Asha ten Broeke noemt zichzelf een freelance journalist, een wetenschapsjournalist en feminist. Freelance journalist betekent dat ze de feministische zaak niet hoog genoeg heeft zitten om een fulltimebaan te nemen. Wetenschapsjournalist betekent dat ze stukjes over wetenschap schrijft. Dat doet ze niet, ze schrijft stukjes over gender en over dik-zijn. Feminist betekent niks.
Er zijn te weinig vrouwen op de werkvloer en als ze er al zijn, dan werken ze parttime, want ze willen ook nog kinderen en een cursus Spaans volgen en uitgaan en dus komen ze nooit hogerop etc. Ten Broeke vindt dit schande; er moeten meer vrouwen aan de top en zij moeten dus meer fulltime werken. Totdat het zover is echter, zit Asha liever thuis op haar autonome achterwerk haar journalisme de wereld in te twitteren. Die testosteronarena, die men werkvloer noemt, en waar toch altijd maar weer een zo’n persoon met weliswaar hetzelfde kapsel, maar toch ook met een minieme hoeveelheid – zeg: een balzak – meer talent dan jij boven je blijkt te staan, die mijdt zij liever. Zij voert de strijd liever guerrilla, c.q.: in de huiskamer. Waartegen? Tegen het huisvrouwfeminisme bijvoorbeeld. Het geld verdient ze liever schnabbelend, wanneer ze haar meest genakwaakte kwaaksels aaneen rijgt en opstuurt als column of voorleest aan diezelfde nakwakers. Zij weet: partijen met maar één speerpunt krijgen groter publiek dan partijen met een heel programma. Freelance… ik zal je eens een lans geven!
Wetenschapsjournalist… u vroeg zich natuurlijk al af, waarom ze zichzelf niet gewoon freelance-wetenschaps-journalist noemt. Alsof iedereen die meer dan een persoon weegt, twee keer hetzelfde beroep doet, zichzelf twee keer dezelfde titels mag geven, twee keer op de loonlijst staat. Nee, als dat zo was, had ze met haar gewicht alsnog een fulltimer geweest. Nee, Asha houdt, zoals elke vrouw, gewoon heel erg van knutselen en dan vooral knippen. Dat is helaas nogal kwalijk als je wetenschapsjournalistiek bedrijft. Kijk: de wetenschap lijdt aan specialisering. Wetenschappers moeten onbevooroordeeld proberen de waarheid te benaderen, maar het probleem is dat De Waarheid (even aangenomen dat ie bestaat) een geheel is, en wetenschappers aan hun delen zijn gebonden. Ze staren zich dood. Gelukkig zijn er dan wetenschapsjournalisten, dien het om het even is in wat voor vakgebied er ontdekkingen zijn gedaan, die de claims ten overstaan van de wereld aan wat methoden toetsen en bekritiseren waar nodig is. Incipit Asha ten Broeke. Op haar website staan haar specialiteiten vermeld, dat zijn categorieën waarin ze elk van haar columns en essays indeelt (hashtags dus eigenlijk). Daar gaat ie: ‘seks’, ‘vrouw (en man)’, ‘seksisme en feminisme’, ‘homoseksualiteit’, ‘overgewicht’. Zie hier uomo universalis Mevrouw Professor Doctoranda Doctoranda Ten Broeke. Vijf specialismen en dan is ze nog zuinig. Ze had man en vrouw kunnen scheiden in twee lemma’s en seksisme en feminisme laat ze ook bescheiden onder één noemer vallen, alsof zij twee kanten van dezelfde medaille waren. Yin – yang, vrouw – man, seksisme – feminisme. Het zijn de polen van het universum.
Toch is het schijnbescheidenheid: ‘homoseksualiteit’ valt natuur lijk gewoon onder ‘seks’ en ‘vrouw-manrelaties’ onder ‘seksisme en feminisme’. Dan hebben we dus drie specialismen over: ‘seks’, ‘seksisme en feminisme’ en ‘overgewicht’. De eerste twee vallen natuurlijk gewoon onder gender en de laatste eigenlijk ook, want bij elke pot Ben & Jerry’s (ik gok Chunky Monkey) die ze naar binnen lepelt, nemen haar meningen over schoonheidsidealen in gewicht toe. Asha Ten Broeke is als de crimineel die zijn vonnis naar binnen propt: ze eet tot ze gelijk heeft. En dus blijft er één specialisme over, zoals er altijd ook maar een dag-, week- of maandschotel kan zijn, omdat dat nu al eenmaal jaren zo is, in stille acceptatie. Natuurlijk zal Asha deze traditie als een ideologische constructie ontmaskeren, maar soit.
Dan feminisme. Een leeg begrip. De Beauvoir en Beyonce, broeken en rokjes, breien en vergaderen. Allemaal feminisme. Feminisme is als de kut van Asha ten Broeke: met een beetje proppen moet alles erin kunnen. Iemand die zich feminist noemt zonder toelichting, sticht nodeloos verwarring, een beetje als een vrouw die je schouder aanraakt, maar dan later opeens geen seks zegt te willen.
Ten Broeke is deze vrouw ten voeten uit. Een definitie van feminisme geeft zij niet, zij gebruikt er het liefst zeven tegelijk, waarschijnlijk om zoveel mogelijk vluchtroutes open te houden, maar uiteindelijk lopen die vluchtroutes dood. Haar feminisme is tegenstrijdiger dan scharende lesbo’s. Een casus is voldoende. Ze propageert een wetenschappelijk feminisme, maar stelt vervolgens de wetenschap totaal in dienst ervan. Als onderzoek claimt dat elke vrouw in staat is tot een mitrailleur-orgasme, neemt ze dat klakkeloos over. Frigiditeit is immers maar een gedateerd begrip. Als een vrouw niet klaar kan komen, dan is dat omdat zij te bang is om niet klaar te kunnen komen, omdat een man wil dat een vrouw kan klaarkomen. Zie hier tegenstrijdigheid 2: zij bevestigt dit ideaalbeeld niet alleen, ze stelt het ook als maat, als realistisch beeld zelf. Iets anders. In Het idee m/v vertelt ze ons dat het sekse-onderscheid…nou ja, een idee is. Nature heeft namelijk niet genoeg onderbouwing, dus dan moet het wel nurture zijn. Contradictie 3: nature/nurture is een idee. Een abstractie, bedoeld als houvast in reflectie over onze psyche. Ons werkelijke gedrag gaat eraan voorbij: opvoeding wordt natuur de natuur is ook maar toeval.
Maar de schadelijkste boomerang is toch wel haar schizofrene feminisme zelf, dat uiteindelijk, gelijk haar kapsel, de poten onder het geloof in een rationele vrouw vandaan zaagt. Wij hebbende de vrouw tot de openbaarheid toegelaten, maar na honderd jaar heeft zij haar eerste standpunt nog niet weten te formuleren: wie zij is.