Geachte heer Van Dijk (laten we elkaar vooral niet ongevraagd tutoyeren),
Boze reacties: als je ze niet krijgt, heb je een slecht stuk geschreven. Dat mijn recente betoog over het geldcircus dat we allemaal beter kennen als de Museumnacht een briljante tekst was, is met uw verbolgen uiteenzetting dus maar weer eens bewezen.
Aan uw stuk viel mij meteen iets interessants op (hint: dat was niet uw schrijfstijl). Het stuk dat u plaatste op http://www.nachtbrakers.nl/ongeschikt is doorspekt met plaatjes, al dan niet bewegend. Deze lijken bedoeld om uw artikel een sfeer van polemiek te geven, alsof u mij gaat afmaken, een sfeer die u blijkbaar niet in woorden onder kon brengen, en waarvoor u dus visuele ondersteuning nodig heeft. Over de inhoud van uw stuk moet ik nog beginnen, maar we kunnen wel al stellen dat de kreet ‘Jorrie de Porrie maakt gehakt van Propria Cures’ lichtelijk overdreven is. Men kan zich sowieso afvragen in hoeverre ‘tegen betaling je werkgever verdedigen zonder argumenten’ ooit ‘gehakt maken van iemand’ genoemd kan worden.
Jorrie maakt gehakt van ons. Met geanimeerde plaatjes.
Dat wij niet ieder jaar onze complete huisstijl veranderen is niet, zoals de inleiding van uw stuk doet vermoeden, een uitgekiende marketingbeslissing, ons oude logo is gewoon heel erg mooi. Eigenlijk raakt u hiermee meteen zelf al aan de kern van mijn kritiek: de Museumnacht is een uitgekookt evenement, zorgvuldig in de markt gezet maar vooral niet te bekommerd om de inhoud (gelikt, zoals u zelf toegeeft).
Ik ben blij dat u is opgevallen hoe ik ruiterlijk de hand in eigen boezem heb gestoken en heb verteld dat ik misschien ongeschikt was om een mening over de Museumnacht te geven, aangezien ik deze niet bezocht heb. Daarna verzandt u echter in een vergelijking met Taylor Swift, in plaats van in te gaan op de implicatie van het woord ‘misschien’, namelijk dat er nog iets achter komt, namelijk een punt van kritiek waar u niet op in bent gegaan. Laat ik het in uw Taylor Swift-jargon verpakken: als ik de eerste zes albums van Taylor Swift vol verwachting heb beluisterd, en ik werd keer op keer teleurgesteld door de platgemixte, hersenloze commercialiteit, dan kunt u me moeilijk kwalijk nemen dat ik het zevende album niet aanschaf, omdat ik me zo voor kan stellen dat mevrouw Swift niet ineens na zes albums waar voornamelijk een soort zucht naar geld, en nauwelijks enige vorm van creativiteit achter schuilt, het licht heeft gezien en een integer, boeiend album maakt. Bovendien ben ik dan, omdat ik de zes eerdere albums wel aandachtig heb beluisterd, gerechtvaardigd iets over Taylor Swift als muzikant te zeggen. Ik kan daarbij niet naar individuele nummers van haar nieuwe album verwijzen, ik kan geen recensie van het album geven, maar ik kan wel proberen uit de doeken te doen hoe Taylor Swift een knap uitziend front is voor een industrie van puur geld verdienen. Is het zo voor u enigszins begrijpelijk geworden? Blijkbaar niet, want mijn afwezigheid op de Museumnacht wordt, vrijwel als enige argument, nog een keer of drie herhaald.
Je artikeltje larderen met geanimeerde gifs is een eenvoudige manier om het wat cachet te geven.
Mijn aantijging dat uw werkgever alleen geïnteresseerd is in het verdienen van centjes en niet zozeer in musea, wordt eens te meer bevestigd door het feit dat u op deze theorie alleen ingaat als het gaat om de prijs van kaartjes voor de Museumnacht: ik had gezegd dat die €12,50 kosten en dat ik dat nogal veel vind voor wat je krijgt. Hilarisch dat u de moeite neemt om nog even fijntjes op te merken dat een kaartje maar liefst €18,50 kost. Overigens zijn wij hier in de redactie allen verantwoordelijk voor onze eigen stukken. We hebben niet eens een PR-medewerker, gek hè?
Het was dan ook mijn eigen fout dat ik jullie druiperige posters zag hangen, met daarop wat naakte, zwetende lijven en de naam MUSEUMNACHT, en dacht dat het thema ‘sex sells’ was. Ik baseerde me trouwens ook op een reactie van het Anne Frank Huis zoals opgetekend in het Parool. Jullie website wilde immers, uitgezonderd het betaalvenster, niet laden. Gek eigenlijk, dat u op mijn punt over het Anne Frank Huis niet in bent gegaan, eigenlijk ongeveer net zoals jullie publiciteitsmedewerker dat in Het Parool ook al niet deed.
Enfin, u leest mij vervolgens de les en vertelt me dat het thema helemaal niet ‘sex sells’ maar ‘art sells’ was. Daarmee maakt u een punt dat weliswaar correct is, maar ook lood om oud ijzer. Als het thema voor volgend jaar (neem dit alstublieft niet als tip ter harte) Art Kart zou zijn, met affiches van onder meer twee loodgieters, een prinses en een soort schildpad in kleine go-karts, dan is het thema inderdaad niet Mario Kart, maar het dekt wel de lading.
Nog een leuk plaatje.
Vervolgens moest ik van u een filmpje kijken, waar ik de hele vijf minuten van heb uitgezeten. Ik zag een hoop quasi-artistiek filmwerk, zeker vijf wauwelende mensen met vage functies, een stylist die niks mocht zeggen, en een fotograaf. Ik zie een heleboel mensen die geen seconde hebben nagedacht over de implicaties van deze campagne voor een museum als het Anne Frank Huis. Hoe kunt u dan volhouden dat de artiesten op dit festival de musea zijn, en niet de bands? Subtiel trouwens, hoe u met die retorische zet voorkomt dat u moet liegen dat de programmering inderdaad origineel en uitdagend was.
“We kapen die discussie, en dan hebben we het tenminste weer over kunst,” zegt een van de medewerkers met een vaag omschreven functie. Het is alleen maar over die ongepaste campagne gegaan, en juist minder dan ooit over kunst. Of, in de woorden van weer een ander iemand uit het filmpje: “We hopen dat er veel over gediscussieerd gaat worden, anders is het geen goede campagne.”
Ik zou de plank misslaan, en u zou me uit de brand helpen. Wederom liet ik me vol interesse meevoeren door iemand die uiteindelijk niets te vertellen bleek te hebben. Ik wilde argumenten, ik kreeg een opsomming van weetjes over de Museumnacht, 32.000 bezoekers, 50 deelnemende instellingen, et cetera. U herhaalt uw eigen claims: ‘vooruitstrevende schatten’, ‘de grote namen (…) verrassen net zo zelden als ze teleur stellen’. Het herhalen van uw oorspronkelijke mening geeft noch een weerwoord, noch een ontkrachting van mijn kritiek daarop. In uw slotalinea beweert u dat ik een op de gimmick afstevenende drang heb om me af te zetten. Ik heb een mening met argumenten onderbouwd. U heeft een promotiepraatje ter verdediging van de hand die u voert op internet gezet, met kreten als ‘dis gonna be good’. Misschien moet u toch nog maar eens opzoeken wat gimmick betekent.
Leuke gimmick, die geanimeerde gifs.