MiesBouwman165 Het plafond is gelig en het behang krult in de hoeken los van de muur. Het rook zoet muffig toen zij voor mij de deur naar de huiskamer opende. Een mix van Werther’s Echte en nootmuskaat vulde mijn neus. Ze vroeg of ik een kop kruidenthee wilde, en ik zei ja. Nerveus nippend aan het hete water zat ik daar, heen er weer schuivend op het hippe VT-wonen bankstel met daarboven een strak lijnenspel op canvas. Deze plotse uiting van moderniteit onthulde haar levenshouding. Dit is een vrouw die ondanks dat het allemaal wat moeizamer gaat, het idee heeft dat het hoogtepunt nog moet komen.

Nu mijn broek in een slordige prop in een hoek van de kamer ligt en ik mijn ogen sluit, voel ik het enthousiasme van een twintigjarige warm heen en weer gaan. Haar netjes geverfde haar baant zich een weg over mijn onderbuik. Niets aan wat ik zie of voel doet me vermoeden dat ik te maken heb met een 81-jarige. Niets doet vermoeden dat ik op dit moment gepijpt word door die lieve mevrouw Mies Bouwman. Het kan snel gaan. Ik kwam hier toch gewoon voor een interview?

Je ziet het wel eens op een t-shirt. Het leven begint bij dertig. Veertig. Vijftig misschien. Zestig hooguit. Elk adagium heeft een optimum. Ergens is er een punt dat het er niet beter op wordt. Ergens zit een hoogtepunt. Geen nieuwe inzichten, levensprocessen of veranderingen meer, behalve dat mensen doodgaan en schaamlippen die erbij hangen als oude gordijnen in een stacaravan. Voor Mies Bouwman echter lijken de wetten van de ouderdom niet op te gaan. Terwijl generatiegenoten Willem Duys en Johnny Kraaijkamp het loodje leggen is de moeder Theresa van de Nederlandse televisie still going strong. En bijzonderder, ze ziet er nog altijd fantastisch uit.

Misschien was het een liefdadigheidsactie van haar kant. Hoe dan ook, na twee obligate vragen over het huidige tv-klimaat was het lot bezegeld. Ik keek haar aan en we wisten het. Zij omdat ze al een tijdje geen jong vlees meer had aangeraakt. Ik, omdat ik dolgraag in haar oeverloze poel van levenservaring wil soppen, gaarkoken.
We kleedden elkaar enthousiast, maar maagdelijk onhandig uit, en ondanks dat haar lichaam meer van haar leeftijd verried dan haar puike gelaat, krulde ik mijn armen opgewonden achter haar rug, op zoek naar een bh-band. Ook de rest van haar kleren lag al snel op een hoopje naast het bed met extra hoge instap. Even dacht ik dat ze onder haar rok nog een bandplooibroek aanhad, maar het was het vel van haar buik dat als een rubberboot die net uit de verpakking komt over haar dijbenen tentoongespreid lag. Onterecht onzeker over haar lichaam riep Mies ‘licht uit, spot aan’, waarop het plafondlicht spontaan uit springt en nog slechts twee haastig aangestoken kaarsjes onze lichamen gelig verlichten.

Het spel begint. Als ik haar onderbroek, een lap stof met corrigerende eigenschappen heb weten uit te wurmen, durf ik met mijn handen haar lichaam in me op te nemen. Wat ik zie, stelt me allerminst teleur. Ze heeft zich zelfs aangepast aan zo’n nieuwerwetse knul als ik, ze heeft zich geschoren. Onderaan haar buik bevindt zich nu een fraai bijgewerkt driehoekje, met een subtiele driehoekige uitsparing aan de kant van haar navel. ‘Is dat de v van Vara?’ fluister ik, terwijl ik zachtjes in haar oor bijt.
Dan tast ik met middel- en ringvinger zachtjes in Mies’ vagina. Enkele minuten later doe ik dat weer, maar nu niet in een plooi die haar navel blijkt te zijn. Mies siddert en kraait van opwinding. Ik ga er nog eens goed voor liggen en al snel glijdt een warme vloeistof over de palm van mijn rechterhand. Ik reageer verrast. Goh, squirten, bestond dat al in uw tijd? Mies tilt haar hoofd op en kijkt verschrikt. Het duurt even voordat ik door heb dat Mies een beetje over me heen heeft geplast. ‘Ik kon het niet inhouden’, zulke opwinding ben ik allang niet meer gewend.’ Lichtjes beschaamd kijkt ze me aan. ‘Mies en plas’ grap ik, in een poging de ongemakkelijkheid weg te nemen. Ze glimlacht, gaat met een zucht weer liggen en ontspant. We knuffelen de gekke situatie weg en herpakken de ernst. De ernst van twee mensen die elkaar maar wat graag van zo dichtbij mogelijk willen voelen.

