Het was een prachtige zomer voor de rustzoekers in Amsterdam. Theodor Holman was in Italië om verslag uit te brengen van de gedienstige kamermeisjes aldaar, Han Lips heeft zijn RTL XL Premium-account ten volle benut en Hiske Versprille verruilde noodgedwongen de terrassen voor magnetronmaaltijden. Bovendien zal het menig vrouw zijn opgevallen dat haar nek in de avonduren bij afwezigheid van bronstig gehijg op feesten en partijen eindelijk eens droog bleef. Inderdaad: ook Hans van der Beek, beheerder van de fuifrubriek Schuim in Het Parool, zei de salons en partytenten tijdelijk gedag om een zomerstop in te lassen.
Mogelijk heeft u ook voor deze zomer nog nooit last van Hans van der Beek gehad. Dan bent u ofwel een man, ofwel nog nooit op een feest/evenement/ presentatie/festival/bijeenkomst/gala/ housewarming in Amsterdam geweest. Geldt het voorgaande niet voor u maar bent u wel geabonneerd op Het Parool, dan hebt u dubbel zoveel pech. Het Parool is de krant waarin Van der Beek iedere dag verslag doet van de festiviteiten die hij afgaat. Die stukken weet hij elke dag weer zuurder te maken dan zijn kop ernaast doet vermoeden. Het laffe ironische toontje dat werkelijk in al zijn stukken wordt aangeslagen en dat Van der Beek zelf voor humor aanziet is zijn vrijbrief om alles waar mensen tijd en moeite in hebben gestoken vluchtig de grond in te trappen.
Krijgt Hans een goedgevulde goodiebag mee, dan lukt het hem niet daar simpelweg enige dankbaarheid voor te uiten of er desnoods gewoon helemaal zijn bek over te houden, maar lijkt het hem zinniger zijn onvrede te laten blijken over de roze kleur van de verpakking waarin de luxueuze goodies zich bevinden. ‘Ik moet hiermee over straat.’ Mag Hans zich melden voor een zesgangendiner dat wordt verzorgd door twintig ingevlogen Italiaanse sterrenkoks, vindt Hans het nodig zijn lezers te berichten over de file waar hij in heeft moeten staan voor hij aan tafel kon en de onmogelijkheid om tussen de gangen door ‘even een peukje’ te roken. Gaat Hans zich gratis volstouwen met frituurvoer bij het café dat de AD friettest voor de vierde keer op rij heeft gewonnen, wil hij eerst zijn vraagtekens zetten bij de relativiteit van goede friet. ‘Hoezo de lekkerste frieten van Amsterdam? Friet is een stukje aardappel dat een tijdje in de frituur heeft gelegen. Dat kun je langer doen of iets korter en je kunt ook een andere aardappel proberen. Dat was het verder wel, lijkt me toch.’
Waarom stapt Van der Beek niet gewoon naar een Smullers binnen de ring, waar je, als je de boel binnen weet te houden, sowieso niets mee naar huis krijgt? Het antwoord: omdat je in de Smullers geen lekkere wijven kunt vastleggen. Als Hans niet met zijn kolossale lijf alle meisjes van de bediening voor de andere gasten aan het oog onttrekt jaagt hij op bekende vrouwen die hij niet alleen voor zijn camera sleept, maar ook voor zijn vuurpeloton van kritische vragen. Zo stelde hij Doutzen onlangs voor een culinair dilemma dat hemzelf op menig feest gek maakt: ‘Frikandel of kroket?’
Doet Van der Beek dan niks anders dan vrouwen die nietsvermoedend naar een feestje gingen vragen naar hun favoriete vleesstaaf? Jawel, Hans schrijft ook boeken over feestjes en vrouwen. In 2011 tekende hij een top 100 van het Amsterdamse uitgaansleven op, deed Kluun de flauwe suggestie Paradiso op nummer 1 te zetten en ramde uitgeverij Podium er een kaft omheen waar Van der Beeks naam nauwelijks meer op te lezen is, maar die van Kluun des te beter. Rest nog een in de vergetelheid geraakte roman over een geschiedenisdocent met een obsessie voor Chantal Janzen, de vrouw die ooit een dag lang door Van der Beek werd gestalkt omdat hij per se een portret van zes kantjes van haar wilde optekenen. Sindsdien keert Janzen ook regelmatig terug als toevallige aanwezige op de feesten waar Van der Beek verslag van doet, zoals de lancering van het blad &C en het éénjarig bestaan van het blad &C. ‘Chantal Janzen, toevallig naast me, mompelt: “Grote zwans…”’
Tegen mogelijke uitkomsten als een straatverbod of extra beveiliging heeft Van der Beek zich allang gewapend. Afgelopen maand werd hij geweigerd aan de net geopende poorten van het Soho House, ooit de plek waar Van der Beek zelf colleges volgde en inmiddels voor de gemiddelde Amsterdammer onbegaanbare grond. Juist als Van der Beek een keer alle reden heeft om in zijn rubriek in de grootste krant van Amsterdam een evenement ter ere van malafide praktijken totaal de grond in te boren doet hij het natuurlijk niet. ‘Werkelijk schitterend’, ‘opnieuw valt mijn mond open’, ‘krakers eruit, young, hip & beautiful erin’, schrijft de man die in eerste instantie zelf niet eens naar binnen mocht omdat hij absoluut niet tot deze groep behoort. ‘Om binnen te komen, was nog best een toestand. […] Ook foto’s maken van de gasten was niet mogelijk. Dat was om de privacy te waarborgen. […] Ik moest werkelijk al mijn natuurlijke charme inzetten.’ Natuurlijke charme, dat wil bij Van der Beek zeggen: pens naar voren, frons op je kale kop en tegen het meisje van de gastenlijst brullen dat je wél naar binnen mag.
Het zal niet lang meer duren voor Hans terugkeert van zijn feestvakantie op Ibiza en de Amsterdamse markt opnieuw met zijn volle gewicht gaat bezetten. Sluit dus uw ramen als u de frituur aanzet en mijd evenementen die op facebook als openbaar zijn aangemerkt. Dan is het voor u het weet weer tijd voor de volgende zomerstop.
TS