‘Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren’, aldus Elsschot in 1910 in zijn gedicht Het Huwelijk. En hoewel de beste man in die tijd met geen mogelijkheid van Caro Emerald gehoord kon hebben, want die was toen nog helemaal niet geboren, moet Elsschot deze zinsnede met een Emerald avant la lettre in zijn hoofd geschreven hebben, want als er iemand baat heeft bij de wetten en praktische bewaren die tussen droom en daad staan, dan zij.
Maar niet alleen voor Elsschot was Caro Emerald, die eigenlijk gewoon Caroline Esmeralda van der Leeuw heet, een inspiratiebron. Van der Leeuw laat namelijk zien dat je succes kan hebben, ook als je deelneemster had kunnen zijn aan het onvolprezen SBS6-programma De Afvallers XXL. En daarmee spreekt ze in binnen- en buitenland hordes huisvrouwen aan die al lang de hoop hadden opgegeven ooit nog door iemand anders dan hun kinderen en de plaatselijke kassière te worden herkend. Ze is het vleesgeworden idee achter programma’s als Idols en Popstars, een schoolvoorbeeld van de maakbaarheid van succes.
Op zichzelf is Van der Leeuw niet meer dan een afgestudeerd conservatoriumstudente met een aardige stem en de uitstraling van een rolmops, dus nog niet bepaald een popidool. Tot ze op een goede dag in aanraking komt met liedjesschrijver Vince Degiorgio en producent David Schreurs. Aanvankelijk hadden deze twee heren, die muziek vooral als een middel zagen om veel geld te verdienen door precies te maken wat mensen in het algemeen graag horen, haar ingehuurd om een demo op te nemen voor een Japanse popgroep. Toen deze demo wel aardig bleek te klinken en een hit werd, zagen de mannen gouden bergen. Van der Leeuw was de perfecte zangeres voor hun muziek. Ze was niet jaloersmakend mooi, niet aan de drugs, had geen psychische problemen, ze was zo gewoon als het maar zijn kon. Al snel was er een album vol met muziek die mensen graag willen horen: Deleted Scenes from the Cutting Room Floor. Een succesformule was geboren. Caroline werd Caro Emerald, gesteund door Degiorgio en Schreurs. En zo werd ze onbedoeld de Geert Wilders van de Nederlandse popmuziek: ze zong niet wat ze zelf graag zou willen zingen, maar wat het volk wilde horen.
‘Muziek’ zoals die voor Van der Leeuw gemaakt wordt, is net zolang afgestemd op onzinnig grote mengpanelen met honderdduizenden knoppen totdat je nog wel kunt horen dat het kut is, maar niet meer waarom het kut is. Het wringt nergens, klinkt nergens ongemakkelijk, maakt geen enkele emotie los en schuurt niet maar glijdt soepel als een bobslee je oren in. Als gemakzuchtig persoon ben je dan geneigd om je eerste gevoel ‘deze muziek is ongelofelijk kut’ overboord te gooien en aan te nemen dat je er wel naast gezeten zal hebben en dat het eigenlijk wel lekker klinkt, omdat de vinger niet op de zere plek te leggen is. De volgende aandrang, namelijk dat je naarstig op zoek gaat naar zo’n gekke aansteker met een lange buigzame metalen hals, waarvan niemand weet waarom die dingen in godsnaam ooit zo gemaakt zijn, om deze in je oren te kunnen steken en zo snel en pijnlijk mogelijk je trommelvliezen weg te branden, link je dan niet meer aan de muziek van Van der Leeuw.
Maar dan kennen Degiorgio en Schreurs mij nog niet. Hoewel ik ook niet kan verklaren waarom Caro Emerald nou de reden is dat ik onlangs al mijn teennagels heb uitgetrokken met een botte betonschaar weet ik wel zeker dat zij hiervoor verantwoordelijk is. En dit maakte mij nieuwsgierig. Wat zou ze nog meer op haar geweten hebben? De resultaten van mijn korte maar betrouwbare onderzoek zijn even schokkend als logisch verklarend.
Op 15 augustus 2009 kwam de eerste single van van der Leeuw uit, Back It Up. Op dezelfde datum kwamen bij een zelfmoordaanslag in Kabul vier mensen om het leven en raakten 85 mensen gewond. De tweede single kwam op 26 december 2009 uit. Slechts vijf dagen later schiet een man in Finland in een winkelcentrum vier mensen neer, nadat hij al eerder zijn ex-vrouw heeft vermoord. Vervolgens pleegt hij zelfmoord. En zo gaat het verder. Single drie; Joran van der Sloot bekent nog geen drie dagen later de moord op Stephany Flores. Single vier; grote overstromingen in België waarbij vier doden vallen. En op de dag dat haar nieuwste single uitkwam, afkomstig van haar nieuwe album, pleegden acht gewapende mannen een overval op een waardetransport van Brink’s en maakten 300 miljoen aan ruwe diamanten buit.
Als dit soort ogenschijnlijke toevalligheden één keer hadden plaatsgevonden, of twee keer, dan waren er nog andere, minder pijnlijke conclusies te trekken. Maar omdat er, elke keer dat Van der Leeuw een single of een album uitbrengt, grote rampen plaatsvinden, kan ik niet anders dan concluderen dat de muziek van Van der Leeuw niet alleen onplezierig is om naar de luisteren, maar ook een gevaar voor de samenleving. En dat maakt dat de praktische bezwaren en wetten waar Elsschot het over heeft toch in een ander licht gezien moeten worden. Want hoe groot kunnen deze bezwaren nu zijn als ’s lands vrede ermee gemoeid is? Laat er iemand opstaan en een einde maken aan Caro Emerald, voor het te laat is. Ik zelf ben meer een man van woorden dan van daden, dus ik heb reeds mijn plicht gedaan.