De redactie
Politiek. U hoort er steeds vaker over. Wat het is weet u ondertussen min of meer, maar wat vindt u er zelf eigenlijk van? Waar bevindt u zich op het steeds ingewikkelder wordende vierdimensionale spectrum van opvattingen, stromingen en idealen? Om op die vragen voor eens en altijd een duidelijk antwoord te krijgen presenteert PC u De Grote Links, Rechts of Ergens in het Midden-Quiz. Wij geven u een woord of frase, u kiest uit een van de mogelijkheden om ’m te completeren. U houdt uw antwoorden bij. Ten slotte leest u dan wie u nu eigenlijk bent en waar u staat. Voor de revoluties, genocides, of stem op D66 die u daar vervolgens aan verbindt draagt de redactie geen enkele verantwoordelijkheid.
1. Internationale…
A. solidariteit.
B. soevereiniteit.
C. superoverheid.
2. Wir…
A. versaufen unser Geld.
B. haben es nicht gewusst.
C. schaffen das.
3. God…
A. is dood.
B. is groot.
C. -verdomme wat is die Sigrid Kaag toch een topwijf.
4. There is no…
A. war but the class war.
B. such thing as a free lunch.
C. alternative.
5. Bloed…
A. -bruiloft.
B. en Bodem.
C. , zweet, en tranen.
6. Arbeid…
A. vervreemdt.
B. macht frei.
C. adelt.
UITSLAG:
Meestal A: U bent links. Ontwaakt, verworpenen der aarde!
Meestal B: U bent rechts. De straten vrij voor de bruine bataljons!
Meestal C: U zit ergens in het midden.
Geboortegolf of niet, dat de ooievaar binnenkort een ingebakerd pakket Coronaromans af komt leveren staat vast. Propria Cures vroeg alvast een aantal bekenden hoe de aankomende stormvloed van virusliteratuur hun leven en werk beïnvloedt.
Mai Spijkers
En dan denken ze in de zorg dat ze het zwaar hebben! Wij hebben hier een hele extra afdeling op moeten zetten; gepensioneerde redacteurs terug moeten roepen, een hele zooi studentes tot publiciteitsmedewerkers moeten ridderen… Nee, breek me de bek niet open. Ik weet niet of de Nederlandse uitgeef-infrastructuur wel klaar is voor een publicatiegolf van zulke afmetingen. Want dat het allemaal gepubliceerd moet worden, dat staat natuurlijk vast. We gaan hier niet aan triage beginnen.
Peter Buwalda
Ik geloof er niks van, die aankomende ziektevertelsels. Mooie voornemens kunnen ze allemaal wel hebben; zolang de scholen dichtblijven schiet je geen sodemieter op, doordat er de godganse dag een roedel krijskleuters om je bureau cirkelt. Ik heb zelf Jet ook al moeten ze vragen of ze d’r muil wat vaker kan houden en niet door Ludwich Von heen wil tetteren, maar er wordt hier in ieder geval relatief inhaalwerk verricht. Houd die kinderinrichtingen nog maar lekker lang gesloten!
Eveline Aendekerk
Schrijven? Ho, ho, laten we even rustig aan doen. De enige manier om een goede schrijver te worden is eerst heel veel te lezen! Deze situatie biedt een prachtige kans om niet op kantoor je cup-a-soupmomentje te pakken, maar thuis de hele dag de vermicellisoep der letteren op te lurken! Ik ben de laatste tijd weer prachtige boeken aan het lezen. Annejet van der Zijl, bijvoorbeeld. Wat een verhaal! Voor iedereen die nu in isolement zit is het een mooie boodschap, dat liefde altijd overwint. Telefoonseks met een slechte verbinding of verliefd worden op een slavin, uiteindelijk moeten we allemaal met barrières om leren gaan. Welke docent kan dat nou beter uitleggen dan de literatuur?
