Pak ‘m beet vijfenveertig jaar geleden werd er een nieuwe partij opgericht. Politieke Partij Democraten’66 zou de gevestigde politiek compleet veranderen. Meer invloed voor de burger, bestuurlijke vernieuwing. Het moest allemaal anders. Een tikkeltje goedkoop, maar toch hobbelde de massa achter visionair Hans van Mierlo aan. Ironisch genoeg is het diezelfde partij die de Partij Voor de Vrijheid uitmaakt voor een stel onderbuikers. Je hoeft maar één plaats voorbij Pechtold te kijken om te zien dat D’66 zelf de volksmennende wortels nog altijd niet verloren heeft. Boris van der Ham heeft de kloof tussen politiek en burger zo klein gemaakt dat ik me zelfs in mijn eigen huis niet veilig meer voel. Wel een beetje gek voor een partij waar privacy een hoofdthema is.
Ik probeer al drie maanden Boris van der Ham te ontwijken. Het lukt alleen niet. Ik kijk elke avond onder mijn bed of Boris er niet ligt. Ik durf niet meer naar mijn ouders omdat ik vrees dat Boris met een kop thee op de bank zit te vertellen over zijn vrijzinnige ideeën. Boris van der Ham. De acteur, de homo, de vrijzinnig politicus. Hij kan zich als geen ander neerzetten als een betrouwbare, enthousiaste en bovenal jonge bestuurder. Dat leerde hij op de toneelacademie in Maastricht. Hij speelde onder meer in Shakespeare’s MacBeth. Dat vond hij prachtig. Vooral de manier waarop MacBeth van de valse heksen te horen kreeg dat hij koning zou worden. Blind van ambitie vermoordde hij hierop Koning Duncan. Boris is blijven hangen in die thematiek. Alexander Pechtold in de rol van de verstandige, betrouwbare koning Duncan, Boris Dittrich als heks, de nieuwe media het zwaard. Op Youtube, op Pinkpop, op de door hem georganiseerde Avond van de Vrijzinnigheid, Boris is de hoofdrolspeler.
MacBeth voor zwakbegaafden, dat wel. Hij spreekt constant tegen een publiek waarvan hij denkt dat ze meer naar hem gaan luisteren als hij intens in de camera kijkt of woorden gebruikt die het gemiddelde niveau van Rascha Peper niet overstijgen. Het CPB is zo ‘de grote rekenclub’ en D’66 vindt niet alles dat jongeren doen ‘stom’ is. Politiek is voor iedereen. Politiek kan in één minuut. Makkelijk, behapbaar, lekker. Net als fastfood. Boris dicht de kloof. Politiek – Van der Ham – Burger. Hap, slik, weg.
Boris kan zich als geen ander profileren. Hij houdt van spelletjes en prijzen. Hij werd tweede in de Nationale Bijbeltest. Op Hyves werd hij deze week opnieuw tot de meest actieve internetpoliticus uitgeroepen. Hij won de kennistest bij Spuiten en Slikken, stond in de finale van de geschiedenisquiz. Boris was de runner-up in een jubileumuitzending van De Rijdende Rechter. Hij kreeg een oorkonde voor het Kamerlid dat de meeste stophoestjes in zijn mond kan stoppen tijdens een plenair overleg, de prijs voor de D’66er die het beste op commando een windje kan laten. Zonder geluid, dat wel. En als er nog geen prijs voor is, dan verzint hij die. Hij heeft ze allemaal uitgestald op zijn schoorsteenmantel. Voor het slapen gaan kijkt hij er even naar en poetst zijn kale hoofd met het deelnemersvaantje van Cannabisbevrijdingsdag in de weerspiegeling van de beker die hij won voor ‘Duidelijkste politicus 2004, 2005 en 2006’.
Van der Ham houdt zelf zijn Wikipediapagina bij. Hierbij heeft hij er goed op toegezien dat er bij het kopje ‘trivia’ wel wordt vermeld dat het geld dat hij kreeg voor het inspreken van de Amerikaanse animatiefilm ‘Space Chimps’ naar KWF kankerbestrijding is gegaan. Net als bij dat reisje naar Suriname voor dat tv-programma waar hij 500 euro voor kreeg. Ook de boekenbon die hij ontving voor Klokhuis doneerde hij aan de Kinderboerderij. Sympathieke vent, als het er maar wel even bij wordt gezegd. Boris is de Arie Boomsma van de politiek. Hoewel, Boris is natuurlijk een kale, homoseksuele atheïst.
Mediageniek, en nog verstandig ook. ‘De laatste keer dat ik blowde was voor ik in de Kamer kwam, ik houd er ook niet van om te drinken. Maar, ik vind het prima als mensen dat wel doen.’ Daar komt ook nog eens een onbegrensde redelijkheid om de hoek. Maar toch, als dingen te perfect zijn ga je ze wantrouwen. En dat is ook het geval bij Boris. Bovendien is hij acteur. Als hij aan de macht komt, wie zegt dan niet dat hij verandert in een homo-intolerante predikant die de ark van Noach wil nabouwen? Boris is zo goed met de nieuwe media en zo bizar goed op de hoogte van zijn verschijning dat er wel iets met hem aan de hand moet zijn. Politici die het woord ‘truttig’ gebruiken vertrouw ik sowieso niet. ‘Ik wil de komende 4 jaar graag jouw vertegenwoordiger in Den Haag zijn’, zegt Boris op zijn website. Hoezo ‘jouw’? Ik heb toch niet met u geknikkerd? Naast deze boude uitspraak staat een foto van Boris. Lachend, met vijf glazen bier die hij vasthoudt met zijn vingers. Hij houdt niet van drinken, maar haalt kennelijk wel graag voor anderen, de lieverd. Je kunt het ook bekijken als een nieuwe poging om een beeld te schetsen van een leuke, sociale vent. Naast een afgrijzen voor het feit dat hij met zijn vingers in het bier zit, bekruipt me een ander gevoel. Ik wil weer terug naar de tijd dat politici mannen waren van stand. Oudere, wijze heren, die denken dat Twitteren een Christelijk eufemisme is voor onanie is. Naar de tijd dat Wim Kok een computermuis oppakte zijnde het een afstandsbediening. Maar nu Bas van der Vlies na 136 jaar als laatste Kamerlid dat nog tegen het Kinderwetje van Van Houten stemde Den Haag verlaat, zal dat niet meer gebeuren. We moeten wennen aan een tijd waarin politici in campagnetijd zich prostitueren in ruil voor een rood cirkeltje op de afwerkplek. Daar bestaat een woord voor. Populisme. Van Mierlo zou trots geweest zijn, @Borisham.
Felkert van der Lauw