In het vorige nummer van PC schreef MSM over de bezetting van het P.C. Hoofthuis. Het stuk in kwestie kan op z’n minst een zure recensie genoemd worden – met de kanttekening dat recensenten meestal de locatie die ze bespreken wél hebben bezocht. Kon ik dat, als vijfde colonne in de PC-redactie, over mijn kant laten gaan? Of, om meteen Lenin maar te citeren: ‘Wat te doen?’
Een eerste optie was het publiceren van een uitgebreid geannoteerde versie. Zelfs voor nazipamfletten wordt dat tegenwoordig echter niet noodzakelijk geacht, en hoewel MSM dan wel claimt dat niets zo angstaanjagend is als ‘een groep mensen met gedeelde opvattingen, die hun eensgezindheid uitdragen door middel van kledingvoorschriften’ – niet erg vriendelijk als je keppeltjes of sjtreimels daar ook onder schaart – ging dat misschien wat ver. Bij het uitblijven van een wetenschappelijke editie van PC-Onthoofthuis hier dan toch een respons.
In zijn eerste inhoudelijke punt beticht MSM de bezetters van hypocrisie. Ze eisten dekolonisatie en meer diversiteit aan de UvA, maar bestonden zelf uit een groep van ‘hoofdzakelijk witte, heteroseksuele, Nederlandse jongemannen.’ Bij iedere andere auteur had ik me om te beginnen afgevraagd hoe hij zo overtuigd was van de heteroseksualiteit van een groep gemaskerden. MSM, wiens gaydar zo goed werkt dat hij al een crush op Maxim Februari had toen die nog Marjolein heette, geloof ik hierin volledig.
Hoewel de eis heus wat hypocriet was – welke protestbeweging is dat niet; zodra hypocrisie verboden wordt kunnen we sociale vooruitgang wel vergeten – vielen de bezetters in het niet bij de schijnheiligheid van hun universiteit. Zelf hadden ze hun excuusminderheden in ieder geval discreet en egalitair verborgen achter bivakmutsen en Arafatsjaals – in tegenstelling tot de UvA, die zodra een medewerker ergens een krullende zwarte haar vindt een team van fotografen stuurt, op zoek naar het boegbeeld van een nieuwe mediacampagne. Als het om foto’s voor websites of billboards gaat neemt de afdeling communicatie nog net niet een stel witte studenten onder handen met een blik schoenpoets, en scheelt het niet veel of er worden her en der een paar gezonde benen bewerkt met een loden buis, om zo de quota toch ten minste op een paar mooie plaatjes te halen.
De eis aan het universiteitsbestuur om een staking te faciliteren is volgens MSM onzinnig, omdat stakingsrecht al bestaat. Het zal wel. Met rechten kun je de gracht dempen. Staken wordt een stuk minder gezellig zodra je er achter komt dat werkgevers niet verplicht zijn lonen door te betalen. Wat werd geëist was dan ook het actief faciliteren van actie, zodat stakingsrecht voor universitair personeel niet hetzelfde blijft als seksuele vrijheid voor eenogige bochelaars: een mooi theoretisch ideaal dat in de praktijk flink in de kosten loopt. Het is, kortom, dat er geen vakbond bestaat voor PC-redacteuren, anders wist ik wie er voor de voorzitterspositie niet op mijn stem hoefde te rekenen.
Als volgend punt van kritiek verwijt MSM de bezetters wetenschappelijke onnauwkeurigheid: ‘Aan het manifest van de Autonome Universiteit te zien is Academisch Schrijven al wegbezuinigd.’
Academisch Schrijven is niet wegbezuinigd: Academisch Schrijven is voor kneuzen. Het laatste dat je moet willen is een manifest met meer bronverwijzingen dan leuzen, en bij PC zou dat duidelijk moeten zijn. Om m’n eigen citations op te krikken haal ik er graag de cursus PC-redacteur van de huidige jaargang bij: ‘Als beginnend student heeft u geluk: u bent nog niet verpest door de verplichte cursus academisch schrijven. Van voetnoten, literatuurlijsten en verantwoordingen willen wij niet horen. Wind u ergens over op, ram uw pen in iemands slagader, en schrijf een stuk waar wij om kunnen lachen.’ Verander hier de laatste woorden zodat niet lachen, maar het omverwerpen van het kapitalisme, patriarchaat of stichtingsbestuur van Propria Cures centraal staat, en u heeft wat mij betreft een prima handboek manifesten schrijven.
Met veel opmerkingen van MSM was ik het, om positief af te sluiten, overigens volledig eens. Iedere keer dat hij het eens leek te zijn met de bezetters, bijvoorbeeld. Ook op andere manieren kwam zijn tekst zeker van pas. Voorlopig lijkt Geert ten Dam de Mohammed bin Salman van de UvA te blijven. Zoals de Saudische kroonprins zich presenteert als liberale hervormer, maar ondertussen familietradities als het opsluiten van dissidenten en het in stukken zagen van kritische journalisten achter de schermen gewoon in stand houdt, zo zal ook Geert ondanks haar permanent bezorgde blik interne problemen nooit serieus aanpakken zolang ze als goedmakertje af en toe een kruiwagen puppy’s in de UB kan dumpen. Gelukkig heeft MSM de studentenbeweging aan de nieuwe naam voor een toekomstige splintergroep geholpen. Wanneer het is afgelopen met de softe provokaatsies en de Rote Karree Fraktion Ten Dam daadwerkelijk ontvoert zal hij ongetwijfeld dankbaar worden genoemd in het manifest.
BN