Het is een jongetje geworden en hij heet… BB. Niet die ene andere, maar Bram Bakker: de vermaarde psychiater, womanizer en mediapersoonlijkheid. De redactie kon wel wat geestelijke bijstand gebruiken en JG hoopt aan een van zijn patiëntes gekoppeld te worden. Vol verwachting klopt ons hart, maar nu eerst zijn debuut in PC. Zet hem op, Bram.
Bedtime Story
Een medewerker van Story, een blad waarin trouwens met regelmaat zinnige stukken verschijnen, belde me deze week voor een quootje (mooi scrabblewoord ook…). Hij wilde van een aantal min of meer bekende mensen horen wat ze in Nederland het mooiste vinden, en wat het lelijkst. Zelf van mij, duidelijk een minder bekende, wilde hij het weten.
‘Heeft u even?’ hoorde ik mezelf antwoorden, overvallen als ik werd door deze moeilijke vraag. Uiteraard was dat niet het geval, het blad waarin het quootje opgenomen moest worden, had eigenlijk gisteren al gedrukt moeten zijn.
Dat bracht me direct op de eerste grote ergernis van de laatste tijd: waarom doet iedereen in dit land zo verschrikkelijk druk? Waarom neemt niemand meer de tijd om zich ergens op te bezinnen? Haastige spoed is zelden goed, toch? Of is die wijsheid met mijn grootmoeder onder de grond verdwenen?
De alleraardigste Story-meneer gaf me enig respijt, en ik had vervolgens een slapeloze nacht waarin ik me suf piekerde over een gevat antwoord, want je wilt natuurlijk niet dat jouw opinie zwak afsteekt tegen die van de nationale knuffelpriester Antoine Bodar of van een mij volstrekt onbekend lid van de Tweede Kamer, mensen waar hij ook al quootjes van had gekregen.
Een aantal voor de hand liggende lelijkheden van Nederland bleken al gekaapt: de afgrijselijke gedaante die ons land heeft als je over de A2 rijdt bijvoorbeeld, de totale karakterloosheid en nietszeggende uniformiteit van de winkelstraten in al onze plaatsen: allemaal al vergeven.
En Wilders natuurlijk, er was al weer een hotemetoot die hem als ‘grote aanwinst voor ons kikkerlandje’ had getypeerd (iemand die dat antwoord geeft houdt van provoceren, lijkt me). Wel een beetje jammer, want ook ik zou graag nog eens leeglopen over de man die zijn domme meningen zo slim verpakt dat iedereen er doorlopend mee in de weer is. Het bracht me wel op een idee trouwens: mijn gevatte quootje zou de twee zijden van dezelfde medaille moeten belichten. Daarmee zou ik toch wel gevat uit de hoek komen, leek me. Dat Wilders een ramp voor dit land is lijkt mij bijvoorbeeld duidelijk, maar tegelijkertijd is het toch ook wel weer mooi dat we ons zo’n type kunnen veroorloven in Nederland. Als we over een paar jaar allemaal begrepen hebben dat we echt nog veel langer door moeten werken dan ons zevenenzestigste om de welvaart te bekostigen en onze demente ouders van minimale zorg in de vorm van eens per week douchen en iedere dag een schone luier te laten voorzien, dan zijn we blij als er nog Marokkanen te vinden zijn die voor een minimaal salaris hier de toiletten willen komen reinigen. En ook nog in Amsterdam-West wonen. En uit plat eigenbelang, wat drijft de mens anders, zal dan niemand meer op een partij als de PVV stemmen. Het duurt in dit geval iets langer dan bij Rita Verdonk, maar uiteindelijk brengen domme mensen zichzelf altijd ten val.
Ik draaide me nog eens om in bed, en dacht na over de tweezijdige medaille die ik het beste zou kunnen kiezen. En dan ook dat stuk voor Propria Cures nog, wat moest ik daar toch mee? Toen mijn zoon om half zes wakker werd (hij heeft ADHD, maar ik weiger hem er pillen voor te geven) was ik er uit: dat je voor de vuist weg een mening mag ventileren in een blad als PC, dat is toch wel een groot goed! In het geval je psychiater bent dien je in de disclaimer nog wel even te vermelden dat je op persoonlijke titel spreekt, anders wordt je weer verweten dat je de professionele diagnose ‘domheid’ op types als Wilders en Verdonk hebt geplakt. Maar dit terzijde. De andere kant van deze prachtige vorm van vrije meningsuiting is namelijk ook duidelijk waarneembaar: het eindeloze geouwehoer in dit land, zonder dat er eens actie wordt ondernomen om de serieuze problemen die we daadwerkelijk hebben, eens echt te lijf te gaan, dat stoort me zo ontzettend. Herinnert u zich dat jonge zeilstertje nog, dat solo om de wereld wilde gaan varen? Hoeveel bomen zouden er zijn omgehakt om alle kranten te produceren die uitvoerig over dit waanzinnige voornemen te berichten? Zuurstofnood gaat het ons bezorgen! Er was zelfs een deskundige, dit land telt meer deskundigen dan gewone burgers, die een lang stuk schreef waarvan de strekking was dat alle media-aandacht niet verstandig was… Een contradictio in terminis heet dat toch? Gek word je ervan. Maar zelf doe ik er braaf aan mee: ik zit een stukje te typen terwijl een eindje verderop een verwarde man langs het spoor loopt, die dringend hulp nodig heeft. Anders is de trein straks weer vertraagd en moeten we alle klachten daarover weer gaan aanhoren. Aan de slag, suïcidepreventie, dat is urgent!