TrujilloAls ik een kater heb kan ik maar een ding doen: televisiekijken. Eigenlijk kan ik dat niet eens want ik heb geen tv. Ik kijk naar het computerscherm, naar uitzendinggemist.nl. Tijdens mijn laatste kater stond er iets informatiefs over een zelfmoordmachine in meest-bekeken top tien. Die machine zijn ze aan het ontwikkelen. Er bestaat al een prototype met een spuitje, uit de Verenigde Staten, en een waar je gas door kunt inademen, die is – gok ik – uit Israel.
Ik klikte op ‘24 uur met’ (dat interviewprogramma van Wilfried de Jong waarin hij zich 24 uur lang met een gast in een ruimte opsluit). Uit de beschikbare afleveringen koos ik, die met van Heleen van Royen. Waarschijnlijk geïnspireerd door de zelfmoordmachine.

Wilfried De Jong had zijn aankondiging net voltooid toen mijn huisgenote langs mijn deuropening slofte. Rode ogen: gehuild. Dat is wat zij doet met een kater. Jankend aandacht vragen. Zonder kater trouwens ook.
Ik knikte naar het scherm waar Heleen, zwart-witte jurk, stralende lach, binnenkwam. ‘Wedden dat ze zich minstens één keer jankend op het toilet opsluit?’ zei ik.
Mijn huisgenote smeet de deur dicht. Ze heeft in haar boekenkast alles van Heleen van Royen staan (en van Isabel Allende en de hele reeks bewogen vrouwenlevens). Ook heeft ze geregeld de neiging zich op het toilet op te sluiten, maar alleen als ze zeker weet dat er een sukkel aan de andere kant van de deur wil gaan staan smeken. Doorgaans een man.
Zelfmoordpogingen heeft ze ook gedaan. Een stuk of vier. Ik kan niet zeggen dat ze vooruitgang boekt want het is haar nog niet eens gelukt fatsoenlijk het bewustzijn te verliezen.

Het lijkt wel of er steeds meer van zulke vrouwen bij komen: flauwtes in de jaren ’30, depressief in de jaren ‘80, schizofreen in ’90, borderline in ‘00 en tegenwoordig een bipolaire stoornis. Ook gekte is aan trend onderhevig.

Van die vrouwen die net een crisis krijgen voor jouw deur als jij op het punt staat te gaan neuken, die de vriendschap een keer per maand opzeggen, die zich weer op het toilet opsluiten zodat jij met je kop tegen de deur kan gaan staan wrijven. Het zijn vooral vrouwen die vrouwen een slechte naam geven.

Het dieptepunt met mijn huisgenote bereikte ik laatst, toen ze alle pillen in huis had ingeslikt én zich op het toilet had opgesloten. Double whammy. Ik aan de deur jammeren en me tijdens de stiltes afvragen waarom mannen dit toch altijd deden. ‘Voor de seks,’ heeft een vriend me ooit uitgelegd. Bipolaire wijven zagen er niet alleen geweldig uit, ze konden ook geweldig pijpen en waren nooit te beroerd om een orgasme te faken.

Toen mijn huisgenote eindelijk de grendel eraf haalde, belde ik een taxi. In het ziekenhuis leverde ik alle lege potjes en strips in bij een verpleegster. Die las de etiketten en voerde de medische namen in de computer. Mijn huisgenoot huilde dat daar helemaal geen tijd voor was: haar maag moest leegpompt worden. ‘Jij gaat zeker twee dagen aan de dunne,’ zei de verpleegster, ‘dus pompen mag je zelf doen.’

Vijftig euro lichter zaten we weer thuis. Zij huilen en ik wachten tot ze zich op het toilet zou opsluiten.

Een hangslot: 10 euro.
Twee stevige oogjes: 3 euro.
Resultaat: priceless.

Bij 24 uur met… zie je rechts onder in beeld steeds een klokje dat aangeeft hoeveel tijd Wilfried de Jong en zijn gast al in de ruimte doorbrengen. Er waren vier en half uur verstreken toen Heleen ontdaan het toilet in vluchtte. Tien minuten later stond Wilfried tegen de deur: ‘Heleeeen?’

Heleen’s man, thuis, moet rollend op de vloer gelegen hebben.

De kater had ik overgehouden aan een financiële meevaller. Ik weet nog niet wat ik met het geld ga doen. Eerst wilde ik een extra toilet in huis nemen, maar nu neig ik toch naar een zelfmoordmachine. Geen idee wat dat ding moet kosten maar als je hem vrouwonline.nl verhuurt, heb je hem er waarschijnlijk zó weer uit. Zelfmoord is – ik weet het zeker – weer helemaal terug.

CT

Archief