Deze week zit koningin Elizabeth zeventig jaar op de troon. Een mooie prestatie, al zijn er tijdens haar regeerperiode wel wat parels van de ketting gevallen, zoals Nigeria, Oeganda, Rhodesië, Brits-Guiana en Swaziland. Het ziet er zelfs naar uit dat de queen binnenkort afstand zal moeten doen van het Verenigd Koninkrijk. Dat behoort tegenwoordig toe aan Tom Egbers.
Elizabeth is populair, maar Tom Egbers is populairder. Beiden hebben een Engelse moeder, maar alleen Tom – ‘Tommy’ op Instagram – heeft drie bejubelde series gemaakt: Toms Engeland, Toms Ierland (niet eens onderdeel van het Verenigd Koninkrijk, maar dat was wel anders geweest als allemansvriend Tom aan het roer had gestaan) en Toms Schotland. Inderdaad, alles is dus van Tom. En laten we eerlijk zijn, elke vierkante meter is hem gegund – Tom is immers ontzettend sympathiek. Jongensachtig ook, wat wil zeggen dat hij na z’n vijftigste nog haar heeft en niet heel dik is. In de laatste reeks zien we hem in een oldtimer door het Schotse landschap rijden. Is dat leuk voor de kijker? Het is vooral erg leuk voor Tom zelf. En als Tom geniet, genieten wij ook.
Toen de documentaireseries van Ruben Terlou (De wereld van de Chinezen) en Paulien Cornelisse (Tokidoki) werden uitgezonden, buitelde men over elkaar heen om te zeggen dat het zo knap was dat zij respectievelijk Mandarijn en Japans spreken. Dat zijn namelijk Heel Erg Moeilijke Talen. Toch heeft de kijker nog net iets meer ontzag voor Tom Egbers. Diep vanbinnen voelen we allemaal dat we, als we maar bereid zouden zijn een paar jaar van ons leven weg te gooien, dat kunstje van Terlou en Cornelisse ook zouden kunnen, maar die schitterende Received Pronunciation van Tom, nee. Daarvoor moet je een geboren Engelsman zijn. Of vooruit, een in Almelo geboren man met één Engelse ouder.
In de eerste aflevering van zijn Schotland-serie legt Tom uit wat voor hem typisch Brits is. ‘Brits is voor mij ehm… goeie muziek, goeie popmuziek… goeie sportwedstrijden… goeie vertelkunst… interessante architectuur… eh… best slecht eten en… humor! Een cocktail daarvan, dat is voor mij Brits.’ Kortom: ieder cliché dat de kijker zelf op zou noemen, min high tea. Overigens zien we de wandelende fles Andrélon Zomerblond bijna nooit in beeld, maar als we hem zien, dan heeft hij ook niks te melden. ‘Als je uit de verte deze Keltische melodieën hoort… Ja, dan… Ik weet echt niet hoe ik dat moet zeggen maar dat is zeer… roerend. [Kort knikje.] Ontroerend.’ Einde shot.
Wie denkt dat Toms presentatievaardigheden er met de jaren misschien op achteruit zijn gegaan, zit ernaast. ‘Het begin van zijn carrière op televisie was nogal stuntelig met talloze versprekingen en vergissingen,’ meldt Wikipedia. (Op diezelfde site staat, maar dit is wat minder grappig, dat Tom in 2019 een hartinfarct heeft gehad – nog knap dat hij er daarna bleef uitzien als Ronald Koeman na een min of meer geslaagde liposuctiebehandeling). Tom belachelijk maken omdat hij niet kan presenteren is zinloos. Mensen houden van hem, juist omdat hij niet kan presenteren en het met een hoop stiltes, ge-‘ehhh’ en verkeerd voorgelezen autocues toch gewoon doet. Noem het gebrek aan zelfinzicht, noem het doorzettingsvermogen.
Misschien is Tom gewoon te Brits om een goede presentator te zijn. ‘Soms ben ik jaloers op de Nederlandse directheid,’ zei hij een paar jaar geleden in een interview met de Volkskrant. Net als de Engelsen is hij ‘uit angst voor ongemak zo onhandig’ en eet hij christmas pudding met kerst. Verder? ‘Ik heb een keurige, burgerlijke auto. Een Volvo. En ik ben tientjeslid van de VPRO en ik heb een hond.’ Very British! KRO Magazine noemde hem zelfs ‘de gentleman onder de sportjournalisten (en dat heeft vast iets met zijn Engelse moeder te maken)’. Een hele prestatie, al zijn Johan Derksen en René van der Gijp je concurrenten. En zoals een gentleman betaamt, houdt Tom niet van ruzie – de Brexit kende alleen maar verliezers, of losers, zoals Tom zou zeggen. ‘Ik vind het verdrietig wat er nu allemaal gebeurt in Engeland. Lange tijd was het zo’n voorbeeldland! Niet alleen maar Downton Abbey-dingen, maar ook de popmuziek, de sport, het toneel! Dat is echt fantastisch!’ Net als hijzelf – God save Tom Egbers.
TS