Als u dit jaar aan uw studie begint is de kans groot dat u na 9/11 geboren bent. In dat geval spreekt u de afkorting ‘PC’ waarschijnlijk uit als de Engelse letter ‘P’ gevolgd door de Engelse letter ‘C’ omdat dat ‘politically correct’ betekent. Als u van vóór 9/11 bent en door toedoen van een tussenjaar of een hele lange paniekaanval nu pas aan de UvA begint, denkt u misschien dat PC voor ‘personal computer’ staat. Of voor ‘Paulien Cornelisse’. Wat uw primaire associatie ook is – er komt nu verandering in. Vanaf dit moment staat PC voor Propria Cures. En als u niet begrijpt wat dat betekent had u maar wat minder op latijnengrieks.com en wat meer in uw eindexamenpensum moeten kijken.
Goed, nu alle athenaeumers en zij-instromers van het hbo zijn afgehaakt, kunnen wij, intellectuelen onder elkaar, ter zake komen. Propria Cures is dat waar u altijd al naar verlangde, maar waarvan u nooit durfde te hopen dat het echt bestond. Uw tienerjaren speelden zich immers af in een provinciestadje waar het cultureel jaar bestond uit een extra grote suikerspin op de kermis. Toen uw leeftijdsgenoten in de kleine pauze Reddit ontdekten, zat u al op 4chan. En toen iedereen De Speld heel erg grappig vond, wilde u er al niet meer solliciteren.
Met de moed der wanhoop bent u naar Amsterdam getrokken. U dacht hier gelijkgestemden te gaan vinden, maar u voelt nu al dat er op de Faculteit der Geesteswetenschappen vooral plaats is voor mensen die hun WIFI-netwerk ‘Michiel de Router’ noemen. En van die studievereniging hoeft u al helemaal niets te verwachten. U bent toch niet naar Amsterdam gekomen om elke dinsdagavond samen met andere provincialen net niet genoeg bier te drinken? Bij een studentenvereniging wordt natuurlijk wel genoeg gedronken, maar daar moet u elke anderhalve zin bewijzen dat u het woord ‘kankerneger’ durft te zeggen.
Nee, u kunt nog zoveel euro per maand inclusief G/W/L tegen een zolderkamer in De Pijp aan smijten, gelijkgestemden gaat u op deze manier niet vinden. Niet dat ze niet bestaan, integendeel. De intelligentsia van Amsterdam (en dus van Nederland) houdt de ophaalbrug gewoon omhoog. Tegen uw ouders doet u nog alsof: u whatsappt uw moeder dat u een biertje hebt gedronken in Café de Zwart en uw vader dat u aan de vagina van Sylvia Witteman hebt geroken. Maar u begrijpt zelf ook wel dat dat niet echt telt. Heel Amsterdam-West ruikt naar de vagina van Sylvia Witteman en toen u in De Zwart aan Cees Nooteboom vroeg of hij naar het manuscript van uw coming-of-age-roman wilde kijken deed hij alsof zijn gehoorapparaat net op dat moment aan het updaten was.
Nu kunt u de hoop opgeven. Aanvaarden dat u met een studie in de grote stad uw provinciale predestinatie niet hebt kunnen afwenden. Of om het minder calvinistisch te zeggen: u blijkt toch meer servet dan tafellaken. De rest van uw leven laat zich vatten in een x-aantal bulletpoints: Diploma. Baan. Trouwen. Twee-onder-een-kap-woning. Kinderen. Scheiden. Pensioen. Natuurbegraafplaats Heidepol te Schaarsbergen. Acht bulletpoints dus. Maar u kunt ook nog één laatste poging doen om groots en meeslepend te leven. Daartoe worden u nu, op dit eigenste moment, waar u ook bent (waarschijnlijk in de intercity richting Deventer omdat uw ouders die zolderkamer in De Pijp helemaal niet kunnen betalen), de handvatten aangereikt. Wat Propria Cures – PC dus – de afgelopen 131 jaar voor Nederland betekend heeft, las u in de Troonrede (pagina 3 van dit Intreenummer) en op Wikipedia. Wat Propria Cures voor u kan betekenen, leest u in het vervolg van deze cursus.
