Wanneer je een schrijver van stukjes bent, is het misschien niet zo’n goed idee om te ijveren voor het inperken van de persvrijheid. Een DJ pleit ook niet voor het invoeren van een avondklok. En toch werd ik overvallen door een groot begrip voor de maatregelen van Silvio Berlusconi na het lezen van Papi, waarin drie Italiaanse auteurs meer dan vierhonderd pagina’s uittrekken om te vertellen wat iedereen al wist: dat hun premier een absolute held is.
Het probleem is dat de schrijvers zelf in de waan verkeren dat ze iets onthullen, dat ze Berlusconi ontmaskeren als een verschrikkelijk mens. Ze schrijven over de orgieën, de vriendjespolitiek, de feesten, de vrouwen en de macht met dezelfde opgetrokken neus waarmee je de honderd meter vlinderslag in het open riool zou verslaan. Het is veelzeggend dat de eerste zin van het boek een excuses is: ‘Dit is een instantboek, zo’n boek dat haastig wordt geschreven en nog vlugger wordt gelezen omdat het iets dringends heeft.’ Ofwel: sorry jongens, we weten zelf ook wel dat het waardeloos is maar we hadden een deadline te halen. Er is veel gezegd over het grip dat Berlusconi heeft op de Italiaanse media, maar als dit niveau daar gebruikelijk is dan is het de plicht van iedere staatsman om een paar kranten op te kopen en de redactie met getrokken hooivorken het gebouw uit te jagen. In proza waarvoor de internetredactie van HP/De Tijd zich nog zou moeten schamen, schrijven de auteurs over Berlusconi’s verhouding tot de media, de macht en de vrouwen. Vooral de vrouwen, eigenlijk. Het blijven toch Italianen.
De relatie tussen Berlusconi en vrouwen is een bijzondere, dat kan niet ontkend worden. Zo is er zijn romance met ene Noemi. Iets dat uitlekte toen Berlusconi hoogstpersoonlijk kwam opdagen op haar achttiende verjaardag. Zelf werd ik op mijn achttiende al niet meer uitgenodigd op verjaardagen van achttienjarige meisjes . Ik ben dan ook niet in het bezit van de middelen die Berlusconi tot zijn beschikking heeft. Zo overlaadt hij zijn maîtresses met lieve briefjes, geschenkjes en, jawel, enveloppen met daarin duizenden euro’s in contanten. Een geste die ongeveer net zo romantisch is als de ziekte van Crohn. In de westerse media is het beeld ontstaan van Silvio Berlusconi als ouderwetse seksist. Natuurlijk, dat is ten dele waar. Als hij in het Nederlandse parlement zou moeten verschijnen dan zou hij waarschijnlijk eerst een kwartier tegen het been van Femke Halsema aanrijden voordat iemand hem influistert dat het de bedoeling is dat hij met haar in debat gaat. De andere kant van het verhaal is echter dat vrijwel ieder meisje dat ooit op de schoot van ome Silvio heeft gezeten, een plek op de kieslijst van zijn partij heeft gekregen. Berlusconi geeft jonge vrouwen een kans. Mocht hij na zijn premierschap generaal worden of politiecommissaris dan zullen alle opgelegde emancipatienormen moeiteloos gehaald worden. Het mag een wonder heten dat Berlusconi nog geen Joke Smit-prijs heeft gekregen voor zijn werk, deze man heeft meer vrouwen aan een baan geholpen dan Saban Baran.
In al hun hysterie hebben de zedenmeesters achter Papi over het hoofd gezien wat het èchte verhaal van Berlusconi is: een jongensboek. Het is Sjakie die zijn wondersloffen heeft ingeruild voor bordeelsluipers, Snelle Jelle in de meisjeskleedkamer, een stiekeme blik onder het rokje van Ronja de Roversdochter.
Alles in het leven van Silvio Berlusconi draait om de verovering. Vliegtuigen vol vrouwen laat hij aanrukken voor zijn vakanties op Sardinië, ik ken slechts een andere regeringsleider die er dergelijke praktijken op nahoudt: de koning van Swaziland. Die laat ieder jaar een batterij maagden opdraven om in rieten rokjes voor hem te dansen, waarna hij er één aan zijn verzameling toevoegt. Een gebaar van soberheid dat je van Berlusconi overigens niet hoeft te verwachten.
Wat nog het allermooiste is aan het leven van Silvio, is dat hij geen enkele moeite doet om iets te verbergen. Natuurlijk, hij spreekt af en toe een obligate ontkenning uit, maar slecht opgeschreven of niet: de feiten in dit boek spreken voor zich. Sinds Berlusconi de vorige premier afloste, zijn de kosten voor het aantal regeringsvluchten controleerbaar verdrievoudigd. Een stijging die hem niet zozeer zit in internationale verplichtingen, als wel in het aantal vakantievluchten met aan boord zangers, hoeren en dwergen. Geld is niet zaligmakend. Het zijn de kleine dingen die een leven van rijkdom zo aangenaam maken. Die auto waar je altijd al van droomde, een zeldzame eerste druk van je favoriete boek of een vliegtuig vol dwergen die je bijvoorbeeld kartonnen snaveltjes kunt omdoen en ze in de hele nacht als kanariepieten voor je kunt laten dansen zodat je gezelschap van hoeren en soapactrices zich kan verkneukelen om die gekke dikke armpjes van ze. Ieder weldenkend mens zou dwergenfeestjes geven als hij de kans had. Silvio Berlusconi leeft de droom. Dromen zijn vrij van schuld.
Te vaak nog wordt er gekeken naar Berlusconi als de ontsierende pastavlek op het smetteloos witte boord van de Europese democratie. Maar probeert hij de mens niet wat te vertellen? Is zijn gedrag geen spiegel, die hij ons in al zijn opofferingsgezindheid voorhoudt? Waar anderen de bandeloosheid zien, signaleer ik slechts liefde en tederheid. Waar zij corruptie roepen, prijs ik zijn vrijgevigheid. Silvio Berlusconi is in wezen een kwetsbare jongen die zich vastklampt aan de macht, het leven en de borsten van achttienjarige meisjes. Wat je ook van hem vindt: Berlusconi belichaamt met al zijn steekpenningen, hoererij en middagdutjes de Italiaanse volksziel als geen ander. Is dat niet waar een eerste minister voor betaald wordt? De premier als Papi des vaderlands, en iedereen mag op schoot.
StB
Papi. Berlusconi: de media, de vrouwen & de macht. Peter Gomez, Marco Lillo & Marco Travaglio, Lebowski, € 17,50.