Daan Heerma van Voss
Ergens aan het eind van de eerste week schoot het me te binnen: ik ben niet de enige die thuiszit. Plots kon ik me voorstellen dat we allemaal, gescheiden maar toch samen, in deze precaire gevangenis zitten. We’re all fucking in this together, allemaal achter onze eigen zelfopgerichte tralies. Ik moest meteen aan al die prachtige, breekbare getuigenissen en kronieken denken die ik las toen ik geschiedenis studeerde. Otto Frank, eat your heart out, want dat kan ik beter. Ik ga het verzamelen, alles wat deze generatie nu doormaakt moet voor het nageslacht behouden blijven.
Onze duiding van uw antwoord:
A. U bent een kernachtig beelddenker, aangetrokken door duidelijke metaforen. Jammer dat u daarbij in dit geval dan toch uitkomt bij dat voorspelbare gezanek over secularisering.
B. U bent een gevoelsmens en een poëet, maar kunt u alstublieft niet bij iedere brand in een varkensflat H.M. van Randwijk van stal halen?
C. U ziet uzelf als rationeel en praktisch ingesteld. Uw vrienden denken daar anders over en vinden u vooral een voorspelbare zak met een bijzonder arm geestesleven.
D. U bent politiek betrokken. De actualiteit kent geen geheimen voor u. Probeert u ook een keer een mening te vormen die niet al twee weken geleden op een opiniepagina stond?
Hoe gaan die dingen, je komt ergens en je neemt wat mee voor thuis. Als souvenir, voor de herinnering of gewoon omdat je denkt: leuk om te hebben. Een van de beste koloniale verzamelaars van ons land was generaal Van Daalen (1863-1930), Frits voor intimi. Zijn spullen liggen nu in het museum Volkenkunde in Leiden, waar ook een deel van de Lombokschat ligt. Tegenwoordig een ongemakkelijk bezit. Wat moeten we met die koloniale verzamelingen? Van wie zijn die spullen?
Eerst een stukje geschiedenis voor de smaak van het geheel. Van Daalen leidde in 1904 een militaire expeditie door de Gajo- en Alaslanden van Atjeh. Daar zat het stevigste verzet tegen het Nederlandse gezag en precies daarom was Van Daalen the right man on the job. Een harde hand, strategisch geniaal, een doorzetter zoals ze zelden komen. Lang verhaal kort, Van Daalen kwam, zag en overwon. Veel doden in de rijen van de vijand (ja, ook vrouwen en kinderen), weinig doden in de rijen van Van Daalen. Plus: Van Daalen bracht nog meer mee naar huis behalve de overwinning. Tijdens de expeditie verzamelde hij. Wat? Van alles. Sieraden, gebruiksvoorwerpen, kleding, alles van de lokale bevolking. Hij beschreef alles netjes, met verstand van zaken en met aandacht voor details.
Nu dat andere. Want hoe kom je als bewapende militair, zijnde aan de winnende hand, nou eigenlijk aan je spullen? Van Daalen vond weleens iets, schrijft hij in zijn brieven. Ook helemaal onderin een kamponghuis, waar hij toevallig keek. Of nou ja, toevallig.
Hij kocht ook het een en ander. Kun je zeggen: hoe vrij was dat handelsverkeer, als zowat een kwart van de inwoners net gedood is. Dat is geen moment om de prijzen te verhogen.
Ook vorderde hij weleens wat leuks dat een militair van een lagere rang had gevonden. Tegen de baas zeg je geen nee.
Kisten vol spullen nam Van Daalen mee terug.
Een jaar later kreeg hij een expositie in Batavia. In hetzelfde jaar kreeg hij een hoge onderscheiding voor zijn expeditie, die toen al omstreden was. Dat controversiële is aan zijn naam blijven hangen. De verzameling is op de achtergrond gebleven, maar dat is aan het veranderen. De tijdgeest is zelfs de musea ingeslopen.
De collectie Van Daalen ligt in Leiden. Die stad is wederom in last. Morele vraagstukken komen altijd ongelegen en juist dit vraagt veel hoofdbrekens en tijd is geld in Nederland. Want wat moet er gebeuren met de collectie Van Daalen?
