Dit was me (nu eens echt) het weekje wel. Tiger Woods bood eindelijk zijn excuses aan voor het onverantwoord gezwaai met zijn club, Mini & Maxi maakten opnieuw een rentree, Wendy van Dijk wierp zich op als ambassadrice voor de ruggenprik (ik begrijp het best, heb je dat lijfje wel eens bekeken!?) en, hoe kunnen we het vergeten, Lady Gaga sleepte, daags nadat ze alle Brit Awards won ook nog eens een nominatie voor de prestigieuze Kids Choice in de wacht. Kids Choice! Kids…. choice…. kinder keus.
Gaga doet het goed bij kinderen. We zijn een eind gekomen sinds de vorige echte out-of-control-glam-camp-glitter-disco-diva-trans-extravaganza-bonanza Grace Jones. Waar de zwarte godin nog fanatiek uit de kinderkamer geweerd werd, wordt Lady G. nu warm onthaald in de hartjes van poplievende koters. Mooi nieuws lijkt me zo, want kinderen kunnen niet vroeg genoeg leren dat gek=goed, dat sommige vrouwen een piemel hebben en sommige mannen niet, dat borsten gewoon te koop zijn in allerlei kekke maatjes en dat daar helemaal niets mis mee is (je weet immers maar nooit hoe crossed je kroost is).
Of de omarming van Gaga door de jeugd werkelijk een stap in de goede richting markeert weet ik echter niet helemaal zeker. Slikken de kids het misschien zo lekker omdat de ster, in tegenstelling tot Ms. Jones die tot in haar diepste prachtig glanzende pikzwarte vezel geflipt is, van binnen eigenlijk katholiek priveschoolmeisje in een geruite rok is? Mag de poster van Lady Gaga’s bebloede tepels boven het bed van kleine Paultje hangen omdat het maar een grapje is, en kleine Paultje ook wel begrijpt dat Gaga in het echt gewoon een ‘begaafd popmuzikant’ is, met een ‘geweldig gevoel voor satire’ die elke dag Rilke leest?
Kind of geen kind, de volwassen fan eet het ook. ‘Dude, Laaady Gaga, man, you gotta love her, she’s so twisted bro, like yeah, she’s just… craaazy man.’ Zo luidt de algemenen opinie hier. Meestal gevolgd door ‘Dude, I totally gotta get me some of those sunglasses man, you think that’s like, YSL?’ En zo doet Gaga haar ding, je kijkt, je kickt erop, je koopt. Stefani Germanotta, zoals Gaga’s echte naam luidt, is het levende bewijs dat Joris Jansen uit IJselwoude Marilyn Manson de tweede kan worden. Dat Joris veel van jonge poesjes houdt, zich zorgen maakt over zijn buikje en zijn hypotheek en niet zo goed kan zingen doet niet ter zake. We smijten er glitter, bloed en een beetje poep overheen, zetten hem de duurste shades uit de bijenkorf op en een freak is geboren.
Ik zou Lady Gaga tekort doen door te beweren dat dat simpelweg is hoe het is gegaan bij haar. Wie het namelijk ooit volgehouden heeft om haar een van haar video’s uit te kijken (het helpt enorm om het geluid bijna helemaal weg te draaien) ziet dat er van klakkeloos smijten eigenlijk geen sprake is. Sterker nog de gefreakte spontaniteit moet met een bewonderingswaardige zorgvuldigheid geconstrueerd zijn. In het laatste shot van ‘Bad romance’ bijvoorbeeld, zien we Gaga, a la Courtney Love, in bed met een uitgebrand lijk, haar borst doorboord door een knetterende bliksemschicht, rokend, verlopen en gedrogeerd (zoals het hoort, vooruit). Hoewel het shot nog geen vijf seconden duurt, is duidelijk dat een touringcar met stijlhomo’s twee dagen aan het tafereel heeft zitten bouwen.
Dat is niet mis, en ik kan niet nalaten te zeggen dat steeds wanneer ik de clip bekijk, ook de rest ervan mij vult met een soort begrip voor de ‘Esthetique Gaga’. Na zes minuten goed opletten wordt ik een beetje opgewonden, mijn hartslag gaat omhoog, ik wil een zonnebril en in mij borrelt zowaar iets wat je inspiratie zou kunnen noemen. ‘This shit is freaked!’ denkt mijn onderbewustzijn, ik waan me ook een stijlhomo en er dient zich een visioen aan, een idee voor een Lady Gaga show, een schets voor een performance.
Ik zie een stadion, tot aan de nok toe gevuld met spierwitte mensen met zonnebrillen. Ze dansen en juichen bulderend als ze op het puur gouden podium, in een oogverblindende bundel van paars licht Gaga zien verschijnen. Ze is van top tot teen gehuld in een een fijnmazig kant, gemaakt van opgedroogd sperma en rijdt op een pikzwarte deense dog getuigd in een schitterende diamanten halsband en dito teugels. Terwijl kille computerstemmen de zaal vullen en de opzwepende prefab elektrohousebeat de brildragende toeschouwers tot een hoogtepunt masseert, schrijdt Gaga naar voren op haar monster. In de break verandert het paarse licht in zilver, brengt ze haar verchroomde mike langzaam, milimeter voor milimeter naar haar perfect gestickte rode lippen en dan, terwijl de crowd het niet meer uithoudt en bijna klaarkomt, wachtend op die eerste, onbetaalbare beat, klinkt een aardschokkende, oorverdovende oerknal. In de goede, lelieblanke schoolmeisjeskern van Lady Gaga, gaat een voorgeprogrameerd explosief af en de vochtige, plakkerige binnenkant van Gaga verspreidt zich in een uitzinnig spectaculair gespetter over de brillen van het publiek. Stukjes oog, lip, tepel en Deense dog vliegen door de lucht.
De volgende dag zullen de fans hun vrienden vertellen dat ze de show van hun leven hebben gezien. ‘Crazy, dude, I tell you, craaazy!’ Een enkeling zal onderzoekend aangekeken worden en gevraagd: ‘Wat heb je daar boven je wenkbrauw?’
‘Een stukje Lady Gaga man.’ Crazy.
NP