Een kleine piemel kan je op talloze manieren compenseren. Met een dikke Rolex, een vette Jaguar of een kasteel in Wassenaar bijvoorbeeld. Social entrepreneur en entertainment Goeroe Ilco van der Linden doet het anders, en de wereld kan hem daarvoor dankbaar zijn. Hij ontwikkelde het grootste, vetste, dikste vredesinitiatief ooit en gaf het de toepasselijk groteske naam Masterpeace.
Ik noem hem Ilco. Dat mag best, want Ilco houdt van persoonlijk. Kijk maar naar zijn website. Daarop prijkt groot zijn eigen naam, zijn eigen hoofd, zijn eigen fotografie en bovendien kunnen we zien wie zijn vrouw is, dat zijn dochters Bloem en Dunya heten, waar die speelse hippienamen vandaan komen, dat Ilco van duiken houdt, waarom, dat hij twee jaar lang met vrouw en kinderen de wereld over is gereisd en dat hij nu in een Spaanse villa met een zwembad woont.
Vast een goed bedeelde kerel dus, die Ilco. Hij lijkt dan ook wel wat op een typische negentiende-eeuwse miljonair/avonturier/filantroop. Op het portret dat zijn startpagina siert, doet hij zelfs een beetje aan als een hedendaagse Laurence of Arabia, met wapperend wit gewaad en woestijntulband. Verder klikken leert ons echter dat hij toch het meeste weg heeft van een langharige uit de Roxy gekropen oudere jongere met een verlengde cokekater en een schuldgevoel over een decennium lang hedonistisch housen met pil in je mik en chick aan je pik.
Dat blijkt niet waar. Ilco was altijd al een mensenvriend. Al op zijn vijftiende hielp hij het eerste bevrijdingsfestival te organiseren. Sindsdien doet hij onophoudelijk aan ‘creating heart connections.’ Het is ook die jarenlange ervaring die Ilco de status van een goeroe verschaft op het gebied van ‘ervaringscommunicatie,’ zoals hij het zelf noemt. Naast reizen, duiken, kiekjes schieten, met zijn blonde kroost spelen (en met negertjes) en gigantische feesten organiseren houdt Ilco daarom praatjes. Daarin biedt hij minder ondernemend volk toch dat stukje inspiratie. Zo raadt hij een groep managers bijvoorbeeld aan om eens twee maandjes vrij te nemen. ‘Ga reizen,’ zegt hij, ‘zwem met dolfijnen en walvissen! Zing, dans, schreeuw het uit!’ Zorg voor jezelf, is de strekking, want pas dan kan je beginnen de wereld een betere plek te maken.
Ook zelf houdt de weldoener dit motto voor heilig. Zijn gouden manen zijn perfect gekapt, zijn pakken ademen kinderarbeidvrije kwaliteit en onder zijn nagels zal je vermoedelijk niet snel zwarte randjes Afrikaanse aarde vinden. Ilco zorgt voor zichzelf en blijft daardoor een hottie. Ook in zijn initiatieven resoneert de filosofie dat je het je eigen ikje maar beter flink naar de zin kunt maken. Vooralsnog zijn Ilco’s vredesmissies dan ook vooral gigantische, blije festijnen geweest, waar grootheden als Tiesto hun medewerking aan verlenen door een knalroze T-shirtje aan te trekken en tegen een verslaggever van BNN te zeggen dat ze het zo goed vinden dat er op deze manier ‘awareness’ gecreëerd wordt. Heel aware ben je op dit soort hospartijen meestal niet, maar dat maakt niet uit want het gaat vooral, zo zal Ilco je vertellen, om ‘connectivity’ en ‘togetherness’ (en dat gaat misschien juist beter met een liter festivalbier op.)
Dat hele grote feestjes sinds 1969 eigenlijk niet zoveel substantieels meer hebben bijgedragen aan wereldvrede begrijpt Ilco geloof ik ook. Om op zijn volgende fuif der fuiven, Masterpeace, aanwezig te zijn moet je daarom ook eerst iets doen. Bemiddelen tussen je ruziënde buren bijvoorbeeld. ‘Peacemaking’ is namelijk een werkwoord, zegt Ilco, die blijkbaar ook taalkundige is. Pas als je aantoonbaar een duit in het zakje hebt gedaan, mag je komen feestvieren tussen de Egyptische piramides. Daar zullen zich als het goed is duizenden weldoeners verzamelen om zich net als Ilco met een gerust, schuldvrij hart te committeren aan de Champion’s league van het levensgenieten. Zingend, dansend, zwemmend met dolfijnen en met ontbloot, gebronsd bovenlijf; waarschijnlijk veilig afgeschermd, met van die zwarte festivalhekken,voor enge moslimbroederschappen.
Heel goed is het allemaal. Goed voor de wereld, goed voor jou en goed voor Ilco. Ik twijfel er ook geen moment aan dat Ilco oprecht gelooft in de ‘power of intention’ zoals hij ook dat weer zo treffend uitdrukt. Ik twijfel er zelfs niet aan dat Ilco liever vrede heeft dan geen vrede. Maar mij vertel je niet dat zo’n sensueel plaatje met een zwartje op je schoot niet minstens net zoveel chickies trekt als een mooie wagen, een goed sierraad of een fijne villa.
NP