Je hebt de morele dimensie. Dan weet je: eerlijk duurt het langst, we geven alles terug, in Atjeh zit tenslotte ook een museum. Je hebt de pragmatische dimensie. Dan denk je: ja, tientallen jaren voor spullen zorgen levert toch een soort eigendomsrecht op en een bepaalde verantwoordelijkheid, dus inpakken en opsturen naar Atjeh, nee dat gaat gewoon niet. We moeten er eerst lang en breed over nadenken.
Even een quizvraagje tussendoor. Wat hebben de koloniale staat en de postkoloniale staat met elkaar gemeen?
Nee, niet de rijsttafel.
Het is zo voor de hand liggend, dat de gemiddelde Nederlander er nooit op komt. De bureaucratie. Toen een massief geheel van nota’s en rapporten, van brieven en doorslagen van brieven, die eindeloos lang onderweg waren tussen daar en hier, de oost en de west. Het was een allesvertragende en desgewenst vernietigende maalmolen van formulieren, parafen en veel, heel veel vergaderen met nota’s en formulieren, die de instelling van een commissie noodzakelijk maakt, wat weer leidt tot nieuwe formulieren en parafen en zo gaan heden ten dage de maanden over in jaren, en zal de collectie Van Daalen in Nederland blijven – behoudens een mini-expootje in Jakarta, als dat met de formulieren lukt, tenminste.
Zo zien we, geweren komen, geweren gaan, maar de bureaucratie blijft altijd bestaan.
VvdL
Ernst-Jan Pfauth
Foto: Frank Ruiter
Hoewel Ernst-Jan eigenlijk geen tijd had om te reflecteren op zijn Amerikaanse werkweek, vond Propria Cures hem toch bereid een dagboek bij te houden over de spannende lanceringscampagne van The Correspondent in Amerika.
‘Ik heb het voornamelijk in de taxi geschreven, onderweg van de ene meetup naar de andere. Een soort meditatie tussen het sparren door!’
Maandag
Good morning New York! Elke ochtend knijp ik mezelf nog even in mijn arm. Vanuit ons appartement in Williamsburg heb ik een geweldig zicht op de skyline. Dat was onze enige harde eis toen we op zoek waren, je wil toch voelen dat je niet in Apeldoorn zit. Iedere dag begint zo met een geweldige energie. Vandaag brengt Carlien de kleine man naar de crèche zodat ik genoeg tijd heb voor een interview met een journalist van de Praktijkvader-podcast. Zo leuk om op deze manier met het vaderschap bezig te kunnen zijn! Ik ga hem uitleggen hoe je de traditionele rolverdeling binnen het gezin het beste kunt doorbreken. Dankbaar! Daarna snel door naar een co-creatiesessie met Momkai. Niet vergeten te vragen of zij het nummer van Arnold Schwarzenegger hebben!
Dinsdag
Gekkenhuis. Net met Rob (Wijnberg, red.) geluncht. Hij is opeens helemaal onzeker over zijn portrettekening in de Tuin op onze site. Ik maar zeggen dat hij echt niet op Voldemort lijkt, maar op een jonge Ralph Fiennes. Kon hij niet waarderen. We krijgen vaak terug dat we bij de Correspondent geen gevoel voor humor hebben. Dat ligt dus niet aan mij. Ik bedenk altijd leuke woordspelingen: zoals “Unbreaking news”. Die heb ik vorig jaar tijdens de heiweek verzonnen. We wisten meteen dat dit op onze Amerikaanse campagnebus moest. Morgen gaan we eindelijk kilometers maken met dat biogas-ding. We gaan bewust campagne voeren op plekken die het ‘normale nieuws’ niet halen. Nieuws vertelt je weliswaar wat er vandaag gebeurt, maar zelden wat er elke dag gebeurt. En dus gaan we naar een failliete steenkoolmijn in Pennsylvania. Dankbaar voor deze kans!
