Meeloper
Om ondanks de naam Propria Cures toch niet de schijn van nepotisme te wekken maakt PC een rondje langs andere notoire studentenbladen in Nederland. Weliswaar binnen de veilige context van de PC-redactieburelen heb ik eens rondgeklikt om te zien of de wet van de remmende voorsprong na 123 jaar nu eindelijk is ingetreden en de concurrentie al achter ons in zicht komt. Voor de lezer met de korte aandachtsspanne zal ik het kort houden: nee.
Iedereen had op zeker moment wel die ene vriend die te veel blowt. In het begin lijkt het heel wat, tot je ontdekt dat het gebrek aan diepgang dat je aanvankelijk nog vergoelijkend aan de wiet weet, in feite een permanente karakterflauwte is. Van Martijn Krabbé hebben we geleerd dat je van te veel coke geen fijner mens wordt. Je kan zoveel wiet roken als je wil, maar wie als Kluun geboren is wordt nooit een Hermans. Continue reading
Als je wilt dat Arthur Japin je liefheeft, moet je voor alles een jongen zijn. Als je wilt dat Arthur Japin je liefkoost, moet je vrij zeker het lijf hebben van een marmeren Griekse adonis en als je wil dat hij je afzuigt moet je waarschijnlijk je piemel in bladgoud wikkelen. Mijn punt: de man houdt alleen van edelkitsch. Maar dat is zeker niet het ergste.
Op een idyllische lentedag fietst door de idyllische Bosboom-Toussaintstraat een idyllisch liefdespaar. Het is Sophie Hilbrand met haar gebronsde acteursvriend. Ze houden elkaars hand vast en lachen hun witte tanden bloot. Zij is wat dikker dan normaal, maar daar kan ze niets aan doen want ze is zwanger. Op een zonovergoten terras waar mooie twintigers prosecco drinken gonst het: ‘kijk, daar heb je Sophie, wat een leukerd he?’, ‘Ontzettend leuk, en zo normaal gebleven.’
Een jonge intellectueel had met kromme tenen naar Zomergasten zitten kijken. De fragmenten vond hij saai, net als de gast overigens maar omdat hij al zijn boeken en kranten uit had maakte hij de drie uur vol. Toen hij de tv uitzette meende hij zich voornamelijk leeg te voelen, op een hartgrondige weerzin voor de presentatrice na. Die nacht echter, bezocht de gast hem in zijn droom. Ze had nog steeds het roze pleistertje om haar vinger en terwijl ze hem zachtjes besteeg fluisterde ze onverstaanbare woordjes die klonken als het stemmen van een orkest.
Continue reading