FvdR
‘Waar haat is, is leven’ schreef Remco Campert eens. Waar hij dat schreef weet ik niet meer. Dat vermelden ze er dan helaas weer niet bij op citaten.nl. Maar wel weet ik dat hij het ergens voor 2007 moet hebben neergepend. In dat jaar werd Wim de Jong namelijk columnist van de Volkskrant. En we weten allemaal dat er na lezing van Wim de Jong nog een vorm van bestaan mogelijk is, maar dat je dat een echt ‘leven’ niet meer kan noemen. Continue reading
Het societyleven brengt de mens op gekke plekken en leidt zo nu en dan tot interessante ontmoetingen. Zo maakte ik laatst op het tuinfeest van uitgeverij Prometheus kennis met een aardige, intelligente jongeman. Goed, of hij aardig was kan ik niet helemaal beoordelen wegens mijn overdadige rosé-inname. Maar hij had in ieder geval een lijf dat niet zou misstaan op mijn onderlaken. En trouwens ook niet op mijn keukentafel. Continue reading
Nu we met 130 km/u over de Afluitdijk mogen rijden, moest ik denken aan een andere keer dat ik over de Afsluitdijk reed. De gemiddelde snelheid lag toen rond de 15 km/u. Het was de zomervakantie van 1995 en we gingen met het gezin op fietsvakantie. Continue reading
Schrijvers zijn, zoals bijna iedereen weet, te verdelen in twee kampen. Je hebt schrijvers die er wel, en schrijvers die er niet uit zien alsof ze moeten poepen op de portretfoto van hun boek. Dimitri Verhulst: een poeper. Arnon Grunberg: geen poeper. Deze indeling reikt verder dan de grenzen van ons taalgebied en er zijn zelfs stereotypen in te ontdekken. Russische schrijvers kijken doorgaans alsof ze moeten poepen, en niet zo’n beetje ook. Terwijl Amerikaanse schrijvers meestal juist weer kijken alsof ze net gepoept hebben. Sinds kort kan de literaire wereld zich een poeper rijker rekenen. Literair wonderkind James Worthy.
-Mijn pik en ik-
Deze week in Mijn pik en ik het langverwachte interview met Ramsey Nasr. Naar verluidt is hij de trotse bezitter van een van de meest gebruikte penissen onder Vlaamse en Nederlandse vrouwen uit de categorie 25-. Tijd om hem eens aan de tand te voelen over zijn pielemuis. Een vraaggesprek over liefde, schuld en schaamte en over ‘lekker wassen met de washand’.