Propria Cures is uw reddingsboei, dobberend tussen de Scylla van de politieke correctheid enerzijds en de Charybdis van de alt-right anderzijds. Denkt u Propria Cures nu op zo’n pastelkleurig politiek kompas te kunnen plaatsen? Sla ons blad dan maar weer dicht. Als wij woorden als ‘toon’ en ‘uniek’ zouden gebruiken zouden wij de toon van Propria Cures als uniek omschrijven. Zomaar wat citaten uit de afgelopen jaargang. ‘Ik zou graag mijn voortplantingsorgaan weer eens doneren aan een leuke vrouw,’ verzuchtte BN. TD vergeleek Sylvia Witteman met ‘een Magnum White op pootjes’. AS legde uit dat ‘boeken die worden uitgegeven als literaire thrillers nooit literair zijn, en vaak niet eens thrillers, maar romans geschreven door Saskia Noort.’ TS vond Het proces ‘in één woord: kafkaësk’ en AG noemde de oude Soemeriërs ‘een soort proto-Joden.’
Dat niemand Propria Cures durft af te drukken (wij hebben de enige analfabete drukker van Nederland), betekent natuurlijk niet dat niemand Propria Cures wil lezen. Integendeel. Van Helmond tot Harlingen is onze naam beroemd en berucht, maar toch vooral op de grachtengordel. Dat heeft als gevolg dat de PC-redactie op uiteenlopende gelegenheden om uiteenlopende redenen al te vriendelijk ontvangen wordt. Zo blijven de uitgeverijassistentes (m/v) op boekpresentaties onze glazen bijvullen, in de ijdele hoop daarmee een negatieve recensie af te wenden. Mai Spijkers (m) nodigt ons uit op zijn Prometheus-tuinfeest omdat hij de Walk of Fame-tegel van Mano Bouzamour nou eindelijk eens terug wil hebben. En Cindy Hoetmer (v) rekent van tijd tot tijd onze lopende rekening bij De Pels af omdat ze ontzettend graag op ons gezicht wil zitten.
Uw keuze is dus de volgende: ofwel blijft u naast uw studie snedige opmerkingen bedenken voor als er ooit een Jehovagetuige aanbelt, ofwel wordt u PC-redacteur. Die keuze lijkt u snel gemaakt. U bent er van overtuigd dat u het in zich hebt. Dat is fijn voor u – maar nu moet u ons nog zien te overtuigen. Wij brengen u even in herinnering: u bent bijna Japans gaan studeren omdat u dat tv-programma van Paulien Cornelisse best interessant vond en totdat u deze zin las noemde u Daniël Arends uw favoriete cabaretier. Dat is natuurlijk erg, maar ook weer niet onoverkomelijk (we zijn in een milde bui). Ook TS, TD, AS, en AG waren ooit (trigger warning: deadnaming) Tessa Sparreboom, Teun Dominicus, Arie Storm, en Aron Groot. Om PC-redacteur te worden begint u zoals wij ooit begonnen zijn: door PC te lezen.
U sluit een abonnement af door de bon op pagina 15 in te vullen, uit te knippen, en op te sturen naar ons postadres (u kunt de bon ook eerst uitknippen, en daarna pas invullen). Als u niet weet wat een postadres is, sluit u dat abonnement af via www.propriacures.nl. Of u vist de nieuwe PC gratis en voor niks uit de distributiebakken, te vinden op de betere universiteitslocaties en Science Park. Elke twee weken wordt een van uw favoriete schrijvers, muzikanten of beeldend kunstenaars met de grond gelijk gemaakt. Een maand geleden dacht u nog literair verantwoord bezig te zijn door eindelijk dat boek van Arnon Grunberg uit te lezen, nu schaamt u zich voor de persoon die u een maand geleden was.
Als u over de ergste schaamte heen bent en het idee hebt dat u van de stukken in PC ongeveer de helft begrijpt, kunt u zelf iets gaan tikken. Wekenlang zwoegt u op een grap over Ilja Leonard Pfeijffer die niet echt grappig is en dan moet u daar ook nog een stuk omheen schrijven. Dat stuk mailt of e-mailt u vervolgens naar respectievelijk Singel 464 of redactie@propriacures.nl. Met een beetje geluk ziet u die slechte grap het volgende nummer terug in de Correspondentierubriek, begeleid door commentaar van onze hand dat wél grappig is. Als u nu meteen aan opgeven denkt, raden wij u aan om dat ook maar gewoon te doen. Maar als u uit PC-hout gesneden bent keert u terug naar de tekentafel. Of nog beter: terug naar uw schrijftafel. En waarachtig, uw volgende stuk telt naar boven afgerond drie leuke grappen. Dat levert u een mee-eter op; uw stuk met uw naam eronder, in PC! Nu moet u niet te vroeg juichen – wij hebben uw inzending even onder handen genomen. Zo hebben wij bijvoorbeeld elke ‘echter’ uit uw stuk gehaald. Dat heeft als voordeel dat het woord ‘echter’ niet meer in uw stuk staat, maar als nadeel dat uw stuk onbegrijpelijk is geworden. Of misschien is dat ook wel een voordeel.
