Heleen Mees heeft het niet gedaan. Niet in de balzaal, niet met de kandelaar. Misschien een keer of twee met kolonel Van Geelen of met de loden pijp, maar wie niet?
Er is – behalve chocolademousse – niets waar mensen meer van smullen dan van andere mensen die van hun voetstuk vallen. Men heeft en masse genoten van de ondergang van Bram Moszkowicz, Diederik Stapel en Jos van Rey; het ongeluk van succesvolle mensen is het geluk van het volk. Dat weten roddelbladen al eeuwen, het is het bestaansrecht van massa’s televisieprogramma’s. Lance Armstrong is geen lul omdat hij jarenlang de hele (wieler)wereld naaide door zichzelf meer dope toe te dienen dan Arthur van Amerongen en Carolina Trujillo samen ooit zullen gebruiken. Lance Armstrong is een lul omdat hij geen krimp gaf toen hij ontmaskerd werd, er kon zelfs bij Oprah geen traantje voor de show af. Het deed hem niks. Aan het begin van deze zomer werd opnieuw een lasso om het standbeeld van een van de groten der aarde geworpen. We trekken zo hard als we kunnen, het beeld wankelt.
Heleen Mees verdiende haar standbeeld als econome, maar misschien nog wel meer als een van de aanjagers van de derde feministische golf. Deze feministische beweging vecht allang niet meer voor gelijke rechten voor vrouwen, maar ziet de vrouw de wereld liever domineren, zoals de man dat al doet zolang we ons kunnen herinneren. Dat houdt vooral in dat vrouwen zich ook echt als een vent moeten gedragen: zoveel mogelijk in het rond neuken (Heleen van Royen is een belangrijk ambassadrice van deze feministische beweging) en vooral anderen je wil opleggen. Heleen Mees hield in 2008 de Aletta Jacobs Lezing aan de universiteit van Groningen. De titel van haar lezing was De illusie van het keuzefeminisme: Vrouwen moeten aan het werk. Vrouwen moeten doen wat Heleen Mees zegt, anders zijn het slappe kutwijven.
De derde feministische golf lijkt misschien nogal extreem in zijn doelstellingen, maar het idee is helemaal niet slecht. Wat mannen al die duizenden jaren al doen lijkt immers aardig goed te werken, anders hadden ze (of beter we, ik ben er zelf ook een) het die duizenden jaren nooit volgehouden superieur geslachtje te spelen.
De prestaties van Heleen Mees zorgden ervoor dat ze een persoonlijkheid werd. Dat gebeurde overigens niet tegen wil en dank, maar was zorgvuldig georkestreerd. Heleen Mees verhuisde aan het begin van dit millennium naar New York om het daar te maken als de powervrouw die ze is. Toen Heleen voet aan wal zette in de land of the free was haar achternaam trouwens nog Nijkamp. Bij een nieuw begin hoort een nieuwe naam. De keuze viel op Mees, de naam van de Haagse winkel waar Heleen Mees voorheen Nijkamp haar mantelpakjes kocht. Mees is ook de naam van een invloedrijk Rotterdams bankiersgeslacht (die van MeesPierson), maar dat is natuurlijk toeval.
Nooit was Heleen bekender dan nu. Mees’ bekende collega-econoom Willem Buiter deed aangifte van stalking. Het moment was goed gekozen. Bij gebrek aan ander nieuws doken alle nationale en internationale media op het ultieme zomerverhaal. Mees stuurde duizenden emails, sms’jes, naaktfoto’s van zichzelf en (naar verluidt naakt-)foto’s van dode vogels naar haar voormalige minnaar. Dat lijkt niet zo slim, maar dat lijkt de kraakpoging in Ocean’s Eleven ook een hele tijd niet. In werkelijkheid is het onderdeel van het grote plan van Heleen Mees, zoals ook haar naamsverandering en het worden van een mediapersoonlijkheid onderdelen waren van het grote feministische plan van Heleen Mees.
Een loodgieter betaalde de borgsom van 5000 dollar die nodig was om Heleen vrij te krijgen uit de gevangenis op Rikers Island. Dat deed hij uit medelijden. Toen Mees deze weldoener in de rechtszaal onder ogen kwam gunde ze de lieve klusjesman geen blik waardig. Dat lijkt gek, onaardig, maar het heeft een reden. Heleen moet woedend zijn geweest.
Wat kan een vrouw behalve studeren en zich een slag in het rond neuken nog meer doen om de perfecte derde-golffeministe te worden? Juist, zich scharen in een illuster gezelschap waarvan Silvio Berlusconi en Dominique Strauss Kahn de koningen zijn. Door naaktfoto’s van zichzelf te versturen naar de een of andere vent met wie ze het wel eens deed, bewandelde Mees een pad dat vóór haar slechts door mannen was betreden. Door vervolgens de vrouw en kinderen van diezelfde vent lastig te vallen, net zolang tot hij aangifte van stalking deed, verzekerde Mees zichzelf ervan dat de zaak een hoop aandacht zou krijgen. Dat moest uiteraard in New York gebeuren, waar de rechtbankverslagen en mediatrials vele malen sappiger zijn dan in het saaie Nederland. Het is haar gelukt. Heleen Mees is de nieuwe DSK. Cisca Dresselhuys dreigde nog even roet in het eten te gooien, door in een interview in de Volkskrant te stellen het sneu te vinden voor Heleen. Cisca, feministe uit de tweede golf, heeft het niet begrepen. Juist door nu aan de schandpaal genageld te worden heeft Heleen Mees de laatste alleenheerschappij van de man, die op het gebied van ongekende smeerlapperij, verbroken. Heleen Mees, martelaarster van het matriarchaat. Daarvoor past niets anders dan een diepe, diepe buiging.