‘Er zijn veel goede mensen,’ zong André Hazes al in 1990, ‘maar slechte zijn er ook. Helaas, ’t is waar.’ Hoe had hij kunnen voorzien dat zijn woorden 26 jaar later nog altijd zo actueel zouden zijn? Tegenwoordig hebben we immers mensen zoals Linda de Mol, Arie Boomsma en Mies Bouwman. Maar tegelijkertijd lopen er ook types rond zoals Giel Beelen. Helaas, ’t is waar.
Giel Beelen is de maker, presentator en thematiek van radioprogramma’s zoals GigaGiel, Giel Hier, Hard en Giel, GielJazz, Nachtegiel en – eenvoud siert de mens – GIEL. En dat terwijl hij niet eens ‘Giel’ heet. ‘Giel’ is het pseudoniem, oftewel de liegnaam, van ene Michiel Beelen. Bij kunstenaars zou je zoiets een ‘artiestennaam’ noemen, meestal een flamboyante herinterpretatie van de door vader en moeder geïntroduceerde term, zodat de mensen meteen weten wat voor act ze kunnen verwachten. Daarom besloot Marja van der Toorn bijvoorbeeld dat ze beter door het leven kon gaan als ‘Sugar Lee Hooper’. Zulke artistieke vrijheid heeft Michiel Beelen nooit genoten: het afscheid van zijn eerste lettergreep was pure noodzaak. Bij zijn inauguratie als presentator van kinderprogramma Truffel op Haarlem105 zat daar namelijk al een Michiel achter de microfoon. Gekleineerd besefte Giel dat hij anderen moest overstemmen als hij iets wilde bereiken. Hoe bitter was het dat hij dit inzicht pas in zo’n gevorderd stadium van zijn DJ-carrière verwierf: hij was al elf jaar oud, en verliet de ether eigenlijk alleen nog maar als zijn moeder patat serveerde.
Tegenwoordig laat Giel zich de kaas niet meer van het brood eten. In een handomdraai weet hij de volumeknop van zijn microfoon naar de maximale stand te manoeuvreren, terwijl hij de audiokanalen van zijn gasten indien nodig met subtiele fade-outs verrijkt. Of hij zet gewoon een ‘lekkere plaat’ op. Er zijn weinig golflengtes die hij nog niet van binnen heeft gezien. Zo ver schop je het niet zonder een beetje talent. Zelf vat hij zijn gave als volgt samen: ‘Ik heb gewoon niet zoveel grenzen.’ Grensoverschrijdend gedrag is inderdaad waar Giel mee groot is geworden. Het begon al in Beelen voor je Bek, toen hij de titel van zijn show live liet verklaren door een callgirl. Dit was nog voordat je via een webcam in de studio kon meekijken. Dezelfde lijn zette hij voort in de Dopeshow, waar hij gevaarlijke harddrugs testte zoals wodka, hasj en Explosion.
Maar nergens heeft Giel beter bewezen boven de burgerlijke moraal te staan dan bij het onderdeel ‘minderheden beledigen’. Sinds hij alle stickies van de coffeeshop wel eens voor een degustatie op 3FM heeft ingezet is dit het domein waar hij zijn pioniersgeluk beproeft. Zoals de lat op muzikaal niveau altijd hoog ligt bij Giel, zo blijkt hij ook op menselijk vlak een echte fijnproever. Dikke vrouwen komen er bijvoorbeeld niet in, omdat ‘ze niet goed voor zichzelf zorgen en geen doorzettingsvermogen hebben.’ Sugar Lee Hooper zou zich proberen om te draaien in haar graf. Ook ‘islamietjes’ vindt Giel maar tafelschuimers. ‘Ik weet graag wie ik een lul vind,’ vertelde hij een Arabische inbeller, ‘ben je Rachid, Mohamed of Achmed? Ik weet het echt niet.’ Tegen donkere huidskleuren heeft hij in principe geen bezwaar. Wel vond hij het een goed idee om voor de uitreiking van de Music of Black Origin Awards zijn gezicht bruin te schminken. Of om de luisteraars gerust te stellen dat hij zijn ‘horloge had afgedaan’ toen rapper Metz langskwam in de studio. De laatste minderheid die hij grensverleggend heeft weten te beledigen bestaat uit Sylvana Simons, die hij vorige week opdroeg zich koest te houden nadat hij een opname van apengeluiden in zijn show had afgespeeld. Tot dusver heeft hij eigenlijk alleen de dwergen gespaard – waarom toch?
Moe van dit kruimelwerk besloot Giel ook eens op zoek te gaan naar een grotere uitdaging, en voor de verandering niet een minderheid, maar het hele volk te beledigen. Daarin is hij met vlag en wimpel geslaagd door op te treden in een anti-racismespotje van de Rijksoverheid. Geflankeerd door nota bene Sylvana Simons ging de man die ooit Mein Kampf als lievelingsboek opgaf het woord ‘discriminatie’ te lijf met een likje rode verf. Deed Giel misschien mee uit protest tegen het gebruik van zo’n lang en moeilijk woord voor zijn geliefde bezigheid? De makers hebben zich inmiddels gerealiseerd dat emancipatie niet meer op zijn agenda staat sinds GigaGiel in de Bijlmer is te ontvangen. Zo hebben ze geconcludeerd dat zelfs een zwart vierkant in deze context een betere voorbeeldfunctie kan vervullen dan het porem van Beelen.
Als radioster kan Giel zich troosten met de wetenschap dat hij zijn roem sowieso niet te danken heeft aan zijn gezicht. Bovendien wordt zelfs hij in de zeldzame ogenblikken tussen zijn programma’s wel eens overvallen door schuldbesef. Zo zamelde hij met Serious Request geld in voor alle vrouwelijke slachtoffers van seksueel geweld, ongeacht hun lichaamsgewicht. Zijn blackface bij de Music of Black Origin Awards verklaarde hij als ‘domme onwetendheid’. En de schoffering van Simons was volgens hem slechts bedoeld als aanzet tot dialoog. Dat maakt het toch weer een sympathiek gebaar, zoals het doorgaans ook tot interessante debatten in de rechtbank leidt als je iemand verkracht. In dit licht is het eigenlijk lastig te begrijpen waarom Giel Beelen door Giel Beelen op de radio nog altijd wordt afgeschilderd als een huichelachtige gnoom. Zo zie je maar weer: de media zijn gewoon niet te vertrouwen.
MSM