Schrijvers zijn, zoals bijna iedereen weet, te verdelen in twee kampen. Je hebt schrijvers die er wel, en schrijvers die er niet uit zien alsof ze moeten poepen op de portretfoto van hun boek. Dimitri Verhulst: een poeper. Arnon Grunberg: geen poeper. Deze indeling reikt verder dan de grenzen van ons taalgebied en er zijn zelfs stereotypen in te ontdekken. Russische schrijvers kijken doorgaans alsof ze moeten poepen, en niet zo’n beetje ook. Terwijl Amerikaanse schrijvers meestal juist weer kijken alsof ze net gepoept hebben. Sinds kort kan de literaire wereld zich een poeper rijker rekenen. Literair wonderkind James Worthy.
‘James Worthy heeft alles in zich om de literaire sensatie van 2011 te worden,’ is te lezen op de achterflap van zijn boek met de gelijknamige titel James Worthy. Een zin die inmiddels achterhaald is. James Worthy is De Literaire Sensatie van 2011. Debutanten kunnen, willen ze een Literaire Sensatie worden, hun schrijfsels beter nog maar even te drogen leggen tot 2012. Of zichzelf maar meteen verhangen. We hebben James Worthy al. En vooruit, Hans Keilson natuurlijk ook een beetje. En Margaux Fragoso, niet te vergeten.
Wat James echter onderscheidt van de andere literaire sensaties van dit jaar, is dat zijn carrière als een raket uit de grond kwam. Waar de andere literaire sensaties eerst nog jaren misbruikt moesten worden door een pedofiel of moesten vluchten uit nazi-Duitsland voor ze aan schrijven toekwamen, wist James Worthy direct de weg naar het papier te vinden zoals hij bij een vrouw altijd direct de weg weet te vinden naar haar broekje.
Sceptici zouden hem daardoor bleu kunnen noemen. Maar dat zou flauw zijn. Wie zich enigszins verdiept in zijn journalistieke carrière ziet dat hij als reporter van onder andere de Nieuwe Revu en de Viva wel degelijk wat heeft meegemaakt. Voor een van zijn reportages leefde hij eens zeven dagen lang zonder mobiel en internet. Op de voorpagina van de desbetreffende Revu zie je hem verslagen zitten. ‘Ik word ziek,’ staat eronder. Het zijn dit soort ervaringen die een heftige indruk op de jonge Worthy moeten hebben gemaakt. En hem als schrijver dan ook grotendeels hebben moeten gevormd.
James Worthy (The Book) is een boek waarmee je gezien mag worden. Het is er dan ook een afkomstig uit de stal van uitgever Oscar van Gelderen. Je weet wel, de uitgever die in de Literaire Pikorde van HP/De Tijd van afgelopen jaar nog de hipste uitgever van Nederland werd genoemd. En dat in een branche waar de concurrentie moordend is. Mai Spijkers, Robbert Ammerlaan; stuk voor stuk hippe peren die niet op een jasje of sneakertje meer of minder kijken. Artikelen over James Worthy (The Writer) gaan doorgaans dan ook vergezeld van koppen als ‘Hip uitgeven’ of ‘Uitgeven 3.0’. Wat dat precies inhoudt weet niemand. Maar het komt er op neer dat James Worthy een website heeft, in interviews zegt dat zijn tweets ‘de trailers van zijn boek zijn’ en dat zijn boekpresentatie een party heet.
Maar goed, laten we eens gaan kijken naar het object zelf: James Worthy (The Book). Op een zonnig terras laat ik James Worthy uit mijn tasje glijden. Je moet het hem nageven, James heeft er voor gezorgd dat hij lekker in het handje ligt. Teksten als: ‘James Worthy the nr. 1 master’, ‘James Worthy , the king of paper,’ schreeuwen je van de kaft tegemoet. Een eerste kennismaking met de steenkolen-hiphopper die James Worthy heet.
Al snel word ik meegesleept in het relaas van schrijver, ex-stotteraar en vrouwenverslinder James Worthy. Hij is ‘het lachertje van de Amsterdamse schrijverswereld.’ Als hij wordt verlaten door zijn grote liefde Polly gaat hij uit beffen. Ik leg James Worthy even tussen mijn benen als de serveerster mijn bestelling komt brengen, een snede met zalm, en lees dan snel weer verder.
‘Ik neem haar linkertepel in de mond terwijl ik met mijn middel – en ringvinger over de clitorale ringweg daal. Aafke bijt zachtjes in een oorlel, de ringvinger maakt plaats voor de wijsvinger en het nieuwe duo entert haar hemelse drassigheid. Sommige douchedruppels schuilen in haar navel, als ik hen was zal ik er voor altijd intrekken. Met mijn mond slurp ik ze uit haar navel en vervolg mijn weg in zuidwaartse richting. Ik begin met rustige langzame likken van beneden naar boven.’
‘Is het lekker?’ vraagt de serveerster. Ik schrik op uit mijn boek en knik. De snede met zalm moet tijdens het lezen geheel in mijn mond verdwenen zijn want op mijn bord liggen enkel nog wat kruimels en een plukje rucola. Ik lees verder. ‘Eenmaal boven imiteert mijn tong een vlag in de wind. Hij wappert. Ze kreunt en haar tenen gaan alle kanten op.’ En zoals het een goede befbeurt betaamt, eindigt ook het boek braaf met een happy- end. Met een servetje veeg ik mijn mondhoeken af.
James Worthy lezen is opgezogen worden in een grote smerige vagina. Een vagina waar je een stukje Wolkers treft. Een vleugje Brusselmans. Brokjes Jan Cremer. Een zaadcelletje Giphart. Een korstje Kluun. Literaire Sensatie James Worthy zelf is het helaas allemaal net niet. Dat wordt pijnlijk duidelijk als hij, de onverbiddelijke bestsellerauteur, te gast is in talkshows op de televisie. Op de bank bij Paul en aan tafel bij Matthijs acteert James Worthy dat hij schrijver James Worthy is. De zelfverzekerde vrouwenversierder. De beste beffer van Nederland. Maar wat we zien is een stuntelende en stotterende James Worthy, het lachertje van de Amsterdamse schrijverswereld, die een slecht toneelstuk opvoert. Met een gezicht alsof hij nog te dom is om te poepen.
FvdR