Een feministische golf betekent nattigheid, maar niet op de goede manier. De eerste was nog te doen. Toen ging het alleen nog maar om stemmen, en andere kleinigheden. Bij de tweede gingen de vrouwen tuinbroeken dragen en werd de sfeer al een stuk grimmiger. Maar de derde, die zou het ergst worden.
De derde golf is aan niemand voorbijgegaan. Er is een hoop veranderd aan het feminisme. Het meest opvallende was het populairder worden van het vrouwelijk geslachtsorgaan: de kut. De kut zou vanaf nu binnen het feminisme heel belangrijk worden, zoals feministe Sunny Bergman uitlegt: ‘De vagina is in Nederland een ongemakkelijk onderwerp. Er zijn ook alleen maar ongemakkelijke woorden voor. Voor een piemel geldt dat helemaal niet.’ Ja, Sunny! Een kut doet helemaal niet onder voor een piemel.
Wie een mooi, politiek geëngageerd toneelstuk wilde zien, werd ineens lastiggevallen door Adelheid Roosen met stukken als De Vagina Monologen. Tuurlijk, kutten waren niet alleen even goed als penissen, ze konden vanaf nu ook praten.
Gelukkig is er nog één feministe die de kut buiten de deur kan houden. Deze krachtvrouw heeft maar twee lippen nodig om haar punt te maken. Een gotisch voorkomen, ringen met doodskoppen, gewaden en woest opgemaakte ogen: ze heeft alles wat een man zich kan wensen. Ze heet Inez Weski. En ze heeft altijd gelijk.
Inez Weski is intelligent en to the point. Door vriend en vijand wordt ze ‘de pitbull in toga’ genoemd; ze is zonder twijfel de pittigste tante uit de advocatuur. Inez is mysterieus, en weet iedereen te overtuigen van de kracht van haar vrouwelijke intuïtie, zonder daarbij ook maar één gleuf in de mond te nemen.
Terwijl in de feministische kunst de vulvanisering het meest duidelijk tot uiting komt, blijft Inez (die in haar vrije tijd graag de kwast ter hand neemt) gewoon alledaagse zaken schilderen, zoals ogen. Ze weet weerstand te bieden aan het collectief dat achter KomKutjeKleien.nl zit, en elk jaar op de Parade mensen uitnodigt om kutten te boetseren. Deze feministen, die geneigd zijn elk werk waar geen schede op te vinden is te bestempelen als entartete Kunst, kunnen wat Weski betreft de pot op.
Net als veel cabaretières trouwens, die kunnen het ook alleen maar over vochtige grotten hebben. Leverde Sara Kroos nog een bijzondere prestatie door bij De Lama’s consequent nog minder grappig uit de hoek te komen dan Tijl Beckand, cabaretière Claudia de Breij is echt alleen maar kut.
Het is geen wonder dat hoofdredacteur Van der Linden van Opzij haar opbelde, om haar met zijn kenmerkende lage stem te vragen een column te schrijven. Vrijwel niemand was het ontgaan dat de vulvanisering van het feminisme op Inez Weski totaal geen indruk had gemaakt, ook meneer Van der Linden niet. Een maandelijks stukje vrouwelijke opinie, laat dát maar aan Weski over.
Op vrijwel elk moment van de dag is Inez Weski op tv, om zich op aandoenlijke wijze boos te maken over van alles en nog wat. Voornamelijk de overheid, die volgens haar geen respect heeft voor privacy, moet het vaak ontgelden. Als een onverbiddelijke meesteres gaat ze tekeer tegen de machtige Haagse mannen. En als ze tijdens haar betoog echt opgewonden wordt, roept ze uit: ‘Regeren met een joystick, dát is het!’ Inez Weski heeft principes: de kutten eruit, en de joysticks al helemaal.
Soms is ze misschien wel erg streng. Dan is ze een beetje griezelig. Op zo’n moment, als ze begint over taakstraffen, en dat die zéker moeten blijven bestaan, dwalen de gedachten af naar haar kelder. Naar hoe haar kelder eruit moet zien. Inez moet toch op een bepaalde manier eer doen aan haar woeste voorkomen, ze kan niet alleen maar redelijk zijn. Ze kan niet alleen maar goed zijn. Is ze echt van haar man gescheiden, of is er iets heel anders gebeurd? Kan het niet zo zijn dat hij, samen met een paar in de loop der jaren verdwenen kindertjes, is opgehangen aan een paar vleeshaken, in die vochtige, donkere kelder? Dat zou meteen de foto verklaren waarop Inez voor een tegelvloermuur staat, eentje uit een slachthuis. Maar dan wel een typisch slachthuis uit Saw, met nog een beetje mensenbloed op de muur en uitgerukte darmen langs de plinten.
Huize Weski moet iets Addams Family-achtigs hebben, met een klein torentje op het dak. Of ze daar echt schildert, zoals ze zelf zegt, valt te betwijfelen. Het is hoogst waarschijnlijk dat daar een klein altaar staat voor Heer Beëlzebub, of ‘Mevrouw Beëlzebub’ voor feministen. Misschien is ze in haar vrije tijd ook wel paardenfan, en houdt ze van Halina Reijn. Niemand die het weet.
Het blijft allemaal speculeren. Totdat het tegendeel bewezen is, blijft Inez Weski een topvrouw.
Of ze nu een gewaad aan heeft, of een toga, ze kan het goed hebben. De mythe rondom deze dijk van een vrouw wordt versterkt door het grote gissen naar wat voor wondere wereld zich achter de gotische façade bevindt. Zou haar schaamhaar net zo mooi strak en vierkant zijn weggeschoren als de blokjes om haar ogen getekend zijn? Zou ze haar benen scheren of houdt ze juist van een vacht?
Inez Weski is de fijnste feministe van het land, en dat mag best een keer worden gezegd. Als de volgende feministische golf bestaat uit het squirten van Weski, kan het water me niet hoog genoeg staan.