Over niet al te lange tijd zal ik veertig worden. Vanaf dan, zeggen ze, zal mijn vruchtbaarheid met ongeveer 1 procent per dag kelderen. ‘Of het niet eens tijd wordt,’ zeggen die ze dan, mensen als mijn moeder, de moeder van mijn vriend, mijn ex, de buurvrouw en alle vrienden die al kinderen hebben Een paar weken geleden besloot ik te doen wat verstandige mensen doen voor ze overgaan tot het aanschaffen van een extreem duur en vooral lang blijvend artikel: ik ging proefrijden.
Ik stuurde al mijn vrienden met kinderen een mailtje waarmee ik me beschikbaar stelde als oppas. Niemand geloofde het, ze kennen me al langer en weten dat ik zelden belangeloos iets voor een ander doe (wat, terzijde, een goed argument lijkt om vooral geen kinderen te krijgen). De enige die terugschreef vroeg of ik nog steeds dronken e-mailde en hoe het zat met het voornemen om dat niet meer te doen.
Ik stuurde een tweede groepsmail en een echtpaar hapte. Zij is Colombiaanse en hij zelfstandig ondernemer, in ieder geval durven zij risico’s te nemen. Elke donderdag mocht ik twee uurtjes op Maria passen, als ik maar beloofde binnen te blijven en niets te doen met vuur of messen.
Maria is zes jaar en heeft een enorme lach met allemaal missende onderdelen. Ik ken haar sinds ze een jaar of twee is en het lijkt of ze altijd bezig is met tanden wisselen. Elk uitgevallen exemplaar legt ze onder het kussen zodat de tandenfee hem ‘s nachts voor geld kan omruilen. Ik ben allang blij dat er nog nooit iets uit dat kind is gevallen in mijn bijzijn. Ik kan niet tegen bloed. Zeker niet als ik zie hoe het een lichaam verlaat. Er is maar een kleine hoeveelheid nodig of ik val flauw. Ik heb geen reden te geloven dat dat niet zou gebeuren bij de aanblik van losrakend botweefsel.
Laatst heeft Maria een brief naar de tandenfee geschreven.
Lieve tandenfee,
Soms word ik wakker van het geluid van de muntjes.
Kunt u alstublieft papieren geld neerleggen?
Kusjes van Maria
Wat Maria niet schreef was dat ze aan het sparen was voor Playstation 3. Met de bedragen die de tandenfee betaalde zou ze iets van honderdachttien tanden nodig hebben. Dat had ze zelf uitgerekend, vertelde de vader trots. Hij was zeker bereid aan haar wens te voldoen, maar hij is dan ook een verwoed gamer.
De moeder, een verwoed socialist, wilde er niets van weten. Twee vijftig per tand was meer dan genoeg. Moeder schreef namens de tandenfee een briefje terug: misschien moest Maria samen met een vriendje of vriendinnetje sparen voor de Playstation. De krachten bundelen, noemde ze dat.
‘Hoe weet de tandenfee dat ik voor de PS 3 spaar?’ vroeg Maria.
‘De tandenfee weet alles.’
‘Bitch.’
Bij de volgende tand die Maria onder haar kussen neerlegde paste de vader het bedrag ‘ietsjes’ aan. Hij gaf haar een vijfje voor een premolaar. Ze was nu minder dan vijftig tanden van de PS3 verwijderd en zo kwam het dat hij, een paar dagen later, zijn ondernemende dochter lijkbleek en met een bloedend bekkie in de kelder aantrof. Ze had haar eigen tand er met zijn nijptang uit getrokken.
Het werd Maria verboden haar los zittende tanden er zelf uit te trekken. Alleen onder toezicht mocht er nog een beetje gewrikt worden.
Proefrijden moest wel leuk blijven, vond ik, dus in het vervolg belde ik voor ik op donderdag de gang naar het kind maakte. Alleen als er niks los zat, kwam ik. Afgelopen donderdag verzekerde de vader me dat alles goed zat. Toen ik arriveerde was Maria boven aan het spelen met Youssef, een vriendje van school. Papa ging borrelen met wat zakenrelaties.
Zodra hij vertrokken was, ging ik de huisbar begroeten. Van alle beroepsgroepen die ik ken bevoorraden zelfstandig ondernemers hun bar het best. Met een vol glaasje ging ik de trap op om de kinderen ook gedag te zeggen. Ik was halverwege toen iemand het boven op een ijselijk krijsen zette. De Baileys droop langs de muur omlaag terwijl ik naar boven rende. Het gekrijs ging door merg en been. Ik trok de deur met een ruk open. Halverwege was er even weerstand. Ik zag nog net Maria met een klap, face down, op het laminaat smakken. In ieder geval huilde ze niet meer. Youssef, hand voor zijn mond, wees ontsteld naar de deur. Ik keek om. Een tandje slingerde heen en weer aan een touwtje. Maria keek op. Uit haar mondhoek kwam een beetje bloed. Langzaam begon de kamer linksom te draaien.
Een uurtje later zaten we op de EHBO. Papa, Youssef, Maria, ik en de tand die er een uit het permanent gebit bleek te zijn. Dat verklaarde, volgens de arts, waarom er volwassen kracht nodig geweest was om hem eruit te trekken. Maria’s moeder en Youssefs vader kwamen wat later binnenrennen. Maria’s moeder kafferde haar dochter uit in het Spaans, Youssefs vader deed hetzelfde bij Youssef, maar dan in het Arabisch. Pas toen het jongetje zijn mond open deed, werd het stil.
Twee melktanden van Youssef werden in Maria’s broekzak teruggevonden. Hij mag niet meer met haar spelen en ik durf niet meer op haar te passen. Al zou het me vijf procent vruchtbaarheid per dag kosten: als ik in de toekomst iets duurs aanschaf wordt het gewoon de Playstation 3.
CT