Na zijn stormachtige entree in de bestsellerlijsten durft Propria Cures te stellen dat Tim Hofman de angriest young man aan het front van de vaderlandse poëzie is. De verzen in Gedichten van de broer van Roos bevinden zich op het kartelige snijvlak van politiek engagement en universele menselijkheid: de lezer haalt er haast zijn blik aan open. In opdracht van PC hield Hofman tijdens de turbulente tweede succesweek van zijn bundel een dagboek bij.

 

Maandag

Hell yeah. Nu al the best day of my life. Zoals iedere dag, eigenlijk. Ik pluk ze niet, ik ruk ze. Haha. Zou ik best een geinig versje van kunnen maken. “Ik / ruk / de dag”. Bingo! En dan is het nog maar half 10! Dat schudt Don Hofman zomaar eventjes uit zijn mouw op de maandagochtend. Terwijl al die forensenmensen schaapachtig aan hun lauwe koffie lurken. Mooi gevonden, ‘forensenmensen’! Binnenrijm! Maar goed, half 10. Nog genoeg tijd om mezelf even af te trekken. Misschien zelfs twee keer. Of drie. “Iedere dag is weer een geschenk / voor mij / en mijn kleine Henk.”

 

Dinsdag

Iemand van Meulenhoff belde me wakker. Vroeg welke blurb ik op de achtste druk wil hebben. Sowieso Matthijs, zei ik. Die vindt het namelijk virtuoze gedichten. Tijdens de uitzending heeft hij dat vier keer gezegd. Was het eigenlijk wel met hem eens. Kijk bijvoorbeeld eens naar mijn gedicht “Eenzaam, twee samen”. Dat is één van mijn meest technische stukken. Dat rijmt trouwens ook weer op ‘rukken’. Kan ik misschien wel wat mee. But anyway, technische stukken dus. Ik kijk op een heel ander niveau naar taal. Een abstract niveau. Wiskundig. Altijd al gedaan. Waarom hebben letters bijvoorbeeld een bepaalde vorm? Waarom heet een ‘woord’ een ‘woord’? Dat soort vragen, die maken me dus helemaal gek. Dan denk ik van “wauw, oké”.

 

Woensdag

Vandaag was deze boy in Rotterdam om te signeren. Op de heenweg in de trein kreeg ik inspiratie. Ik zat tegenover twee jonge meisjes die mijn bundel aan het lezen waren. Ze hadden croptops aan en droegen twee vlechtjes in hun haar. Dat soort beelden zetten mij dus aan het denken: “Meisje met het strakke truitje / ik weet dat jij heel diep van binnen / nog veel meer opcroptopt.” Ik kan zo teder over meisjes schrijven. Vandaar ook dat het in die boekwinkel zwart zag van de meisjes. Letterlijk. Ik maar denken dat ze mijn bundel gratis hadden uitgedeeld in een of andere prachtwijk. Heb even verhaal gehaald, en wat bleek: Vluchtelingenwerk heeft 4000 van mijn bundels ingekocht om jongeren de Nederlandse taal te leren. “We wilden eens een jaartje geen Jip en Janneke” kreeg ik te horen. Groot compliment. Een gedicht dat je na één keer lezen niet begrijpt, is een slecht gedicht.’

 

Donderdag

Zware dag. Dat melancholieke heb ik altijd al in me gehad, terwijl iedereen alleen die vrolijke jongen kent. Dit is zeg maar mijn duistere kant. Ook de koning van de light verse neemt weleens een snipperdag op. Zelfs in dat opzicht ben ik het evenbeeld van Kurt Cobain. Al heb ik mijn achtentwintigste verjaardag wel gewoon gevierd. Heb serieus overwogen een heroïneverslaving te nemen, maar vond dat uiteindelijk toch zonde van mijn talent.

 

Vrijdag

Nico Dijkshoorn heeft nog niks over mijn bundel gezegd, terwijl ik toch mooi een gedicht aan hem heb opgedragen. In ieder geval verkoopt de mijne wel als een tierelier. Als het zo doorgaat, zien ze me bij BNN niet meer terug. Begon die jaarlijkse Bart de Graaff-herdenkingsdag sowieso al zat te worden. “Graaff je diep en goed in / Niemand heeft nu nog zin / In je doodshoofdenkop / Bart ik Graaff je niet op.”

 

Zaterdag

Kankertjebef wat een dag. Wakker geworden van de deurbel, Eva Hoeke van de Volkskrant stond al een kwartier op de stoep. Geen tijd om gel in mijn haar te doen. Eggt balen! We hadden afgesproken dat ze eventjes zou komen meekijken voor die ‘Eindelijk weekend’-rubriek in het Magazine, maar ze bleef tot vier uur ’s middags en wilde van alles weten. Waarmee ontbijt je? Met welke mensen spreek je af? Doe je aan sport? “Ik zal jou eens wat vertellen/ Eva Hoeke/ de enige sport waar ik op zaterdag aan doe/ zit in m’n broeke!”

 

Zondag

Ex-vriendin belde weer op. Ze heeft de hele week maar vijftien wortels en een schaaltje yoghurt met tien cornflakes gegeten. Terwijl ik twee kapsalons als lunch naar binnen schoof overwoog ik wel drie keer om op te hangen. Maar ik heb het lijdzaam aangehoord, ze is ten slotte goed voor mijn dichterschap. Mijn huidige vriendin heeft een BMI van 20 en is ook geestelijk kerngezond, daar heb ik dus helemaal niets aan. Ze wordt trouwens wel wat stevig de laatste tijd. Misschien moet ik daar eens iets van zeggen.

 

Kunt u dit beter? Doe dan mee aan de RECENSIEPRIJSVRAAG.

 

Archief