Stine Jensen stal mijn hart toen ze vorig jaar tijdens de uitreiking van de AKO literatuurprijs achter een katheder klom om een vurig pleidooi te houden voor het oersaaie Over de liefde van Doeschka Meijsing. Ze vond het ‘het mooiste zeurboek’ dat ze ooit had gelezen en smeekte de grijze jury subtiel om dat ook in te zien. Meijsing won en hoewel Jensen mij er net niet van kon overtuigen dat het boek niet het vervelendste zeurboek was dat ik ooit heb gelezen was ik zo onder de indruk van haar vrolijke, voluptueuze voorkomen en haar ongeremde enthousiasme voor zo’n stom boek dat ik geen moment aarzelde om haar haar literaire wansmaak te vergeven; Stine kon niet meer stuk.
Deze lente publiceerde ze, naast haar werkzaamheden als wulpse wetenschapper in televisie- en krantenland, haar eerste eigen roman Dokter Jazz. Ik kocht het enigszins bezorgd, ik was immers bekend met haar bedenkelijke voorkeur voor zanikende lesboliteratuur, en ook wel wat geïrriteerd; Waarom moeten knappe talkingheads toch altijd hun schrijfaspiraties najagen? Het kwam gelukkig goed, al moest ik Stine opnieuw iets vergeven: haar stijl.
De eerste hoofdstukken zijn dan ook voor de doorzetter. De achterflap belooft namelijk een ‘sprookjesachtige Deens-oriëntaalse roman op het ritme van de jazzmuziek’ en zelfs voor wie goed begrijpt dat het een nogal ambitieus plan is om een roman te willen schrijven die klinkt als John Coltrane is het even schrikken als de eerste zinnen van je versgekochte boek meer klinken als Candy Dulfer. Als hoofdpersoon Dolly op pagina twintig verzucht dat ‘waarheid even pijnlijk [is] als mijn borsten prachtig’ lijkt het inderdaad tijd om Dokter Jazz maar snel terug te zetten in je kast. . Toch niet doen. Want hoewel ze soms onzin uitkraamt zijn Deense Dolly en haar Oriëntaalse avonturen ook leuk.
We volgen haar en haar gigantische borsten (want die komen vaak ter sprake) in een zoektocht naar het mysterieuze verleden van haar dode oom; racist, alcoholist en klarinettist Mads die bovendien dokter is, Dokter Jazz. Van Mads weet Dolly dat hij een kliniek had waarin hij maagdenvliezen van moslimmeisjes herstelde. Vreemde vogel, net als de anderen die in Dokter Jazz aan het woord komen overigens, want Stine Jensen lijkt net als haar hoofdpersoon niet van bildungsromans te houden. De protagonisten zijn dan ook wat oppervlakkige maar wel hilarische karikaturen die vooral veel menselijke driften vertonen. Grote ego’s, grote romantische dromen en heel veel lust. Er wordt lekker veel geneukt. Met Arabische maagden, knappe avonturiers en Deense dames.
Deense Dolly laat je lachen. Daarbij doet ze je denken aan haar charmante schepper, die net als zij Deens en dertig plus is en zich getuige haar eerdere non-fictiewerk interesseert voor interculturele liefdesrelaties. Net als Stine brengt ook Dolly welkome afwisseling in onze republiek der letteren die over het algemeen bevolkt wordt door gezapige oude zeikerds met liefdesverdriet en alcoholproblemen (zie Doeschka Meijsing). Bittere reacties van lelijke lieden die snuggere bimbo’s als Dolly geen bestaansrecht gunnen konden ook niet uitblijven. Voor mij bevestigt haar boek wat ik al dacht: Stine lust er wel pap van en is niet bang om toe te geven dat ze van apen houdt. Zo draagt ze haar steentje bij aan integratie en emancipatie. En ook als je geen zin hebt in seks kan je in Dokter Jazz, met een oog gesloten weliswaar, kritiek lezen van iemand die niet van hokjes houdt, maar wel van goede seks, grote tieten en grenzeloze liefde. Daar hoef je niet zo goed voor te kunnen schrijven als Doeschka Meijsing wiens Over de liefde mijn kast uit gaat om plaats te maken voor Dokter Jazz.
Raimon Pelikaan