De vele legendarische redacteuren die dit fameuze krantje de afgelopen decennia heeft gekend, zullen hun stukken niet zelden hebben geschreven onder het genot van rookwaren en / of alcoholhoudende dranken. Journalisten en schrijvers, en dan vooral de omvangrijke subgroep die in Amsterdam domicilie had gekozen, hadden niet zelden hun reputatie (mede) te danken aan de hoeveelheden drank die ze wisten weg te werken in hoofdstedelijke etablissementen als cafe de Zwart of sociëteit De Kring.
Maar ook politici, acteurs en andere publieke figuren waren minder terughoudend in het gebruik van genotmiddelen, lijkt het. In ieder geval maakte men zich er minder druk om, en was het niet zo noodzakelijk om het stiekem te doen.
Maar de tijden lijken veranderd: je kan bijna geen schrijver meer verzinnen of hij of zij doet aan hardlopen. Een literaire zwaargewicht als A.F.Th. is steeds meer aan het verworden tot iemand die in het verleden is blijven hangen, qua levensstijl dan. Abdelkader Benali loopt hard, heel hard zelfs, en schrijft daar ook nog over. Kader Abdolah doet het, en zelfs iemand als Thomas Roosenboom, die er dan nog wel bij schijnt te roken en drinken. Gelukkig maar, zou je haast gaan denken. In Haarlem en Bloemendaal is er een Letterenloop.
Waar Midas Dekkers, ook al zo’n ouderwetse innemer, zich nog altijd op guitige wijze presenteert als anti-loper, lijken zijn collega schrijvers de gunstige effecten van regelmatig bewegen steeds meer te gaan waarderen. Met flauwe clichés als ‘hardlopers zijn doodlopers’ kom je in ieder geval niet meer weg tegenwoordig.
Als ik tegen een boom een rekoefening doe, hoor ik zelden meer uit een auto roepen ‘dat-ie al recht staat’. De klassieke flauwe grap ‘ze hebben hem al’ heb ik vele jaren geleden voor het laatst gehoord. Wel krijg ik nog veel commentaar op de elastische sokken die ik tegenwoordig om mijn onderbenen draag, ter voorkoming van blessures. Vooral Marokkaanse jongens zien hier een aanleiding in om naar mij te schreeuwen dat ik een homo ben. Nou zijn die dingen ook wel zeer erotiserend, moet ik zeggen… Als over een tijdje iedere renner ze draagt hoor je daar ook niets meer over.
Na vele jaren te hebben beweerd dat we veel meer moeten bewegen, om niet enkel het lijf, maar ook het hoofd in vorm te houden, lijkt deze aanbeveling steeds overbodiger. Als ik op woensdagochtend de kinderen naar school breng, zie ik talloze moeders in een flitsende outfit met elkaar het schoolplein afrennen zodra ze hun kroost hebben gedumpt. Er zijn meerdere moeders die een marathon hebben gelopen, en er zijn er steeds meer die het van plan zijn. De ultieme marathon is die van New York, ieder jaar op de eerste zondag van november, en ieder jaar met nog meer deelnemers dan het voorgaande jaar. Niet geheel ten onrechte, want in de vijfentwintig jaar die zijn verstreken sinds ik mijn eerste marathon liep ontdekte ik ook geen bijzonderder marathon, maar bij de laatste editie vroeg ik me oprecht af of het ook ietsjes minder kan… Ruim 43.000 deelnemers, waarvan de overgrote meerderheid ook nog de finish haalde. Onder hen een kleine tweeduizend Nederlanders, met vliegtuigen vol aangevoerd en in hotelkamers rond Times Square gepropt, na betaling van forse bedragen. Want deze ‘experience’ is een kostbaar goed. Je mag al blij zijn als je een startnummer bemachtigt, want ieder jaar doen ruim honderdduizend mensen mee aan de loterij om zo’n deelnamebewijs.
Iedere twintig minuten vertrekken er een dikke veertienduizend mensen, allemaal tegelijk is niet meer realistisch.
De dag voor de marathon zaten we ergens in een hippe buurt met tien landgenoten te lunchen. Even veel mannen als vrouwen. Slechts een van de tien ging niet hardlopen, een gezellige man met ouderwetse grappen, veel bier drinkend en gezegend met een vorstelijke buik.. Alle vijf dames waren behalve marathonloper ook moeder, echtgenote en werkend burger. Wat bezielt ze om ver van huis 42 kilometer te gaan rennen, met mannen en kinderen thuis in Holland? Een geslachtsloze midlife crisis? Een enorme modegril?
Het leek nog het meest alsof men op bedevaart was, daar in the Big Apple. Het katholicisme als religie vervangen door het hardlopen. Sportdrank als wijwater. Ik houd niet van religies, wel van hardlopen. Maar veel gekker moet het niet worden. Het schijnt dat Beau van Erven Dorens, toch ook een soort van schrijver, zelfs op blote voeten mee had willen doen. Dat werd hem gelukkig niet toegestaan, want er zijn gelukkig nog grenzen aan de overeenkomsten met een bedevaart naar Santiago de Compostela… Maar veel gekker moet het allemaal niet worden, want dan ga ik uit dwarsigheid weer ouderwets aan de zuip…
Bram Bakker