Nu weten wij ook dat het zonder deadline lastig schrijven is. Deels uit angst, deels uit cannabisverslaving blijft u uw hero’s journey maar uitstellen. Voor mensen als u, die meteen weer naar bed gaan zodra ze hun bed hebben opgemaakt, bieden onze prijsvragen uitkomst. Elk jaar zijn dat er 4 (zegge: vier). De jurering verloopt volgens een vast patroon: eerst bewerkt TD de receptioniste van een vijfsterrenhotel, vliegmaatschappij, of Stichting Stadsherstel Amsterdam. In de bruidssuite, lijnvlucht, of VOC-vergaderzaal die wij ‘bij wijze van hoge uitzondering’ krijgen toegewezen nodigen we vervolgens een BN’er uit die carrièretechnisch wel een kickstart kan gebruiken. Denk aan figuren als Alexander Klöpping (huurt een Airbnb naast de voormalige DWDD-studio), Theodor Holman (denkt dat Quinsy Gario een jihadist is), of Anne Fleur Dekker (er moest nog een vrouw in deze tricolon). Onder leiding van deze tot juryvoorzitter gebombardeerde BN’er worden uw inzendingen een voor een voorgelezen en van punten voorzien. Vroege inzenders hebben het voordeel dat ze onderop de stapel liggen, en dat ze pas ter sprake komen als de voorlezer al met dubbele tong leest. Des te minder wij van uw stuk verstaan, des te hoger uw score.
We openen met de Kolomkompetitie. U krijgt van ons 500 woorden en de kans het Nederlandse columnlandschap naar een hoger plan te tillen. Als uw kolom geen enkele gelijkenis vertoont met de columns van Marcel van Roosmalen (‘Ik woon in Wormerveer. Kinderboerderij Wormerveer moet de deuren sluiten. De penningmeester heeft gefraudeerd; de penningmeester van de Kinderboerderij Wormerveer.’) hebt u waarschijnlijk al een voldoende. Wij zijn, zo vroeg in het academisch jaar, de nieuwe generatie nog goedgezind. Als u niet alleen Marcel van Roosmalen, maar ook de andere inzenders verslaat, hebt u zelfs gewonnen. In de twee weken tussen dit en het volgende nummer kunt u zeggen dat u een column hebt in Propria Cures. Niet eens achter een paywall.
Het regent en het is december. Bij de Kerstprijsvraag willen wij wel eens zien of u ook mee kan op ons niveau. Daarom leggen wij alvast een aantal zinnen bij u onder de boom. Een van die zinnen verwerkt u in een leesbare kerstvertelling met een duidelijke boodschap. De kerstboodschap, als het even kan. Let wel: het Bijbelvaste deel van de redactie, bestaande uit AS en AG, brengt strafpunten in rekening als u afwijkt van de Schrift. U voert drie wijzen op die de hele tijd van alles aanwijzen. Dat is best grappig, maar Mattheüs noemt nergens het getal drie. En volgens TD, wiens zachte g een enigszins verdrongen affiniteit met de katholieke iconografie verraadt, klopt uw bewering dat er in de kerststal altijd een komodovaraan aanwezig is, ook niet helemaal.
Bent u een sterk voorstander van scheiding tussen kerk en PC? Dan wacht u op de Recensieprijsvraag. U neemt een roman, dichtbundel, bloemlezing, vertaling, longread, podcast, tweet, televisieprogramma, theatervoorstelling, beeldengroep, of beleidsnota en recenseert deze. De Wereld Draait Door is al een tijdje van de buis, maar we zeggen het toch maar even: als uw recensie het woord ‘Matthijs’, ‘Nieuwkerk’, of ‘van’ bevat, bent u levenslang gediskwalificeerd. Ook dingen die u heel erg goed vindt kunt u beter buiten beschouwing laten. En als we dan toch tips aan het uitdelen zijn: van een vleugje salafisme is een recensie nog nooit slechter geworden.
