Hoewel de genetische jackpot niet bepaald op zijn naam is gevallen, schijnt het niet makkelijk te zijn om Yernaz Ramautarsing te versieren. Vele Hindoestaanse vaders hebben hun dochter ooit gedwongen om jacht te maken op de meest pientere telg uit de welvarende Ramautarsing-clan. Grootmoeders offerden complete bloemencorso’s en wierrookstallen aan de godin van de liefde, ouders verkochten hun auto en bankstel om voor een goede bruidsschat te zorgen. Het mocht allemaal niet baten: telkens wanneer knappe meisjes hem meevroegen naar een Bollywoodfilm, toonde hij zich zo geïnteresseerd als een castraat met bindingsangst. Hij liet een geringschattende blik over hun sari glijden en mompelde dat hij vanavond al met Ayn had afgesproken.
Yernaz Ramautarsing ligt het liefst in bed met een dode Russische vrouw. Als hij moet kiezen tussen zijn moeder of Ayn Rand, kiest hij voor Ayn Rand. Met de onstuimigheid van een verliefde puber en de rekkelijkheid van een Mormoon wijdt hij zijn leven aan de vrouw en haar gedachtegoed. Al sinds zijn eerste zaadlozing ziet hij het als zijn roeping om het politieke geweten van de Nederlander met het gedachtegoed van de Russin te impregneren. De CU2-pagina die hij ooit aan zijn heldin wijdde heeft hij inmiddels omgebouwd tot officiële fansite, en ook zijn beruchte facebookpagina ‘Linkse indoctrinatie op mijn universiteit’ is niet meer dan een verkapte poging om zelf ook jonge mensen te indoctrineren. De meeste interviews die hij geeft, gaan, na het uitwisselen van enkele beleefdheden, van begin tot eind over Rand, en wanneer dat niet zo is, dan gaan ze over mensen die beter naar Rand hadden moeten luisteren. Margaret Thatcher? Niet slecht, maar ze had wel wat grondiger mogen privatiseren. Donald Trump? Een stap in de goede richting, maar als Yernaz zelf president van Amerika was, zou hij het land ‘meer in de richting van het kapitalisme duwen’.
De meeste marxisten genieten van het feit dat Ayn Rand, die pleitte voor het opdoeken van de verzorgingsstaat, er aan het einde van haar leven voor koos om een ziekte-uitkering en een sociale zorgverzekering aan te vragen. De objectivistische doctrine is vooral leuk als je niet aan longkanker en teruglopende verkoopcijfers lijdt. Desondanks hield Rand ook op haar sterfbed nog nukkig vast aan haar gelijk. Zo is het eveneens merkwaardig dat haar apostel Ramautarsing blijft pleiten voor een kapitalistische survival of the fittest. Als afstammeling van door het kapitalisme uitgebuite koelies zou Yernaz toch zijn vraagtekens kunnen zetten bij concepten als loonslaven, zelfverrijking en grootgrondbezit. In plaats daarvan ziet hij het als een rechtvaardigheid van de natuur: er is namelijk een verschil in IQ tussen volkeren en dat is wetenschappelijk bewezen. Eugenetica? ‘Dit doet mij geen plezier, eerder pijn. Ik had ook graag gezien dat het anders was, dat zwarte mensen hyperintelligent waren, dat Surinamers het hoogste gemiddelde IQ van de wereld hadden. Maar het is niet zo.’
Baudet hoopte met de benoeming van Ramataursing als kandidaat voor de gemeenteverkiezingen van Amsterdam in één keer van alle aantijgingen over racisme en misogynie verlost te zijn. Op het eerste gezicht leek het geen slecht idee: een kandidaat waartegen Gloria Wekker wat bleekjes afsteekt, die ook nog eens zweert bij het gedachtegoed van een vrouwelijke filosoof, zou de jammerklacht van de elite moeten verstommen. Het probleem is echter dat Yernaz aan oikofobie lijdt. Als er iemand is die Suriname een bananenrepubliek vindt, is hij het. ‘De westerse cultuur is een superieure cultuur’ legt hij een hindoestaanse interviewer uit. Op een Surinaamse radiozender windt Yernaz zich op over de Surinaamse mentaliteit om alles wat Surinamers in Nederland doen van applaus te voorzien. Om zijn aanklacht kracht bij te zetten neemt hij een kwartier de tijd om in te hakken op de Afro-Surinaamse Sylvana Simons. ‘Daar heb je weer zo’n arrogante koelie’ zie je de rest van de
mensen in de studio denken.
Als het niet zo voorspelbaar was, was het grappig: Baudet heeft een Surinamer in dienst genomen die openlijk impliceert dat zwarte mensen dommer zijn dan witte. In de toekomst kan hij ieder debat met een ‘Ze zeggen het zelf!’ om zeep helpen. Eerlijk is eerlijk: het scheelt hem vast een hoop werk. Ook in de kolonie was de Nederlander al gecharmeerd van de ijverige hindoestaan. Yernaz, echter, doet er nog een schepje bovenop. Ayn Rand fluistert hem in dat mensen met een laag IQ niet alleen minder rijk worden, maar dat dat ook nog eens rechtvaardig is. Het is Baudets ultieme kerstcadeau: een oikofobe Surinamer die zijn hele wereldbeeld bevestigt en daarbij als kers op de taart een nog vreemdere haargrens heeft dan hijzelf. Nu enkel een vrouw erbij die zo dik is dat zijn beginnende buikje wegvalt op de foto’s, en hij is gelukkig. Oh nee, die vrouw was er al.
Het Forum voor Democratie is de partij van de liefde, maar wel van de voorwaardelijke liefde. Diversiteit is een groot goed, maar je moet je huidskleur met een hoog IQ compenseren om toe te mogen treden tot de B.V. Nederland. Zelfs het Mensa-genootschap selecteert minder hardvochtig aan haar poorten. Het is de vraag of Yernaz ooit doorkrijgt voor welke racistische praalwagen hij is gespannen. Het zou al zijn beweringen over het gemiddelde intelligentiequotiënt van zwarte mensen in één ruk ontkrachten. Vooralsnog kijkt hij lichtelijk bezeten naar de maan terwijl hij een eerste druk van The Fountainhead tegen zijn borst gedrukt houdt. Maar laten we blijven hopen.
MM