Woensdag
Moedige pogingen gedaan om de omwonenden van de steelkoolmijn een founding membership van The Correspondent aan te smeren. ‘There’s two things I love in this world’, zei één van die rednecks. ‘It’s my gun, and baby Jesus.’ Toch ben ik er juist van overtuigd dat we deze mensen een flinke zetpil tegen de waan van de dag moeten toedienen. Ik zie geen deplorables, ik zie slachtoffers van de Main Stream Media. The heartland is een kerkhof, maar wij gaan er weer een vruchtbare akker van maken. Als die grafbus nu tenminste weer eens een keer gaat rijden. We staan op dit moment langs de kant van de weg tussen de maisvelden. In de wijde omtrek geen dorp te bekennen en al helemaal geen biogaspomp. Rob is al een uur aan het vloeken en bellen. Net trapte hij heel hard tegen het wiel aan. Daarna riep hij ‘kut!’ en hinkte hij de berm in.
Donderdag
Terug in The Big Apple, praise the lord! Voortaan doe ik de lange afstanden alleen nog met een SUV, zei ik net voor de grap tegen Rob. Die werd vervolgens weer kwaad. Het zijn ook de zenuwen, hoor. Rob zit de hele dag alleen maar op zijn iPhone naar De Balk te kijken. Dat krijg je ervan als je aan crowdfunding doet. We hebben nog zeventien dagen om de 2,2 miljoen aan te tikken en zijn nog niet eens op de helft. Had meer van de dochter van Johnny Cash als influencer verwacht. Wat kun je doen? Ik maak zelf steeds een paar tientjes over, maar daar win je de oorlog niet mee. Net voor de derde keer de voicemail van Arnold Schwarzenegger ingebruld. Ben toch maar mooi one handshake away!
Vrijdag
Het mooie van de States is dat je hier ongegeneerd hardop kunt dromen. Waar men in Nederland vraagt ‘hoe ga je dat in godsnaam doen?!’ vraagt men hier ‘gaaf, hoe kan ik je daarbij helpen?!’ De mediastudenten van de New York University waren in het begin trouwens wel superkritisch toen ik een gastcollege over ons plan gaf. ‘Who the hell is Rutger Bregman?’ vroeg een van hen. Op zulke momenten merk je pas hoeveel je in Nederland voor elkaar hebt gekregen. Kun je je voorstellen dat je in Amsterdam zo’n vraag krijgt!? Ik merk dat ik heel dankbaar ben voor alles wat we daar hebben opgebouwd.
Zaterdag
Net bij de New York Times op de koffie geweest! Ook al zit je aan de top van je vak, je bent toch altijd weer jaloers. Ik legde het verschil uit tussen wat wij gaan doen, en wat The Atlantic bijvoorbeeld probeert. Geloof dat de boodschap nog niet helemaal landde. In de taxi kreeg ik een telefoontje van Rob. Hij was weer helemaal aan het hyperventileren omdat Sarah Kendzior nu met een rechtszaak dreigt. Kendzior is een Amerikaanse journalist die eerder een paar kritische stukken over Trump voor ons schreef. Bij de launch van onze Amerikaanse site zijn haar artikelen per ongeluk allemaal verwijderd, waarop die hysterica ons op Twitter publiekelijk probeerde te lynchen. ‘Het was toch een ongelukje?’ zei ik net tegen Rob. Het bleef lang stil. ‘Ja ja’, zei hij wat gehaast. Vraag me af of die sluwe Wijnberg aan de knoppen heeft gezeten.
Zondag
Zondag, papadag. Vandaag duurde papadag wegens omstandigheden een half uur. Heel snel een pot Olvarit aan de junior gevoerd, daarna door naar onze hub. Merk dat ik sinds ik het Dankboek heb gemaakt meer stil sta bij kleine momenten van geluk, hoe kort ook. Ik begin mijn dag nu ook niet meer door al mijn mentions op Twitter te lezen, maar met een korte meditatie. Daarna kan ik gewoon weer lekker knallen. Had het vanochtend wel even moeilijk toen ik weg ging van huis. ‘Eet je vanavond met ons?’ vroeg Carlien. Helaas moet ik dineren met twee CEO’s. Op dit soort momenten zoom ik altijd even uit. ‘We zitten op het moment in een hele drukke fase’ zeg ik dan. ‘Over tien jaar verkopen Rob en ik het merk, dus dan hebben we meer tijd voor onze relatie. En voor nieuwe projecten. Ik heb al een paar leuke ideetjes, vertel je ze morgen wel!’ Dankbaar!
Ernst-Jan Pfauth