In januari vorig jaar, kort na de aanslag op Charlie Hebdo, plaatste PC een oproep aan extremisten wereldwijd om niet de satirici aan te vallen, die beroepshalve iedereen afzeiken, maar de mensen die een oprechte en specifieke hekel aan de islam hebben. Charlie Hebdo heeft geen hekel aan de islam, hooguit aan terrorisme en georganiseerd geloof. Annabel Nanninga daarentegen heeft een persoonlijke hekel aan elke moslim. IS, waar wacht je nog op? Die houding was natuurlijk naïef.
Niet omdat IS-strijders geen Nederlands kunnen lezen, omdat de oproep op een pagina vol advertenties stond en waarschijnlijk niemand is opgevallen, of omdat we geen abonnees in Syrië hebben, nee, die houding was naïef omdat er maar twee instituten op deze wereld blij zijn dat Annabel Nanninga bestaat: The Post Online en IS. Nu is The Post Online natuurlijk een beetje het IS van de Nederlandse media: iedereen heeft er een hekel aan, ze waren er ineens maar wanneer gaan ze weer weg, en er wordt achter de schermen veel te weinig nagedacht.
Zeker door Annabel Nanninga, die over de islam dingen opschrijft als “het kan me niet schelen dat er ook aardige mensen bij die club horen,” of het in haar stukken over “mensen, islamitisch of anderszins mentaal uitgedaagd”. Nanninga spuit onverbloemde haat tegen een bevolkingsgroep, een manier van leven, een geloofsovertuiging, en dat maakt haar tot een schadelijk en onwenselijk element in het publieke debat. Natuurlijk is de islam geen inherent gewelddadige of verwerpelijke godsdienst, en zoals gewoonlijk is het de mediëvistiek die ons uit kan leggen waarom.
De Middeleeuwen worden vaak ingezet in de discussie rond de islam, maar dan gewoonlijk om aan te geven dat moslims ‘nog in de Middeleeuwen leven’, of dat de islam een ‘Middeleeuws’ geloof is, dat we zonder gêne ‘achterlijk’ mogen noemen. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat de mens in de Middeleeuwen minder intelligent, minder ontwikkeld of zelfs minder kritisch of nieuwsgierig was dan nu. De mens was enkel méér gelovig, en daar zit de crux. In dezelfde tijd en in dezelfde streek waar zonder het gebruik van torenkranen, staalconstructies of beton, gebouwen werden gemaakt met gewelven van ruim vijftig meter hoog, stapels stenen die door niets anders dan druk, tegendruk en een beetje cement inmiddels al zo’n zes eeuwen overeind blijven, heerste ook de opvatting dat wij, Europese christenen, de taak hadden om het Midden-Oosten te zuiveren van de verwerpelijke ongelovigen die daar die dienst uitmaakten. Dat er in het Midden-Oosten ondertussen net zo goed geweldige uitvindingen werden gedaan, prachtige kunst werd gemaakt en intelligente gedachten op papier werden gezet, deed ons niet zo veel. Wij hadden immers God en het gelijk aan onze hand.
Zoals Godfried van Bouillon niet per se minder intelligent is dan de gemiddelde moderne mens, zo is ook de gemiddelde jihadist niet minder intelligent dan de gemiddelde mens. Ze handel(d)en alleen allebei vanuit een misvatting: mijn geloof heeft het gelijk in pacht, en dat geeft mij het recht om anderen te terroriseren. Is het christendom een inherent gewelddadig geloof, dat we met wortel en tak uit moeten roeien? Is het irrelevant dat er, nu en toen, ook een overweldigende meerderheid bestaat van christenen die nog nooit een moslim pijn hebben willen doen, en die op een gewone, deugdzame, zelfs liefdevolle manier hun geloof willen belijden?
Natuurlijk, aan wie gelooft zit een steekje los. Of het nu komt door langdurige indoctrinatie van kindsbeen af of door een ander trauma, wie meent zich in welke mate dan ook moreel boven iemand anders te kunnen plaatsen door een fictie als waarheid aan te hangen, of wie de stok achter de deur van een wraakzuchtig opperwezen nodig heeft om een deugdzaam leven te kunnen leiden, die is een arm mens. Maar wie ervoor kiest om op een persoonlijke manier de immense leegte en beklemmende zinloosheid van het bestaan te lijf te gaan met een troostende vorm van spiritualiteit, en daarbij accepteert dat andere mensen andere opvattingen hebben, en hen daar niet voor veroordeelt, die doet niets verkeerd of hij nu tot Jahweh of Allah of het spaghettimonster bidt.
Toch zijn het ook die mensen die door de haatdragende letterkots van Nanninga worden weggezet als aanhangers van een zieke ideologie van geweld en vernietiging. Schaamteloos schrijft ze dat de islam, in de vorm van immigranten, een oorlog met ons voert op ons eigen grondgebied. Dat is niets minder dan een groep in de samenleving tot vijandige mogendheid verklaren, met alle implicaties van dien. Er staan misschien weinig grappen in dit stuk, maar de tijd om te lachen met mensen die islamitisch extremisme gelijkstellen met het islamitisch geloof, is zo langzamerhand wel voorbij. Hoe meer het conflict tussen Oost en West tot een kookpunt komt, hoe meer de rijen zich sluiten en Annabel Nanninga en haar blinde kornuiten staan aan de verkeerde kant. Daarom houdt IS van hen: zij werken mee aan de tweespalt die IS nodig heeft om een burgeroorlog te starten.
Ik voel antipathie voor bijna alle gelovigen. Omdat ze zichzelf soms moreel superieur achten. Omdat ze hun opvattingen soms aan anderen op willen dringen. Omdat ze soms hun ogen sluiten voor de realiteit. Maar niet omdat ze iets aanhangen dat in alle gevallen verwerpelijk is, dat altijd haat en geweld predikt. Er bestaat niet zoiets als een gewelddadig geloof. Er bestaat alleen gewelddadige geloofsbelijdenis. Allah is groot, Annabel Nanninga. Groter en beter en menselijker dan jij.
DD