Vergeet de miljoenennota, de Playboyfoto’s van Lindsay Lohan en de incontinentielap van Erica Terpstra. Bij PC lekt er nog eens iets relevants uit: Het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Dit jaar werd de tekst geschreven door Arnon Grunberg. Dat wordt inkoppen woensdag voor de buis. En dan nu in stukken: Dat wordt. inkoppen woensdag. voor de buis.
Apocrief
Met Chanoeka, Rosj Hasjana en andere miserabele dagen moest de jongen, destijds een chagrijnige brillenjood met dyslexie, altijd mee naar het achenebbisj appartementje van zijn Litouwse achtertante waar hij als hij pech had, zoals die zondag, tussen de hele misjpooche ook de Abraham van de familie aantrof.
Zodra deze obese aartsvader de enige mannelijke erfgenaam van het patronymicum in het vizier kreeg, brulde hij boven de kakofonie van bakkeleiende nichten uit dat de arme nebbisj bij hem moest komen en de jongen, wetend dat hem een keur aan boutades te wachten stond, schoof schoorvoetend richting de hoek waar de oude Jood aan zijn dialyseapparaat zat.
De Asjkenazische betovergrootvader, onderwijl een canapé met aalmousse naar binnen werkend, sprak onbewust met Kierkegaard toen hij de jongen inwreef dat elke puntkomma ertoe doet; als je tenminste de congestie voelt om God goedgeluimd te houden en obstipatie buiten de equatie.
‘Taalpuristen worden minder vaak geteisterd door diarree,’ postuleerde de oude schriftwaanzinnige en de hopeloosheid kon je volgens hem het beste tegemoet treden met gespellingcheckte epistels; de mensen moesten ervan vergewist zijn dat vanilleyoghurt alleen niet volstaat om het contemporaine conglomeraat in het gastro-intestinale stelsel soepel te houden.
Het Woord was, in zijn adagium, je reinste discipline, net als massamoord en fabrieksarbeid; en met de artritische vinger waarmee hij als gynaecoloog zo vaak in het weeë vlees van softenonbaby’s had gepookt, drukte de orthodoxe ex-dokter zijn achterkleinzoon gedecideerd de feiten op zijn neus: zo hard dat hij er een geïrriteerd neusschotje aan overhield.
Het was dan ook een verademing dat de bejaarde nakketikker kort daarna overleed aan coeliakie en niet, ironisch genoeg, aan het nefrotisch syndroom waarmee hij het nog wel even zou uitzingen: zodat zijn kleinzoon zich tijdens kislev weer kon concentreren op het binnenhouden van rolmopsen en brijachtige cichoreischotels.
Maar nog altijd wanneer de jongen, die zich na zijn genderoperatie van het chassidisme distantieerde, heden ten dage een dagblad openslaat en het defilé van taalaberraties en anakoloeten aanschouwt, reminisceert hij over die zondag en zijn mesjogge opa met zijn leveradem, die met fiducie in het Woord de Shoah overleefde.