Een van de wonderlijkste succesvolle bladen van Nederland vind ik Happinez. Dat wint maar prijs na prijs, en ieder jaar wanneer de HOI-cijfers bekend worden en achter vrijwel elke bladtitel een min-teken staat, blijkt het aantal Happinezlezers weer gegroeid. Opnieuw tienduizend knollenvrouwtjes erbij.
De andere winnaars zijn altijd Elsevier (met gemak het saaiste blad van het land, dat laatst een cover had over hardlopen, want Elsevier was er nu ook achter dat dit een populaire sport is), Psychologie Magazine (inmiddels verworden tot een vrouwenblad vol testjes en tips) en de Linda, wat ik toejuich, alleen al omdat dat blad er ons weer aan herinnerde dat de EO bestaat uit homofobe fundamentalisten, hoe aardig en zelfs hip ze ook doen, of hoe verliefd ze ook op het koningshuis zijn (ik las laatst dat die Jeroen Snel zijn abonnement op Nrc had opgezegd omdat ze niet hadden bericht over de eerste schooldag van een van de kinderen van Willem-Alexander en Maxima, ik ben even vergeten welke. De Telegraaf had er een special aan gewijd, dus nu had Jeroen een Telegraafabonnement – haha!).
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de laatste keer dat ik de Happinez daadwerkelijk had gelezen, al enkele jaren geleden was, toen die hoofdredactrice er nog zat die gedichten van Hagar Peeters overschreef. Ik vond het toen een soort Tribune voor Klazien uit Zalkachtigen. De Waarheid voor Ietsisten. Een kringloopppapierkrantje op glossypapier.
Laatst kreeg ik er weer een onder ogen. Op de cover stond dat in het blad werd uitgelegd hoe je innerlijke vrede kunt vinden. En stond ook een verhaal in over thee, “de nieuwe wijn”. Daar houden bladenmakers van, dat soort zinnetjes.
Wit: het nieuwe zwart.
Polygamie: de nieuwe monogamie.
Wilders: de nieuwe Hitler.
Oh nee, sorry, dat was Fatima Elatik, volgens Cosmopolitan de politica van het jaar. (curieus: alsof we een Cosmo willen lezen vol modellen met een hoofddoek).
Het begin van het blad bleek exact zoals ik me herinnerde. We zien pagina’s lang foto’s vol ondergaande zonnen, wuivend graan en lachende kinderen uit zo te zien Tibet (Tibet: het nieuwe Zuid-Afrika). Er onder staan een tekst. Ik weet niet of het de bedoeling is dat je die ook daadwerkelijk leest, misschien moet je hem slechts ondergaan. Ik citeer hem even: “Als het rommelt in je hard of in je hoofd, dreigend onweer in de verte, ga dan zitten. Plant je voeten in de aarde, leg je handen in je schoot. Richt je ogen schuin omhoog en glimlach. Je zult zien: de bui trekt over, de zon breekt door en er is vrede.”
Op het glimpapier van Happinez lijkt het misschien nog iets, op het grauwpapier van PC blijft er niets van over. De auteur hier van blijkt ene Adrienne van Vulpen, wat ik wel een hilarische achternaam vond voor iemand die zulke zinnen verzint. Je hoeft niet cynisch te zijn om dit verschrikkelijk te vinden, het is eerder andersom: het is van een platheid die juist cynisch máákt.
Maar, eerlijk is eerlijk: veel meer valt er bij nader inzien anno 2009 niet te zeiken over dat blad. Er staan zinnige interviews in met intelligente mensen als Guus Kuijer en Herman Koch, en wie zich door koppen als “De sleutel tot innerlijke vrede” heen ploegt vindt meer diepgang dan in een jaargang van een gemiddeld weekblad. Bovendien blijkt het een verademing: een blad dat niet op BN’ers drijft, maar op ideeën, al zijn het vrijwel nooit mijn ideeën.
Dan neem ik zelfs een column van de ijdele kwast Paulo Coelho voor lief.
LV
Happinez, nummer 6 2009 – E 5,75