We sluiten het jaar af met de P.C. Onthooftprijs. Nu bestaat de kans dat deze prijs u doet denken aan de P.C. Hooftprijs. In dat geval denkt u misschien ook dat laatstgenoemde prestigieuzer is dan eerstgenoemde. Dat is natuurlijk niet zo. In het voordeel van de P.C. Onthooftprijs is bovendien een even objectief als kwantificeerbaar argument aan te voeren: de kans is groter dat een P.C Onthooftprijs-winnaar de P.C Hooftprijs wint (0,37%) dan dat een P.C Hooftprijs-winnaar de P.C Onthooftprijs wint (0,00%). Als u de ambitie hebt om beide te winnen, begint u dus hier. Als u alleen de P.C. Onthooftprijs wilt winnen, ook. Dat gaat als volgt: u onthoofdt in een paar honderd woorden een schrijver, dichter, bloemlezer, vertaler, enz. en wij bepalen of u hebt gewonnen. Als u nu niet bij de pinken bent, zult u tot na de zomer moeten wachten.
Dan is er eens in de vier jaar de Keefmanbokaal, een eerbetoon aan de geesteszieke dichter Jan Arends (1925-1974). En eigenlijk ook aan de geesteszieke PC-redacteur Robert Loesberg (1944-1990). Als redacteur van Propria Cures zag Loesberg het als zijn taak om in Café de Pels ‘kleurlingen’ de toegang tot het toilet te weigeren, thuis zijn vrouw en kind te mishandelen, en in de kolommen van PC Jan Arends tot zelfmoord aan te sporen. Met succes, want op 21 januari 1974 sprong Jan Arends uit het raam van zijn appartement op de vijfde verdieping. Het politieonderzoek duurde niet lang: op de keukentafel lag een meedogenloze recensie van Arends’ verhalenbundel Keefman, geschreven door Robert Loesberg, gepubliceerd in Propria Cures. Onze Keefmanbokaal wordt uitgereikt aan de inzender die zich met enige overtuiging aan een van beide heerschappen schatplichtig toont. De volgende uitreiking is helaas pas in 2024, dus deze alinea had u net zo goed overgeslagen.
Als u in de Correspondentierubriek naar aanleiding van één uwer inzendingen een ‘schrijft u nog eens wat’ aantreft, weet u dat u op de juiste weg bent. Met dat nog eens wat schrijven kunt u maar beter niet te lang wachten, want voor u het weet zijn wij u alweer vergeten. Heel even is uw naam een stip aan de nevelige horizon van onze Korsakovbreinen, en dan moet u toeslaan. Als u het voor elkaar krijgt een stuk in te sturen dat uw voorgaande stukken overtreft inzake stijl, spelling en antisemitische grappen, wordt u beloond met een ‘komt u eens langs’, wederom in de Correspondentierubriek. Met 800 verse woorden, een krat koud bier en een ontdoornde roos voor de administrator meldt u zich geen minuut te laat bij het souterrain van De Groene Amsterdammer. Bij binnenkomst schieten uw ogen angstig heen en weer. Uw ingestudeerde opmerking dat wij ‘in het echt nóg knapper zijn’ valt niet bepaald lekker. TS zucht luid – ze heeft op haar looproute van de Q-Park Herengracht naar het Koningsplein al vijf handtekeningen uit moeten delen, drie interviews af moeten geven, en één paparazzo op zijn bijbal moeten trappen, dus uw goedkope gevlei verveelt haar slechts.
TD (die net zo lang en gespierd is als zijn stukken, maar u durft niet nog eens een compliment te maken, temeer omdat er naast hem op tafel een latex zweep ligt) begint aan het kruisverhoor. Kunt u zich herinneren waarom de stedenband tussen de gemeenten Haarlemmermeer en Montecassino in 1976 werd opgeheven? Nee? Hij legt de lat wat lager. Is het oeuvre van Lize Spit, haar borsten niet meegerekend, zwaarder of lichter dan de Marx-Engels-Gesamtausgabe? U mompelt iets over soortelijk gewicht. AS kan het niet langer aanzien, en neemt toeschietelijk het stokje over van TD. Maar als u op zijn eerste vraag antwoordt dat u Wodehouse eigenlijk alleen kent uit de romans van Arie Storm, begint ook hij met zijn hoofd te schudden. AG, die in een hoekje Homerus had zitten lezen, vraagt zich hardop af of u tot overmaat van ramp ook nog een stuk bij u hebt.
