nicoEigenlijk wil de student Media en Cultuur maar één ding: zijn als Nicolette Kluijver. Wekelijks een reisprogramma presenteren en dan ook nog verslag doen van de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van bareback anal bleaching. Nicolette doet alles en is overal, of dat nu het uitproberen van een airlock is, of de combinatie van plompzakken en chrystal meth.

Tegenwoordig behoort het verkennen van de onondekte Zuid-Amerikaanse oerwouden ook tot haar levensdoel, als ze daar maar wel aan een paar indianen met hallucinerende werking mag snuffelen, het moet wel vernieuwend blijven. Het laatste hoofdstuk in haar carrière is dat ze op het moment het vaakst gekozen studieobject is van vuistgierende manspersonen. Nieuw is het allerminst. Er zijn immers nog weinig programma’s waar de kijker niet al eens zag hoe Nicolette schaarsgekleed werd doodgekieteld om vervolgens in een bad met vanillevla te worden geladen. Mooi hor allemaal, maar toen Nicolette voor Spuiten en slikken een ‘realdoll’ naar haar gelijkenis liet maken moest ik vooral denken aan het meisje van Nulde.

De combinatie ‘crackverslaafd’ en ‘buurmeisje’ komt bij mij bovendrijven als ik Nicolette zie. Haar hoofd, ingevallen, of ze de sprinter naar thuishaven Almere gekopt heeft, spleetoogjes en een gebit waar ze op Draf- en Renbaan Duindigt in de weddenschappen 3 tegen 1 zou scoren tegen Yankee Fortuna. Om haar polsen de schimmelende bandjes van de afgelopen twaalf edities van Lowlands en Rock Werchter, het thema van Turks Fruit als ringtone op haar telefoon. Ze was het buurmeisje dat op haar 13e werd opgehaald door jongens op scooters die Richard heetten en dat altijd verloor met knikkeren, maar best wel even haar hand in je broek wilde steken in ruil voor drie reuzereuze Rode duivels. Nicolette ging als model werken, maar zweerde nooit in de Playboy te gaan. Onder de noemer ‘nieuwsgierig’ trok ze toch haar kleren uit en noemde ze het een ‘win-winsituatie’. Voor wie de tweede winst is is niet duidelijk, want op internet spreken haar fans er schande van. Zij dachten nog altijd dat die spontane, gekke meid zulke dingen niet zou doen.Maar ja, dat zei men ook over Lange Frans en opera. In een poging niet voor hoer versleten te worden zegde Nicolette toe dat het verdiende geld naar Haïti gaat. Sympathiek, want de gekleurde medemens en Nicolette gaan sinds haar laatste reis net zo goed samen als ontgoocheling en Hans Kazan.

Nicolette wordt verteld dat ze verslag moet doen van een Afrikaans dorp met zoveel rituelen, dat Cees Nooteboom er nog een puntje aan kan zuigen. Ach, ze is al jaren beschermvrouwe van de Orang-Oetan, dus haar kan niets gebeuren. Bij aankomst in het dorp is er tot grote spijt van Nicolette niets waar ze in eerste instantie even gek op kan doen. Er is geen noodrem waar ze aan kan trekken en nergens is Johnny de Mol te bekennen om mee door de modder te rollen. Ze vraagt haar tolk of er niets te regelen is. Iets joligs, kan er niet even getongd worden met een local ofzo? Toegegeven, die donkere mannen hier lijken eerder op Michael Reiziger dan op Denzel Washington, maar wat moet, dat moet, en al snel tuit ze haar lippen in afwachting van de natte kus die komen gaat, waarvan ze verwacht dat het een beetje zal smaken als zo’n rijstwafel met een chocoladelaagje. “Dat is cultuur Nicolette”, roept de cameraman haar iets later toe op het moment dat, geheel volgens de lokale traditie, de pas geslachtrijpe jeugd een tros bananen in de vorm van een verentooi door haar tepels piercet. De cameraman, die in Nederland al volwassenenproducties als “Ja zuster, ja zuster” en “Fallus is liefde” op zijn naam heeft staan, kijkt in principe nergens van op, slikt even en filmt vervolgens een acht en een half uur durende integratie van opvallende gebruiken en culturen op het gebied van lichaamsmutulatie met de stamoudste wiens naam Nicolette maar niet onthouden kon, het was in ieder geval iets met twee klikken, zeven medeklinkers achter elkaar en een plop, de beelden zijn prachtig. Als zij uiteindelijk kaalgeschoren, lichtbruin geschilderd en met twee tanden minder verslag doet van de de bijzondere gastvrijheid die de stam heeft tentoongespreid, kijkt de cameraman op. Ze doet hem aan iets denken. Het maakt haar niets uit. Ze heeft weer echt iets gedaan wat ze wilde doen voordat ze doodgaat.

Felkert van der Lauw

Archief