Ik voel afgunst in de richting van een paar soorten mensen. Mensen die een goed boek hebben geschreven, mensen die met levende ganzen kunnen jongleren, mensen die in één volzin van postkoloniale deconstructiestructuren naar zwemmerseczeem kunnen redeneren en mensen die ondanks hun leeftijd een winstgevend bedrijf hebben opgezet. Nee, een gezonde jaloezie jegens succesvolle jongelui is mij niet vreemd. Even dacht ik dan ook dat dit hetgene was dat me tegenstond aan Danny Mekić, gevierd internetondernemer en mensenmens.
Bij mijn weten klapte de internetbubbel zo rond 2000, toen bleek dat bedrijven als World Online niet meer waard waren dan een bos wortels. Toen bleek dat je met behulp van een wichelroede nog eerder een afbeelding van een wichelroede vond dan met zoekmachine Altavista. Ja, toen werd duidelijk dat het de hoogste tijd was dat er wat gehandicapte kinderen met het badwater werden weggegooid. Dat was een prima ontwikkeling, ware het niet dat een nogal gezette peuter in het putje bleef steken. Danny Mekić begon rond die tijd zijn bedrijf, dook plots op de gekste plekken op in de media en vatte het plan op om als een bastaardbaby van Albert Verlinde en Paul de Leeuw overal een mening over te hebben en zich te ontwikkelen tot… ja, tot wat eigenlijk?
Danny’s eerste initiatief was zich opwerpen als internetondernemer en zich te kronen tot ‘expert nieuwe media’. Dat die baan in de praktijk vooral inhoudt dat hij zijn eigen Wikipedia-pagina minitieus bijhoudt, vermeldde hij niet. In de rol van expert was hij immers in staat met gewaagde uitspraken als ‘Facebook is een nutsvoorziening in wording’ die hele nieuwe media accuraat te duiden: de mensen vonden het prachtig. En hoewel Danny zich nog steeds graag op computers richt, begon hij langzaam zijn jachtgebied uit te breiden. Hij publiceert tegenwoordig ook stukken over de maatschappij en is niet bang het publiek een welgemeend advies mee te geven. Zo schreef hij een pakkende polemiek met de titel ‘Dierenbezitters zijn aansprakelijk voor de schade die hun dieren veroorzaken.’ Ook zagen we hem plotseling in een kookprogramma een vernietigend oordeel geven over het gerecht van een ambitieuze amateur: hij vond het wat flauw. Dat heeft Danny ontwikkeld als zijn core business: duiden en advies geven. Danny Mekić lijkt zo bovenal een consultant. Hij doet daarbij wat alle consultants doen in het begin van hun carrière: ‘Als mensen mij om advies vragen, dan volg ik mijn onderbuikgevoel.’ Ondanks dat dat een flink gevoel moet zijn; hij heeft geen flauw benul. Niettemin kopen de mensen het. En zo dook Danny steeds vaker op om in jip-en-janneketaal ‘het internet’ aan babyboomers uit te leggen. Maar wat hij nu verder kan, en komt doen, dat blijft onduidelijk.
Misschien ligt het wel aan die vanzelfsprekend gelikte website. Waar je vroeger maar één beroep had, dan was je programmeur, of dompteur, glimmen op Mekiç’ site je maar liefst zeven beroepen tegemoet op de tabbladen: jonge ondernemer, consultant, spreker, dagvoorzitter, mediator, gastdocent en contact. Dat laatste is een beroep dat hij zelf heeft uitgevonden. Maar er is nog meer: hij is tevens new business en new media consultant, investeerder, fotograaf, pianist, jurist, opiniemaker, panellid in het Radio 1 economenpanel en panellid van Twintig over twintig. En daar is hij blij mee: praktisch alles wat hij typt, gaat over hemzelf, en daar zet hij dan #trots achter. Als je meer beroepen hebt dan vingers, heb je of lepra, of heet je Danny Mekić.
Op zijn site laat Danny weten dat Danny niet de enige is die Danny helemaal te gek vindt: er zijn talloze mensen in het zakenleven die in de vorm van een referentie de loftrompet keihard in z’n oor tetteren: ‘Danny en succes zijn twee handen op één buik. Geef hem een computer en hij tovert een miljoenenonderneming op zijn scherm.’ Het moet gezegd: in een oogwenk toetst hij Hyves.nl in. Of: ‘Je krijgt Danny niet altijd even goed te pakken, maar de extra moeite die je neemt om hem te bereiken, is hij meer dan waard. Ik heb hem geconsulteerd in een zaak omtrent schending van auteursrecht. Met energie, snelheid en verstand van zaken is hij de Baak en mij daarin van dienst geweest.’ Het signaal dat Danny met deze referentie tracht af te geven moet zijn: je moet bellen tot je een ons weegt, omdat zijn inbelverbinding de telefoon blokkeert. Maar als je eenmaal beet hebt, dan is hij reuzehandig.
De enige keer dat het voor Danny zelf ook pijnlijk werd, was afgelopen jaar, voor een groep kinderen tijdens een TedX Youth-speech. Totaal gedesoriënteerd over de afwezigheid van een vergrijzend publiek en met angst in de ogen dat de kids meer van het internet zouden afweten dan hij, stond hij zwetend en stotterend een presentatie te houden. Hij toonde een foto van een vieze artisjok en een stuk chocola. Toen hij de kids de keuze gaf om slechts een van de twee mee naar huis te nemen en zij op hun beurt massaal aangaven de chocola te willen, zei hij nogal hard dat ze de verkeerde keuze hadden gemaakt. Met de artisjok konden ze immers veel meer geld verdienen. Ten koste van alles geld verdienen mag dan misschien de overlevingsstrategie geweest zijn in huize Mekić vroeger, hier leverde een zwetende twintiger met de dictie van een apotheker en de boodschap van een bankier vooral huilende kinderen op. Natuurlijk gaf Danny de jonge luisteraars tot slot een advies: ‘Als je iets groots wilt, deel het dan op in stukjes’. Waarom zijn wangen er dan uitzien of hij regelmatig een plat stuk Goudse in één keer doorslikt, is niet duidelijk.
Danny zal ongetwijfeld nog honderd keren in allerlei makkelijke televisieprogramma’s ongemakkelijke optredens geven. Bij tientallen bedrijven presentaties geven waarin hij ook weer heel snel praat en van vele markten thuis blijkt te zijn, maar nooit duidelijk wordt waarom nu juist hij daar zit. Een inventieve knul met de authenticiteit van een VVV-bon. Laat de bubbel barsten.
LvdG