Here’s looking at you, Sid.
Sommige mensen hebben een verstandelijke beperking. Sommige mensen hebben geen verstandelijke beperking, maar lijken wel door iemand met zo’n beperking te zijn bedacht. Dat laatste geldt bijvoorbeeld voor Sid Lukkassen, auteur van driftig gekapitaliseerde titels als De Democratie en haar Media, Avondland en Identiteit en Levenslust en Doodsdrift. Lukkassen kan niet anders worden gezien dan als de door chromosoomoverschotten verstoorde weergave van een publieke intellectueel.
Een eerste aanduiding dat Lukkassen geen mens is, maar een personage dat, als Athena uit het hoofd van Zeus, rechtstreeks uit de verbeelding van een geestelijk gehandicapte de wereld in is gestapt: bij dit door God gemorste stukje Oswald Spengler verkeren het boertige uiterlijk en de stompzinnige inhoud in perfecte harmonie. Sid Lukkassen is niet zomaar een voorspelbaar totaalplaatje: hij is een gesamtkunstwerk. Het enige driedimensionale aan flat character Sid is zijn lichaam. Zijn BiFi-lippen, pruilend in permanente verontwaardiging over hun positie in zijn verongelijkte peuterhoofd, en zijn ogen, die in een wanhopige poging iets uit te stralen dat voor pienter door zou moeten gaan genoeg calorieën verbranden om zijn pens enigszins toonbaar te houden, zijn echter zo in overeenstemming met zijn inborst dat ze ervoor zorgen dat hij er kans op maakt alsnog de eerste mens te zijn die door een toekomstige biograaf niet als een ‘vat vol tegenstrijdigheden’ zal worden omschreven.
Zoals gezegd, Sid is een keihard argument tegen dualisme, en niet alleen in vorm, maar ook in inhoud lijkt hij het resultaat van een poging tot het klonen van Alain de Botton waarbij halverwege het proces een rechtse mopshond in het DNA-materiaal heeft gepiest. Die inhoud openbaart hij onder andere in het in het Nederlands napraten van een Amerikaanse complottheorie die Theodor Adorno weet te beschuldigen van elk sinds 1968 afgebrokkelde stukje traditie. Natuurlijk, Adorno heeft alles weg van een in een geheime onderwaterbasis wonende antagonist uit een Bondfilm. De Protocollen van de Wijzen van Frankfurt waar Sid in gelooft zijn desalniettemin absurd, al was het maar omdat niemand buiten een klein groepje armlastige geesteswetenschappers zich überhaupt met Adorno, Horkheimer, Marcuse of andere pessimistische Duitsers bezighoudt.
Als Sid niet rukboeken vol paranoïde gezever aan het schrijven is, wil hij ook nog wel eens in de media verschijnen. Zo mocht hij bijvoorbeeld recentelijk in de Volkskrant het bestellen van Thaise postorderbruiden ‘een stukje seksuele emancipatie van de blanke westerse man’ noemen. Gelukkig voor Sid wist hij de Volkskrantredactie zo ver te krijgen tevens in dat interview te vermelden dat hij onlangs is ingetrokken bij zijn vriendin. Mensen zouden immers maar gaan denken dat de verhandeling over vrouwen die worden ingepikt door ‘boomlange basketbalspelers’ uit Avondland en Identiteit autobiografisch is. Dat Lukkassen de eerste dertig jaar van zijn leven in zijn ouderlijk oikos doorbracht vermeldde de vriendelijk meedenkende krant uit piëteit niet – en vooruit, als ik er van overtuigd was dat ‘de zomer en herfst van 2017 in het teken stonden van de ophanden zijnde ondergang van West-Europa’, zoals de flaptekst van Lukkassens laatste boek Levenslust en Doodsdrift droogjes-alarmistisch begint, zou ik m’n tijd ook niet verspillen op Funda.
Ondertussen lijkt men in een onverwachte hoek, in tegenstelling tot bij de Volkskrant, Lukkassen wel af te schrijven. Toen hij vijf minuten zou spreken op een evenement van Leefbaar Rotterdam, maar na een half uur nog steeds, bevangen door de in het hiernamaals blijkbaar aan lager wal geraakte geest van Cicero, met voor het publiek iets te weidse handgebaren een betoog stond te houden, snoerde presentatrice Ebru Umar hem de mond: ‘Misschien wil je die slotzin even uitspreken, dan zijn we allemaal heel erg gelukkig.’ Ook Jan Dijkgraaf weigerde een bijdrage van Lukkassen af te drukken. Dijkgraaf had Lukkassen om een stukje gevraagd, maar kreeg in plaats van iets waar zijn publiek wat mee kon een Pleidooi voor een Verlichte autocratie, en op Dijkgraaf kwam dat over als een interpretatie van een kleuter die met de volledige werken van Friedrich Nietzsche in een blender was beland. Nu was dat Pleidooi niet eens bijzonder hoogdravend, maar reden genoeg voor Dijkgraaf om Lukkassen de als beschuldiging van pretentie bedoelde kwalificatie ‘Linda Duits zonder tieten’ toe te dichten.
Het is eindelijk eens een prettige bijkomstigheid van anti-intellectualisme: als iemand helemaal geen intellectueel is, maar door het brein van een zwakbegaafde naar een intellectueel is gemodelleerd, kan hij er toch slachtoffer van worden. De positie van Sid Lukkassen in het lezingencircuit zal dan ook, ondanks alles, de westerse beschaving niet overleven. Het kan echter nooit lang duren voor Sid een nieuw tijdverdrijf heeft gevonden. Als ‘iemand die de traditionele masculiniteit van migranten goed aanvoelt’ kan Lukkassen namelijk ‘prima omgaan met allochtonen.’ Mocht u binnenkort op het Osdorpplein worden lastiggevallen door een over zijn Vespa leunende, sissende hangjongere, ga dan niet op zijn avances in, want bij een welgemeend compliment voor uw borsten of kledingkeuze zal het niet blijven. Voor u het weet wordt u drie kwartier later nog steeds verbaal aangerand.
BN