Soms verdient iemand geen tweede kans. Dat is niet alleen een zin die vrouwen vaak herhalen bij het bespreken van hun liefdesleven; direct na de oorlog was het een breed gedeelde opvatting. Aan dat korte tijdperk van wijsheid kwam al snel een einde. In West-Duitsland hoefden SA-leden maar snel op hun CV te krabbelen dat ze tussen 1933 en 1945 op sabbatical waren geweest om hun posities te behouden. Tegelijkertijd werd de laatste V2 op weg naar Londen ingehaald door zijn bouwers, die in de Verenigde Staten per direct en met behoud van secundaire arbeidsvoorwaarden aan het werk mochten. In Nederland konden ontvoerders hun slachtoffers al op 12 september 1949 weer met de Telegraaf van die dag fotograferen.
Niet iedereen die de uitslag van een voetbalwedstrijd verkeerd voorspelt hoeft natuurlijk voor een tribunaal te verschijnen. Wel zou het mooi zijn als mensen opsodemieteren uit het specifieke vakgebied waar ze hun onkunde in hebben bewezen. (Blijft de ramp die u voorspelt uit, dan is het gedaan met de waarzeggerij. Is het onderwijsmodel dat u introduceert een aanfluiting, dan krijgt uw enkelband dezelfde instellingen als die van een kinderlokker. Wijst u een onschuldige aan als moordenaar? Inleveren, die deerstalker en pijp. Bent u, kortom, Maurice de Hond, dan kunt u ondertussen net zo goed bij het grofvuil gaan zitten.) Waarom Rutger van den Noort nog over epidemiologie mag praten is mij volstrekt onduidelijk.
Van den Noort wist, voor zijn gestuntel op dat gebied, eerder al aandacht te krijgen. In september 2016, bijvoorbeeld, door een coup in Nederland te voorspellen. Niet onmiddelijk, laat dat wel zijn: ‘Doordat de organisatie complex is, zal een staatsgreep onmogelijk kunnen plaatsvinden op de korte termijn. Het zal minimaal vier jaar voorbereiding onder grote geheimhouding vergen.’ Voor een preciezere indicatie van het moment waarop het een en ander zou moeten gebeuren wilde Rutger ook nog wel een balletje opgooien: ‘Prinsjesdag.’ Wil hij dus voor de verandering eens gelijk krijgen, dan heeft ie nog een half jaar, maar als het ligt aan Van den Noort – een refoproleet met een springerige middenscheiding die zich tijdens werkuren met ‘Innovation Management’ bezighoudt – laat die staatsgreep waarschijnlijk nog even op zich wachten. Als het zo ver is wil Rutger vast helpen met het implementen van een efficiënte workflow bij de knokploegen.
In afwachting van zijn patjepeeërsputsch vond Van den Noort het begin dit jaar tijd om weer eens ergens een mening over te hebben, en deze keer was dat, zoals u in mijn tweede alinea las, de verspreiding van ziektes. Hij schreef dat het ‘weer januari’ was, en tot zover was er niks aan de hand; hij had zelfs groot gelijk. Dat wist hij in zijn volgende zin meteen flink te bederven. ‘Traditioneel breekt er dan weer een “virus” uit wereldwijd om de budgetten van de WHO weer te garanderen in aanloop naar de jaarvergadering in mei 2020.’ (Los van de niet al te best opgedroogde boodschap; godskolere, wat een draak van een zin is dat. Eerst die dubbele ‘weer’, nadat ie ook in de eerste zin al is langsgekomen, en daarna ook nog de suggestie dat de WHO op de een of andere manier ieder jaar in 2020 vergadert, of alleen in 2020 een jaarvergadering houdt. Iemand die zo schrijft zou u sowieso niet moeten vertrouwen.)
Waarom de aanhalingstekens in Rutgers schrijven er al snel net zo slecht uitzagen als zijn Nederlands hoef ik u niet uit te leggen. Het weerhield de schlemiel er niet van iedereen en z’n moeder de les te blijven lezen over de pandemie. Of maatregelen nou te mild of te drastisch waren, hobby-sofist Rutger van den Noort verkondigde iedere mening die te verkondigen was. Een stilstaande klok staat twee keer per dag goed. Een doorslaande klok, moet Rutger hebben gedacht, spreidt z’n kansen een stuk beter. Het voortdurende gebeier en gekoekoek culmineerde, voorlopig, in de beschuldiging dat de overheid eerdere waarschuwingen voor een mogelijke pandemie niet serieus had genomen. Het aantal mogelijke punten op de omtrek van een cirkel is oneindig. Het aantal door Rutger van den Noort aangehangen overtuigingen komt behoorlijk in de buurt.
In 2018 beloofde Van den Noort al eens het opiniemaken op te geven. Op hetzelfde moment dat hij met Stichting De Nederlandse Leeuw een ‘top 10 met oplossingen voor de Multiculturele Samenleving’ presenteerde, kondigde hij ook meteen maar zijn afscheid bij die organisatie aan: Rutger was per direct ‘niet meer beschikbaar in het publieke debat’. Een land redden is één ding, maar de kinderen wilden ook nog wel eens worden voorgelezen, en liever niet uit een tendentieus opiniestuk.
Destijds kwam Rutger tot zijn beslissing na in de keuken een bordje te zijn tegengekomen met de tekst ‘als je er niet vrolijk van wordt, dan moet je het niet doen’. De mogelijkheid dat die wandversiering door niemand minder dan God zelf op zijn pad was gebracht sloot Van den Noort niet uit – zelfs Hij schrijft tegenwoordig blijkbaar niet meer in het Aramees, maar in weeïge dooddoeners. Als de Heer zich kenbaar maakt middels huisvrouwenprullaria, dan kan Hij dat net zo goed doen in PC. Bij dezen dus ook namens boven: Rutger, rot op.
BN