Misschien ken je me nog: we hebben geflirt, een paar jaar terug. Op Schiphol. Ik met m’n rugtas op weg naar Rome, jij met je rolkoffertje op weg naar weet ik waar. Even keek je me aan, je glimlachte. Misschien omdat je me leuk vond, misschien kwam het door m’n blauwe stekeltjeshaar. Ik was dertien, van goede smaak wist ik nog niets. Ik vond je mooi. Of nee, dat zeg ik verkeerd. Ik wist dat anderen je mooi vonden. Je had gespeeld in een soap die ik nooit keek en gezongen in een meidengroep die geen muziek maakte voor jongens met blauw stekeltjeshaar. Via anderen leerde ik dan ook dat je mooi was.
Wat ik wel wist: je had in de Playboy gestaan. Mannen horen vrouwen in de Playboy geil te vinden, dus ik vond je geil. Dat kwam ook goed uit, want het maakte het verhaal van onze ontmoeting alleen maar mooier. Ik had ‘het lekkere wijf van tv’ om m’n vinger gewonden. De smaak van gemiddeld Nederland had met me geflirt.
Ik weet dat het voor jou niet meer was dan iets kortstondigs. Op onze lengte na hadden we niets met elkaar gemeen. Het leeftijdsverschil zat ons in de weg, dat wist ik ook wel. Op de dag dat ik mijn kapsel ontgroeid zou zijn, zou jij al lang je eigen praatprogramma hebben bij een volwassenenomroep. Je zou me altijd twee stappen voor zijn.
Om carrière te maken, ging je bij BNN, de omroep die mijn favoriet zou moeten zijn maar dat nooit heeft kunnen worden. Een verstandige keuze leek het me wel: de omroep voor jonge talenten die later uitgroeien tot belangrijke televisiepersoonlijkheden bij volwassenenomroepen. Voorbeelden zal ik hier niet noemen, maar we weten allebei: ik zou er zo een paar op kunnen sommen.
Dat je me voorgoed ontgroeid was, wist ik toen je aan mocht schuiven bij Zomergasten. Je wilde Ne me quitte pas van Jacques Brel horen, terwijl ik nog maar net uit mijn Nirvanaperiode was en Magnolia van Anderson zien terwijl ik alle monologen uit Pulp Fiction voor de spiegel oefende. Je was zoveel verder dan ik. Mij zouden ze niet uitnodigen, nu niet maar over vijf jaar ook niet. Die kroon zou hooguit over veertig jaar op mijn carriere gezet kunnen worden, want laten we eerlijk zijn: uitgenodigd worden voor Zomergasten, dat is wat ieder mens voor zijn dood wil.
Dacht ik. Jij had blijkbaar een andere wens. Vorige maand zag in je in Try before you die. Bij BNN, nog steeds, want talent verwelkt niet. Je wilde een hotelkamer slopen, zoals echte rockers dat schijnen te doen. Ik weet niet of het slopen van een hotelkamer echt iets is dat je gedaan moet hebben voor je doodgaat, ik denk dat ik vredig zou kunnen sterven zonder ooit een hotelkamer gesloopt te hebben, maar soit. Jij wil een hotelkamer slopen, dus jij sloopt een hotelkamer.
Je begint voorzichtig met één glas dat je kapotgooit op de vloer. Vervolgens een fles drank die kapotgaat tegen de muur; een schrik en de bekende giechel klinkt. In een volgend shot –nu met veiligheidsbril op, zo doen rockers dat- sneuvelt het schilderijtje aan de muur en ook de lakens, telefoon, bedlamp, stoel, ventilator, schemerlamp, gordijnen en stoel nummer twee moeten eraan geloven. Om vervolgens met een sloophamer –zo een die rockers altijd bij zich hebben- de tv stuk te slaan.
Op dat moment weet ik één ding zeker: het leeftijdsverschil zal ons niet meer in de weg staan. Kom je bij me terug? Als je wil, verf ik m’n haar weer blauw.
Liefs,
JV