Als dat stuk omgekeerd evenredig in verband staat met uw voorkomen, kunt u die avond toch nog tot meeloper worden geslagen. Wij moeten ook aan onze toekomst denken. Als u een vrouw en/of van kleur bent, hoeft u zich sowieso geen zorgen te maken; het Hooggerechtshof te ‘s-Gravenhage heeft ons zelfs op de vingers getikt vanwege een ‘doorgeslagen diversiteitsbeleid’. U voelt een 132-jaar oude sabel (Mensje van Keulen schijnt er nog mee te hebben gemasturbeerd) langs uw nek glijden en net als u denkt dat u er bent geweest, met een doffe klap op uw schouder vallen. Vanaf dat moment staat uw bestaan in dienst van de redactie. Voor dag en dauw fietst u naar de Universiteitsbibliotheek om TD zijn ochtendkoffie (veel melk, goed voor zijn maagwand) in te schenken. ‘s Middags redigeert u voor TS de gedichten van Philip Huff (less is more) en ‘s avonds tentamineert AG u over de naamval van ‘‘s avonds’ (genitivus). Op het Boekenbal betaalt u al onze muntjes en bij fotomomenten doet u tactvol een stap opzij. En mocht uw vader een buitenhuisje bezitten dat wij als uitvalsbasis kunnen gebruiken, biecht u dat dan zo snel mogelijk op, want wij komen er toch wel achter. Dat u daarenboven elke twee weken een ‘meelopersstuk’ aanlevert, spreekt voor zich. Als u uiteindelijk al uw middelbareschoolvrienden bent vergeten, de begrafenis van uw oma hebt gemist, en uw stukken het niveau van de Creative Writing-studenten van AS ontstegen zijn, mag u uw Intree op papier gaan zetten. U hebt het gehaald. U krijgt uw eigen initialen. U bent PC-redacteur.
Nu beginnen de mooiste jaren van uw leven. Naast heel veel drank en seks krijgt u de eer het mooiste blad van Nederland in elkaar te zetten. Het juk van het meeloperschap hebt u afgeschud, en u mag zich gaan vermaken met de prachtige rubrieken die PC rijk is. Hoewel die rubrieken niet erg moeilijk te begrijpen zijn, zetten wij ze hier even op een rijtje. Dat is traditie. Vox Pop is kort voor vox populi en dat is weer Latijn voor stem des volks. In deze rubriek begeeft de redactie zich als een ware Roel Maalderink (maar dan zonder teelbalkanker in de hersenen) onder de mensen. Omdat we in hartje Amsterdam zitten, zijn die toevallige voorbijgangers vaak bekende Nederlanders. Wat vindt Najib Amhali van de situatie in Afghanistan? Hij speelde vroeger altijd Afghaantje op het pleintje in de wijk. Of we zijn sketch met dat broodje shoarma nog eens willen horen? Nee dankje, Najib.
Vraag het aan is eigenlijk dezelfde rubriek, maar dan met een andere naam en opmaak. Er worden vragen gesteld aan een BN’er en die vragen worden vervolgens door diezelfde BN’er beantwoord. Ook in het Hollands Dagboek staat een Hollandse bekendheid centraal. Of iemand uit ‘het wereldje’, die buiten de grachtengordel niet gek veel bekendheid geniet. Die al dan niet lokale bekendheid vertrouwt zijn of haar dagelijkse geheimen toe aan ons papier. Vindt u dat allemaal wel erg veel werk voor iets waar uw initialen niet eens onder staan? In PC kijkt terug hoeft u alleen maar een aantal Zomergasten-stills te voorzien van ondertiteling: Roxane van Iperen legt Janine Abbring uit dat Joden toch wel de neiging hebben om die Holocaust een beetje op zichzelf te betrekken. Doet u op een productieve dag niets anders dan nos.nl en tzum.info refreshen? Dan is het Nepnieuws wellicht iets voor u. ‘Daniël Verlaan hackt per ongeluk zichzelf’, ‘Lale Gül aangehouden wegens diefstal Zara-handtas’, ‘Splinter Chabot verongelukt op Kreta’, dat werk. Houdt u van lijstjes? Waarschijnlijk wel, u hebt autisme. In de PC Top-10 rangschikken wij onze favoriete romans over een bepaald onderwerp. Romans over corona bijvoorbeeld: 1. Gerard Reve, De avondklok. 2. Johann Wolfgang von Goethe, Italienische Reisverbot. 3. enzovoorts. Bent u meer van de korte adem? Dan is er het Geestelijk Leven. Dat zijn woordgrappen, maar dan voor intelligente mensen. We vergeten vast nog een paar rubrieken. U mag er trouwens ook zelf één bedenken. Als het blad maar vol komt.
