kleedteef Bastiaan van Schaik het sjaaltje en de duimring ook voor de heteroman tot algemeen geaccepteerde kledingstukken uitriep, is het behelpen. Mannen gaan zonder gêne gekleed in mauve colberts en lederen laarzen. Dat doet niet veel goeds voor het vrouwelijke libido. Ook de crèmes, lotions en tonics zijn inmiddels onmisbare artikelen in de mannelijke handtas. Terwijl ze, als ze dan zo nodig willen, beter iets anders een beurt kunnen geven dan hun eigen gezicht.
Een potje hydraterende gezichtscrème blijkt voor veel moderne mannen dan ook niet genoeg. Ze willen hun vrouwelijke kant nog meer ontplooien. Ze willen het accessoire der accessoires. Ze willen een baby. Bleef zo’n ding maar een accessoire. Maar ze willen er ook nog eens voor zorgen. En niet een beetje. De nieuwe mannen willen papadagen. Ze willen lekker met de buggy naar het park. Ze willen pannenkoeken bakken in een ruitjesschort. In plaats van op het vaderschap azen de nieuwe mannen op het moederschap. Ze nemen ons eerst de beautycase af en eindigen met onze baarmoeder. Het zijn beesten.
En het ergste is: het zijn schrijvende beesten. Hippe papa’s als Filemon Wesselink en Bastiaan Ragas flirtten al eerder dit jaar met de luiers in de literatuur. Natuurlijk wel met humor. Want het blijven mannetjesbeesten. Zo wordt Filemons boek ‘geestig’ genoemd. Om dat kracht bij te zetten trekt hij op de voorkant een gek gezicht. Multitalent Bastiaan Ragas vindt zijn boek Maar je krijgt er wel veel voor terug ‘een openhartig, relativerend en humoristisch kijkje in de zielenroerselen van de man’. Een openhartig kijkje in zijn broekje had ons waarschijnlijk meer gebracht dan de 161 pagina’s ellende die hij er nu uit perste. Nee, laat een echte bevalling maar aan de vrouw over.
De mannelijke emancipatiebeweging wisselt momenteel sneller van leider dan Al Qaida. Huidige voorman is Lars Anderson. Mijn Lars Anderson. In zijn strakke zwarte jeans. Zijn deze week verschenen boek Sterke vaders is het nieuwste pamflet. ‘Dit boek is voor alle mannen die zich meer voelen dan een restproduct van het fenomeen zwangerschap’, declameert hij, ‘en voor elke vader die geïnteresseerd genoeg is in zijn levensgeluk om het vaderschap bewust te beleven. Als je dit boek gelezen hebt, bén je een geëmancipeerde vader.’
Lars Anderson noemt zich een geëmancipeerde vader. In de praktijk betekent dat vooral dat hij vaker het woord ‘geluk’ in de mond neemt in het boek, dan zijn vriendin zijn penis in de slaapkamer. Zijn proza is zoeter dan het poëziealbum van een achtjarige. Een hamburger uit de automatiek van de Smullers heeft nog meer bite. Waar zijn de papa’s gebleven die hun kinderen een corrigerende tik geven? En hun vrouwtje er soms ook een bij? Nog even en wij vrouwen moeten naar Somalië, Afghanistan of India om een fatsoenlijke bruidegom te importeren.
Nee, als ik een lofzang op de vrouw wil krijgen dan kijk ik wel in de spiegel. En als ik over papadagen wil lezen pak ik gewoon mijn onderhoudende mailconversatie met mijn andere kinderloze collega’s erbij, als mijn baas weer eens in het Tikibad ligt terwijl wij keihard betaald zitten te YouTuben.
Toch is het boek van Lars Anderson bruikbaar. Zij het voor andere doeleinden. Een kleine bloemlezing:
Twee dagen ben ik gebruikt als zaadslaaf. (p.15)
‘Neuk je dan warm’, hoorde ik mezelf zeggen. (p.14)
Ik had ten slotte maar achtenveertig uur om er zoveel mogelijk zaad in te pompen. (p.17)
Ik wil er nog een keer in! (p.17)
Mijn clitoris huilt.