StB

De Volkskrant: vier sterren. NRC Handelsblad: vier sterren. Rotten tomatoes: 92%. Wie de recensies gelooft, kan zomaar in de verleiding komen om op een druilerige zondagmiddag naar de plaatselijke bioscoop af te reizen om daar Avatar: the way of water te zien. Mijn advies: doe het niet.


In deze film volgen we het gezin van de na’vi Jake Sully op de planeet Pandora. Een wat alledaagse naam voor een buitenaards wezen, zeker, maar in het eerste deel van de franchise was hij nog een mens. Jake en zijn gezinnetje worden opgejaagd door een stel gemene mariniers, en besluiten asiel te zoeken bij een andere groep na’vi die in zee leven. Daar maken ze kennis met telepathische walvissen, vliegende krokodillen en roggen die op je rug klimmen zodat je onder water kan ademen. Handig, want van die mariniers zijn ze natuurlijk nog lang niet af. Klinkt stompzinnig? Dat komt omdat het ook zo is.

Maar het ergste aan dit pappige bord niks is niet eens de manier waarop roggen worden neergezet. Het is de esoterisch wauwelende voice-over, die wijsheden debiteert als: “The sea gives and the sea takes” (joh). “Our hearts beat in the womb of the world” (gadverdamme). En: “the way of the water has no beginning and no end” (waarvan akte). Elke keer dat de voice-over aan het woord is, krijg je het gevoel dat Paolo Coelho het omroepsysteem van het Dolfinarium heeft overgenomen en de deur heeft gebarricadeerd.

De vraag is: wat bezielde James Cameron om deze film te maken? Liefdeloze blockbusters zijn van alle tijden, maar dit is geen liefdeloze blockbuster. Cameron werkte meer dan tien jaar lang aan de film, sleutelde eindeloos aan het script, liet zijn acteurs voor de onderwaterscènes meer dan vijf minuten hun adem inhouden. Dit is zijn levenswerk. Misschien is James Cameron nog het best te vergelijken met de vrouw die afgelopen zomer in Zandvoort op de rug van een gestrande dolfijn klom. Ik twijfel niet aan hun oprechte passie voor het zeeleven, maar misschien was dit niet de beste manier om het te uiten.

Nog onbegrijpelijker dan het bestaan van deze film, is de ontvangst. Het gemak waarmee recensenten vorm boven inhoud stellen. Want ja: het ziet er inderdaad fantastisch uit allemaal, als je van zeewier houdt. Maar is dat werkelijk reden genoeg om een film te prijzen die met 3 uur en 12 minuten aanvoelt als een gistend potviskarkas dat maar niet wil ontploffen? Met personages platter dan een sliptong met boulimia, en dooddoeners die als rotte tampons door het scenario dobberen? Nee, hè. Een glas diarree met een parasolletje erin is nog geen cocktail, hoe feestelijk het er ook uitziet.

Avatar: the way of water is geen film. Het is een gimmick. Het is een ijsje met frikandellensmaak, een pizza met een knakworst in de rand. Je keurt het af, je weet dat je spijt gaat krijgen, maar toch: er komt een moment dat de nieuwsgierigheid het wint van het verstand, en je jezelf een half uur later knielend voor het porselein terugvindt, jezelf vervloekend om dat ene moment van zwakte. Exact dat moment heeft Avatar: the way of water al meer dan twee miljard dollar opgeleverd. Een derde, vierde en vijfde deel zijn inmiddels aangekondigd. We hebben dit aan onszelf te danken.

De boodschap van Avatar: the way of water is – naast belegen – ook uitgesproken milieubewust. Blauwe mannetjes die in harmonie met de natuur leven: goed. Boze meneren die met harpoenen op telepathische walvissen schieten: slecht. Het lef om deze monumentale verspilling van talent, geld en middelen te verkopen als een ecologisch pamflet is van een schaamteloosheid waarvan de volledige dimensie met nog geen honderd 3D-brilletjes te doorgronden is.

Wat dat betreft is Cameron er toch maar mooi in geslaagd om de oceaan treffend in beeld te brengen. God, wat een leegte.


StB

atsma eet een komkommer Er zijn een heleboel dingen die eigenlijk verboden moeten worden. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Xander de Buisonjé. Helaas worden er nog maar zelden dingen verboden. Respect voor individuele vrijheden wordt hoger aangeslagen dan goede smaak. Dat is jammer. Het zou wat zijn: overal grote borden met daarop het gezicht van Xander de Buisonjé met een groot rood kruis erdoorheen, muziekliefhebbers die hun Xander de Buisonjé contrabande vanuit België door een zelf gegraven tunnel onder de Vaalserberg Nederland moeten binnensmokkelen en een speciaal taskforce de Buisonjé bij de vaderlandse douane. Er is eigenlijk maar één iemand die deze droom kan verwezenlijken: Joop Atsma, de politicus wiens hele carrière een lange aaneenschakeling van wetsvoorstellen om dingen te verbieden is.
Continue reading

1885Ik probeer me vaak een voorstelling te maken van Natalie Righton. In de Volkskrant verschijnen bijna dagelijks spannende stukken van haar hand waarin ze verslag doet vanuit Afghanistan en Pakistan. Vanwege haar Angelsaksische achternaam heb ik lang aangenomen dat haar stukjes werden overgenomen uit the Times of the Guardian. Dat ze werden geschreven door een enorme vent met snor, die toevalligerwijs Natalie heet, zoals er ook mannen zijn die Kim of Anne heten. Maar niets is minder waar. Niet alleen is Righton gewoon een Nederlandse, ze is ook nog eens op en top vrouw.

Continue reading

media_xl_188944Zijn rugtas is voller dan strikt noodzakelijk. Elke dag stopt hij alle boeken die hij heeft in zijn rugtas en neemt ze mee naar school, ongeacht of het vak wel ingeroosterd staat. Tegen het einde van de lunchpauze veegt hij de broodkruimels uit zijn encyclopedie en gaat alvast voor het klaslokaal staan zodat hij zich verzekerd weet van een goede plek vooraan. Zijn brilletje zet hij nog even recht op zijn neus. Joost Eerdmans is er klaar voor, hij heeft een missie. Ooit zullen de mensen zien hoe slim hij is. Continue reading

Kraai? Check!Bij mij in de straat woonde vroeger een voormalig topsporter. Zeker acht maal daags liet hij de hond uit. Straat op, straat af, bijna ieder uur. Deze man had het begrepen. Hij accepteerde dat zijn gloriejaren voorbij waren, en dat hem niets restte dan zijn tijd op aarde uit te zitten. Zijn lot droeg hij in de vorm van een versleten joggingbroek, over de toekomst maakte hij zich geen illusies. Zijn blik altijd strak naar de grond, omdat er aan de horizon niets meer te halen viel. Continue reading

Archief