Na twee tot vier jaar bent u opgebrand en uitgedoofd. Drie prachtige jaren stond uw leven (en uw lever) in het teken van dit blad. In uw Uittree blikt u terug op alle vijanden die u hebt gemaakt, op alle manieren waarop u het Boekenbal bent binnengekomen, op al uw grappen die het blad hadden moeten halen, op al uw dt-fouten, op de zelfmoordpogingen van uw mederedacteuren, enzovoorts. En dan valt u in een diep, zwart gat.
Wat nu? U hebt in die drie jaar slechts 12 studiepunten gehaald en niemand een connectieverzoek kunnen sturen op LinkedIn. Geld om te investeren in bitcoins had u ook al niet. U kunt, behalve gemene stukjes schrijven over mensen die iedereen gewoon aardig vindt, niets. Gaat u nu alsnog een onnoemelijk saai leven tegemoet? Maar dan ook nog eens zonder geld? Nee hoor. De Erehemel is de goddelijke beloning voor uw aardse opofferingen. U wordt er verwelkomd door 72 uitgeverijen, die niets liever doen dan u een vet contract aan te bieden. Bent u na drie jaar deadlines wel even klaar met de schrijverij? Dan is er het old boys network. Oud-redacteuren houden elkaar een hand boven het hoofd, spelen elkaar baantjes toe, keren elkaar bonussen uit, bieden elkaar hun partners aan. U gelooft ons niet? De UvA heeft u al een cirkeldiagram met uw toekomstige baankansen laten zien en u de persoonlijke ervaringen van alumni laten laten lezen? Dat kunnen wij ook.
Johannes Visser (redacteur 2009-2011): ‘PC was natuurlijk de mooiste tijd van mijn leven. Of het daarna achteruit is gegaan? Mijn haarlijn, bedoel je? Nouja, ik “werk” dus bij De Correspondent, als Correspondent Onderwijs. Met mijn geschiedenis als PC-redacteur was Correspondent Satire misschien logischer geweest, maar die post was al vergeven aan Micha Wertheim. Aan de andere kant heb ik ook wel echt iets met onderwijs. Ik interesseer me echt voor de nieuwe generatie. Zo heb ik TS eigenlijk ontdekt, zeg maar. En de huidige meeloper komt ook uit mijn stal. Ik gun hun allemaal de glansrijke carrière die ik aan het hebben ben. Ik hoef eigenlijk alleen maar eens in de zoveel tijd te schrijven dat traditioneel onderwijs niet voor iedereen werkt en dat deelcertificaten misschien een oplossing zijn. Dat kan best vanuit Dubai. Ik heb veel tijd over om mijn oude PC-stukken terug te lezen en te twitteren. Jan Postma retweet mij best vaak.’
Erik van Muiswinkel (redacteur 1982-1984): ‘Kijk, je kunt als oud PC-redacteur twee kanten op. Je hebt de literair-journalistieke kant, en de kleinkunst-kant. Dat laatste heb ik gedaan. Als oud-redacteur van PC ben je in het medialandschap meteen een somebody. Dat is ook waar Dieuwertje destijds voor viel: dat ik niet alleen grappig was, maar ook nog mee kon praten over Baudelaire, Goethe, noem maar op. Dat was toch de bagage die ik in mijn PC-tijd had opgedaan. Toen Beau van Erven Dorens mij belde met de vraag hoe hij beroemd moest worden, aarzelde ik geen moment en zei: ‘ga schrijven voor PC, dan komt het goed.’ En het kwam goed.’
Hans Moll (redacteur 1982-1984): ‘Ik weet heus wel dat jullie mij alleen maar bellen omdat jullie denken dat ik de enige PC-redacteur ben die niet op zijn pootjes terecht is gekomen. Ik zat in de redactie met Beatrijs Ritsema, Theodor Holman, Erik van Muiswinkel. Daar steek ik inderdaad een beetje schril bij af. Maar mijn laatste boek is gewoon uitgekomen bij Uitgeverij van Praag, hoor. Ik ben fulltime huisvader, dat zeg ik zonder enige schaamte. Nu ga ik weer verder met stofzuigen, want jullie klinken een beetje woke.’
de redactie