Ik ben al even bezig met vingeren wanneer, hupsakeetje, Mies’ baarmoeder een kijkje komt nemen in de buitenlucht. Dat gebeurt soms bij oudere vrouwen. Dat moet dan weer teruggestikt worden met naald en draad bij een dokter. Omdat er even geen medische hulp in de buurt is, stel ik voor het dan maar met mijn penis te doen. Zo moeilijk kan het niet zijn. Vindt u dat goed lieve mevrouw Mies? Ze grinnikt opgelaten, herpakt zich ‘Ja lieve mensen, een mens wil op de vrijdagavond wel ’s even zitten en een beetje lachen want er is al genoeg ellende op de wereld.’ Het is alsof ze in de camera kijkt. De vakvrouw.

Ik lach, maar schrik plots als ik langs mijn buik naar beneden kijk: een slappe penis. Mijn god. Terwijl hier de koningin van de Nederlandse televisie in volle glorie aan mijn zijde ligt, lukt het me niet op het moment supreme. Falen als het er echt om gaat. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Juist nu, juist met dit prachtige lichaam, met die prachtige, lieve mevrouw Bouwman.
Mies ziet dat ik uit het veld geslagen ben, maar Mies zou Mies niet zijn als ze er niet onverminderd enthousiast op zou reageren. Mies denkt in mogelijkheden. Ze werd niet voor niets dit jaar verkozen tot de allerpositiefste vrouw aller tijden. ‘Wacht, we doen een spelletje’, zegt ze. Ze schuift van het bed en loopt de kamer uit. Ik blijf gespannen achter en hoor wat kastjes open en dicht gaan, gestommel.

Een paar minuten later roept ze. ‘Kom eens?’ Ik stap naakt uit bed en doe de deur naar het aangrenzende kamertje open. Daar staat hij, de lopende band uit het legendarische televisieprogramma Één van de Acht. Het voorwerk dat ik voor dit interview deed leerde mij dat in de finale van die quiz toen altijd meerdere producten voorbij kwamen die je mocht meenemen als je ze wist te onthouden. Altijd was daar ook het vraagteken, dat meestal stond voor iets dat te groot was voor op de lopende band, zoals een vakantie of een koelkast.
In plaats van een broodrooster zit Mies nu op de band. Ze straalt een beetje ondeugend. Ze strekt zich uit en kan net op de aanknop drukken. Het apparaat komt schokkend in beweging. ‘Werkt dit misschien?’ glimlacht ze, terwijl ze met haar knieën wulps over de rand in de rondte draait. Tussen haar benen heeft ze het vraagteken geklemd. Dat zal de hoofdprijs vandaag wel zijn vandaag.

Ik wist niet dat een naakte vrouw van 81 op een lopende band met een vraagteken tussen haar benen zoveel los kon maken bij een jonge man als ik. Als ik naar beneden kijk zie ik dat er een erectie als een Romeinse katapult tegen mijn navel staat gespannen. Ik wijs er enthousiast op, Mies zet de band stop, ze kijkt wulps. ‘En? Wat heb je onthouden?’
Over elkaar heen tollend, mij een weg banend door overtollig vel, schuimend van geilheid gaan we tekeer, zonder rekening te houden met kwetsbare heupen. Mies en ik tegen de wereld.Het is heerlijk. Mag ik misschien ook even in uw kont, mevrouw Bouwman?’ stel ik voor nadat ik even pauseer op haar hijgende lichaam. Nee zegt ze, ik heb geen sterallures. Nooit gehad ook. Ik ben altijd zo lekker gewoon gebleven.’ Ik voel me een beetje beschaamd. ‘Oja, natuurlijk’. En we vervolgen onze kolkende weg.

Nou Mies, das geen kattepies, blaas ik enkele minuten later. Ze zucht diep en kruipt onder mijn bezwete oksel. Ik besef het. Het is volbracht. Beter dan dit wordt het niet voor haar. Nog even knuffel ik haar stevig. Heel stevig. Zo stevig dat ze niet kan ademen. Een laatste ademtocht verlaat Mies’ longen, ik laat haar rustig inslapen. Om haar mond een tevreden glimlach, haar hoogtepunt bereikt.

Archief