BrunsToen HP/De Tijd een paar maanden terug de confettigeneratie omschreef met ‘zij denken in kansen’, vergaten ze twee dingen: achter die zin de woorden ‘voor zichzelf’ en de opname van Justus Bruns in de Confetti-top-25.

Pas in oorlogstijd komt de ware aard van mensen naar boven, wordt wel eens gezegd. Zou de confettigeneratie Sobibor meegemaakt hebben, dan zouden ze stuk voor stuk het kamp na drie dagen glunderend verlaten met een opschrijfboekje vol nieuwe interessante contacten, vier nieuwe freelanceklusjes in het verschiet en de eerste drie hoofdstukken van hun memoires al af. ‘Dag Günthie’, zeggen ze liefkozend tegen de kampleider als ze onder de poort doorlopen.

Het is de generatie die als meest traumatische jeugdervaring het uiteengaan van Take That opgeeft en die per toeval altijd in de kortste rij bij de kassa terechtkomt. Zouden ze met z’n allen naast elkaar gaan wonen dan winnen ze gegarandeerd iedere week de straatprijs. De artistieke tak van de generatie heeft nog een extra kenmerk: allen geloven ze dat creativiteit inherent is aan het dragen van een zwart brilmontuur.

Justus Bruns is één van hen. Hij is de founding father van Times Square to Art Square (TS2AS). Een project dat ervoor moet zorgen dat alle billboards op Times Square voor één dag in kunst veranderen. Om te laten zien dat het onmogelijke mogelijk gemaakt kan worden, om de kracht van sociale netwerksites aan te tonen en om de meest commerciële plaats op aarde voor een dag om te toveren in een arty farty utopia. Tot zover het gelul.

Want alles wat TS2AS wil bewijzen, is al eens bewezen. Als beginnend zangeres hoef je je niet meer uit den treuren door John Ewbank te laten vingeren onder een draaitafel. Via YouTube wordt meer zangtalent ontdekt dan dat er bandjes in De wereld draait door spelen. De ene na de andere internetjunk wordt multimiljonair, GeenStijl kreeg een omroep van de grond en en passant werd mede door Facebook iemand president van de Verenigde Staten. Van het idee dat het mooi is om commercie te vervangen door kunst blijft ook weinig over. Justus’ eerste idee om TS2AS te doen slagen? Via een website zamelt hij geld in om zijn wens te verwezenlijken. Justus Bruns bewijst één ding: met geld kan je dingen kopen.

Maar het gaat er voor Justus niet om dat de boodschap nieuw is. Het gaat zelfs niet om de inhoud, maar om de campagne. Om de mediabuzz. Een trucje dat keer op keer herhaald kan worden. Maar wat wordt er nu precies gebuzzt? Vorig jaar al, toen het project van start ging, haalde Justus Andy Warhol al aan: ‘”15 minutes of world fame”’, zei Warhol. “Een onbekende zal na de jaren 60 in 15 minuten bekend zijn”. En zo is het!’ Op de voorkant van NRC Next van 13 augustus staat Justus frontaal op de voorpagina. ‘Meganomaal’, noemt Justus TS2AS in een kort item op het NOS Journaal op 3. Zelf zou ik het eerder ‘megalomaan’ noemen, maar soit. De boodschap is duidelijk. Het gaat er niet om dat het onmogelijke mogelijk te maken is, het gaat erom dat Justus Bruns het onmogelijke mogelijk kan maken. Zou Justus campagne voeren voor het Reumafonds, dan zou hij in tv-commercials zeggen dat hij zelf wel eens griep heeft gehad. Wordt Justus ingezet bij een inzamelingsactie voor een tsunami, dan zal hij met tranen in zijn ogen in de camera vertellen over die keer dat hij met zijn sokken in een plasje water in de badkamer ging staan.

Het maakt Justus Bruns de onbetwiste frontman van de confettigeneratie. Een leider die handelt uit verveling en ’s ochtends zijn beleid uitstippelt aan de hand van de hardheid van zijn ochtenderectie. Morgen bouwen we de Eiffeltoren na met spekkoek en overmorgen gaat iedereen met een secretarisvogel op z’n schouder naar werk. Gewoon omdat het kan. Martin Luther Kings ‘I have a dream’ maakt plaats voor Justus’ ‘ik heb heerlijk geslapen’. Obama’s ‘Yes we can’ is veranderd in ‘het zou wel leuk zijn als’ en change staat voor niet meer dan de hoeveelheid geld die Justus al heeft binnengehaald. 735 dollar.

Times Square veranderen in Art Square is niets meer dan het vervangen van de ene door de andere reclame. Op de dag dat Justus’ droom werkelijkheid is geworden, zal een New Yorker door zijn stad lopen. Hij kijkt omhoog en ziet billboards hangen. Er is maar een verschil: er wordt een dag geen reclame gemaakt voor sportschoenen met speciaal voetbed of deodorant tegen voortijdige zweetlozing, maar voor een generatie die consequent te veel wisselgeld terugkrijgt. In ieder hoekje van de billboards lacht een jongen met een zwart brilmontuur hem vriendelijk toe.

JV

Archief