Hallo, lezertjes! Oma is er nog. Zo nu en dan moet je als oude klopgeest even van je laten horen om de redactie de stuipen op het lijf te jagen. Zo houd je ze scherp, die kinderen. Eén gastbijdrage maar in dat hele Intreenummer? Waar gaat het heen met dit blad! Ik weet het niet, ik heb het al maanden niet gelezen, want APG bezorgt niet in Ierland. Ik heb dan ook geen brievenbus, ik woon in een caravan.
Mijn caravan heeft één zonnepaneel, de kurk waarop de hele zaak drijft. Buiten regent het. De batterij van mijn laptop is nog halfvol. De gedachte om hier, vanuit de wildernis, letters in te voeren in een Word-document, dat alles met een toetsenbord, wordt met de minuut absurder. Toch is er wel een zekere noodzaak. Ook in het buitenland kun je namelijk verschrikkelijke dingen lezen. Meestal is dat Nederlandse literatuur die je zelf hebt meegenomen, maar The Guardian valt ook niet mee. Dat heb ik pas sinds kort in de gaten. De eerste weken, de eerste maanden misschien zelfs, is het lastig om buitenlandse media te taxeren. Je eerste gevoel is er een van bevrijding: geen Elma Drayer op pagina drie! Een dik boekenkatern! Geen recensie van tv-programma’s! Ik ga hier wonen, denk je. Maar na een cis-vrouw die een essay schrijft over de kenmerken van millennial-proza slaat de vermoeidheid toe. Wat is dit voor een zooi? Dit kan ik thuis ook krijgen, lekker in mijn eigen taal! Greta Thunberg die lezersvragen beantwoordt? Vijftien columnisten van kleur? Daar hebben we OneWorld al voor! Nigel Slater, die de recepten in de bijbehorende foodglossy voor zijn rekening neemt, blijkt net zo’n matige kok als Herman den Blijker. De vrouw van de probleemrubriek mist de ironische touch van Beatrijs Ritsema. Ook kom je om de pagina een oproep tegen om geld over te maken, alsof Toine Donk is losgelaten op de marketing: “The Guardian needs its patrons more than ever!” Kortom, na een paar maanden blijkt het beloofde land net zo’n dorre akker als het achtertuintje van Philippe Remarque.
Wat leren we hiervan? Dat mensen overal ter wereld vervelend zijn, of dat we overal ter wereld onze eigen ergernis op de onschuldige omgeving projecteren? Boeddhisten beweren het laatste, las ik in The Tibetan Book of Living and Dying. Het is geschreven door Sogyal Rinpoche, een stermonnik die een paar jaar terug met vijf seksslavinnen op een altaar werd betrapt. In zijn boek schrijft hij: ‘In Tibet we say: “Negative action has one good quality: it can be purified.” So there is always hope.’ Laten we bidden.
Tijd om het over iets leuks te hebben: astrologie! Literatuurhistorici vragen zich nog steeds af waarom die Grote Drie de Nederlandse literatuur zo lang gegijzeld hebben gehouden? Hun talent kon het toch zeker niet wezen! Waarom kwam Hella Haasse er niet tussen? Cees Nooteboom? Jan Wolkers? Waarom wilde Harry Mulisch die twee andere prutsers er überhaupt niet bij? Het antwoord is verrassend simpel: Harry Mulisch werd geboren op 29 juli 1927. Zijn zon staat in Leeuw, zijn maan staat in Leeuw, en alsof dat nog niet erg genoeg is, stond Neptunus op het moment van zijn geboorte ook in Leeuw. Zo’n man hoort thuis in Artis. In een kooi! Hermans is bijna nog erger: zijn zon staat in Maagd, maar zijn maan? Leeuw! Venus? Leeuw! Mars? Leeuw! Neptunes? Leeuw! Vier van de tien planeten in Leeuw, dat wisten Thomas Vaessens en Yra van Dijk niet. Reve is, astrologisch gezien, lastiger in dit rijtje thuis te brengen. Alleen zijn Neptunes staat in Leeuw. Hij heeft veel planeten in de gevoelige watertekens (Vissen, Kreeft en Schorpioen) staan. Maar zijn zon staat fier in het vuurteken Boogschutter, waardoor hij vastberaden genoeg was die twee Leeuwen zo goed als dat ging te negeren.
Een ander opmerkelijk gegeven is dat bij veel schrijfsters en dichteressen Mercurius, de planeet die over het intellect heerst, in Waterman staat: ik heb hier onder meer M. Vasalis, Virginia Woolf, Patricia Highsmith en Hella Haasse genoteerd. Er valt veel over te zeggen, maar de batterij van mijn laptop is leeg en het zonnepaneel ligt buiten als een grafsteen in de regen te glimmen. Als ik volgende week nog geen psychose heb kom ik erop terug, lieve mensen! Is Louis Nanet trouwens al dood?
MM