Hij is niet de knapste en hij ondervindt vaak moeilijkheden aan zijn spraak. Maar hij is enthousiast als een jonge pup en kan lopen als een jachtluipaard. De meeste mensen die fysiek uitblinken weten dat er intellectueel gezien waarschijnlijk minder voor hen te halen valt. De tragedie van Dolf Jansen is dat de aanwezigheid van zijn fysieke kracht niet wordt gecompenseerd door het besef dat hij op andere vlakken moet inleveren. Dolf wil heersen in alles.
Men zegt vaak over Dolf Jansen dat hij zo ‘lekker energiek’ is. Dat vind ik zacht uitgedrukt . Zelfs een tornado is een briesje vergelijken bij Dolf Jansen. Je zou denken dat zijn fysieke energie Dolf er van weerhoudt om eens rustig op een stoel te gaan zitten schrijven. Je denkt: je geeft die man een podium en een televisiestudio en hij is wel even zoet. Maar nee, Dolf Jansen wil ook nog een stoel. En rustig zitten. En een computer en een column. Waarschijnlijk was hij vroeger zo’n kind dat na afloop van de sinterklaasviering op school de cadeaus en surprises uit de handen van zijn klasgenootjes trok omdat hij die ook allemaal wou hebben. Dolfje wil niet alleen een column bij Volkskrant Banen maar ook bij Runners World en bij Spoor en bij Health en Fondsen.org en bij Vroege Vogels en Ierland Magazine. Want anders vindt Dolfje het niet eerlijk.
Dolfje houdt heel erg van hardlopen. Het liefst rent hij zo hard en zo ver mogelijk. Hij is er goed in. Het is een hobby van hem die ik aanmoedig. ‘Het liefst zo hard en ver mogelijk,’ fluister ik vaak als ik hem op tv zie. ‘En vooral op letten dat je hard op de knietjes valt.’ ‘Maar niet te hard,’ voeg ik daar meestal snel aan toe. Dolfje houdt niet alleen van hardlopen. Dolfje houdt ook heel erg van de dingen duiden. Over het leven schrijven. Dolfje vindt ook dat hardlopen en het leven heel erg aan elkaar verbonden zijn ‘want in alle twee ervaar je soms tegenslagen’. Daar heeft Dolfje gelijk in. Dolfje denkt altijd en overal. Zo kan het dat hij dingen schrijft als: ‘Afijn, er schoten me wat dichtregels te binnen, over mezelf natuurlijk, en over de wereld om me heen, het zal een keer niet, en over alles daartussenin.’ Dolf Jansen draagt zijn lot, dat hem continu van boven bespiegelingen en dichtregels over het leven binnenvallen, zoals Michelangelo het lot droeg dat hij een briljant kunstenaar was. Hij ervaart het als een gift, een gift die hij moet delen.
Afijn, aanvankelijk dacht ik Dolfje op papier beter te kunnen hebben . Zonder zijn schreeuwerige stem. Maar al snel bleek dat Dolf Jansen over het kostbare talent beschikt dat zijn spreektaal en schrijftaal op geen enkele manier van elkaar verschillen. Op geen enkele manier. Zo schrijft hij dingen als: ‘Ik zat op een bergtop. In Zwitserland. Dat is niks voor mij. Bergtoppen noch Zwitserland. En mocht u denken ‘Zwitserland….welke is dat ook al weer?’ antwoord ik u geheel naar waarheid ‘Zwitserland is van de bergen, Oostenrijk van de kelders…..dat is ook een soort evenwicht!’
Dolfje schudt de grapjes zo uit zijn mouw. Even terug verscheen van Dolf Jansen de bundel Afvallen door seks. De bundel gaat noch over afvallen noch over seks. Ik kan me ook niet voorstellen dat Dolfje aan een van deze twee bezigheden doet. Dolfje dacht gewoon dat dat de titel van het meest verkopende boek ter wereld zou zijn. En als Dolfje dat denkt dan noemt hij zijn bundel gewoon zo. Dolfje in Wonderland.
Enige tijd terug kreeg ik de gelegenheid Dolf Jansen te ontmoeten. Met loden benen ging ik de ontmoeting tegemoet. Dolf Jansen was druk bezig met de voorbereidingen van de presentatie van de Uitmarkt. Nog niet eens zo’n slechte keus van de organisatie. Na het zien van Dolf Jansen is ieder ander al zo’n opluchting voor het oog dat je het zelfs nog in je hoofd haalt diezelfde avond nog kaarten voor Karin Bloemen te bestellen. Omdat mijn afkeer tegen Dolf destijds ook al zo groot was hadden een vriendin en ik middels een sponsorloop geld ingezameld voor logopedielessen voor Dolf Jansen en met zijn manager besproken dat we het die middag konden overhandigen. Helaas moesten we de helft van het geld terug nemen omdat hij tijdens de overhandiging met zoveel consumptie sprak dat mijn vriendin een harde lens verloor.
Die logopedielessen zijn er nooit gekomen. Gelukkig niet. Want ik moet er eigenlijk niet aan denken dat Dolfje zijn leuke spraakgebrek kwijt is. Net als dat ik er niet aan moet denken dat hij te hard valt tijdens het rennen. Dolfje is de leukste jonge puppy ter wereld.
Fanny van de Reijt