endaarommoetenvrouwendusgeenkorthaarnemenToen ik drie was verloor ik, door een tragisch incident met een hulpsint en een slecht geschminkte Piet, het geloof in Sinterklaas. De kerstman en de Paashaas had ik altijd al onwaarschijnlijke schepsels gevonden, en na zeven jaar jeugdjournaal begreep ik dat ook God, net als die andere baarddragers, niet bestond. Nu heb ik alleen nog Obama en Femke Halsema en als die laatste niet snel de wereld redt, of in ieder geval toch een paar vrouwen of varkens, zal ik haar  moeten toevoegen aan mijn lijst met ontmaskerde illusies.
Nog steeds heb ik dromen over Femke. Soms zitten we in die dromen samen in een donkere kroeg en drinken goedkope wijn. Femke zit dan heel dichtbij me en vertelt me over haar vrome voornemens, haar angsten en haar twijfels. Vaak leg ik dan even mijn hand op de hare en stel haar gerust zodat ze er de volgende dag weer tegenaan kan in de kamer. Soms wandelen we ook langs zee, en drinken warme choco bij het haardvuur van een strandtent. Ook dan zit Femke heel dichtbij me en leest me wat voor uit haar vroegere revolutionaire dagboeken. Als twee oude, wijze vrouwtjes  lachen we, om hoe naïef ze wel niet was. Op koude avonden, zitten we heel af en toe ook gewoon thuis op de bank, en kijken een afleveringetje West Wing. ‘Tja, zo kan het ook,’ verzucht  Femke dan, als president Bartlett weer eens binnen drie kwartier twee wereldoorlogen in de kiem smoort, en ik kijk haar veelbetekenend aan en zet nog een kopje biologische Chai.

Vroeger werd ik na zo’n nachtje Femke, breed glimlachend wakker. Ik poetste dan vrolijk mijn tanden, keek een kwartiertje ochtendnieuwsellende en dacht: het is lelijk, het is verkeerd, maar het komt goed, want Femke is er. Ze zal het gezag van haar reebruine ogen laten gelden. Ze zal komen, zien en overwinnen. Ze zal verzoenen met die prachtig articulerende mond van haar. Het wordt me echter steeds duidelijker dat ik heb geleden aan een ernstig geval van Sinterklaasdeprivatie. Je kan het me ook niet kwalijk nemen. Wie vanaf zijn derde de Goedheiligman al moet missen gaat geloven in engelen met zwarte krullen.

Waarom ik nu pas van mijn geloof begin te vallen weet ik niet.  Het is niet omdat ik zie dat lieve Femke oud, grijs en vermoeid begint te worden terwijl er nog steeds zo weinig negertjes zijn gered, zo weinig moslimvagina’s gespaard zijn gebleven, en zo weinig eenzame bejaarden uit hun lijden zijn geholpen. Dat Femke geen macht heeft heb ik geloof ik altijd wel begrepen. Dat ze die macht ook nooit zal krijgen begint echter ook langzaam tot me door te dringen. De dag dat premier Halsema in schitterend, vloeiend Haarlems de natie zal toespreken gaat niet komen. Femke zegt het tegenwoordig zelfs zelf. Want ze is niet alleen intelligent, eerlijk en tot op het bot correct, maar ook nog eens nuchter en realistisch. En in deze harde tijden mag iedereen best van haar horen dat Groen Links toch nooit groot zal worden. Zo reëel is die fijne Femke, zo diep zijn haar ogen, zo schattig verkeerd zijn haar outfitjes dat je bijna weer op haar zou stemmen terwijl ze je zojuist zit te vertellen dat het toch geen zin heeft. No we can’t. Maar we kunnen wel mooi snugger en genuanceerd blijven doen, want eigenlijk hebben we hier toch geen echte problemen.

Ik schaam me een beetje dat ik zo lang heb gedacht dat Femke echt bestond. Gelukkig ben ik niet de enige. Van ons, de elite, is namelijk sinds kort bekend dat we nu eenmaal liever stemmen met ons hart. Wij maken ons minder druk om hondenpoep, overleden circusolifanten en andere prangende politieke kwesties en kiezen onze leider met onze onmiskenbaar goede smaak. En wie Femke kiest, daar kan je niet omheen, die heeft smaak. Met Femke aan je arm, kan je op het boekenbal verschijnen, je kan haar aan je eettafel zetten als amusante gast en je kan, daar ben ik van overtuigd, nog heel veel andere leuke dingen met haar doen. En na die andere leuke dingen vindt je haar waarschijnlijk aan je ontbijttafel, lezend in je Groene Amsterdammer, fris en fruitig en klaar voor een goed gesprek. Net als Sinterklaas geeft ze je een warm gevoel van binnen. Net als Sinterklaas woont ze tussen de zwarte mannetjes, maar net als de Sint is ze een droom. Een natte droom, maar een droom.

Femke weet het zelf ook. Ze staat daarom op de shortlist om burgermeester van Amsterdam te worden. De wereld zal ze dan niet redden (dat laat ze over aan de zwarte powerranger aan de andere kant van de oceaan) , en Nederland ook niet. Maar hier in Mokum kan ze misschien wat meiden ertoe bewegen hun hoofddoek af te slingeren, wat kutmarrokanen om met hun poten van onze homo’s af te blijven en wat vrienden in de grachtengordel om een dag per week vegetarisch te eten. Ik vind het een goed plan. Femke hier, waar ze thuishoort, ontmaskerd en wel, ver weg van die koude hofstad en dichtbij mij.

Archief