Om ondanks de naam Propria Cures toch niet de schijn van nepotisme te wekken maakt PC een rondje langs andere notoire studentenbladen in Nederland. Weliswaar binnen de veilige context van de PC-redactieburelen heb ik eens rondgeklikt om te zien of de wet van de remmende voorsprong na 123 jaar nu eindelijk is ingetreden en de concurrentie al achter ons in zicht komt. Voor de lezer met de korte aandachtsspanne zal ik het kort houden: nee.
Voor zij die het wel aandurven mij op deze safari te vergezellen gaat er een schimmige wereld open van platitudes, makkelijk gekozen onderwerpen en vooral veel studentenclichés. De student in de ogen van de fantasieloze tijdschriftredactie is arm, geil en op zoek naar een baantje. Symptomatisch is deze openingszin van een dönertest, zoals afgedrukt in het juninummer van het Algemeen Nijmeegs Studentenblad, een zin die een beeld moet schetsen van de ‘keuzestress’ waar de hedendaagse student aan schijnt te lijden: “Twintig kebabzaken, talloze bijbaantjes en tien soorten glijmiddel.” Wij zullen niet gaan preken over respect voor de lezer, integendeel, maar zo laag als de student door het studentenblad wordt ingeschaald is zelfs naar onze maatstaven een beetje gortig.
Het allerergste is feitelijk dat de meeste studentenbladen zo verdomd handig willen zijn. De een maakt reclame voor een blog writing seminar, een ander maakt de schrijvende student attent op een columnwedstrijd, weer een ander gaat actievoeren tegen de voorgenomen accijnsverhoging op bier, zelfs de immer vochtige Groninger Studentenkrant plaatst een infographic over het aanbrengen van een condoom. Bij PC vindt u gegarandeerd geen openingstijden van het Studie- en Informatiecentrum, voor al onze evenementen bent u nadrukkelijk niet uitgenodigd en of u wel of geen anticonceptie gebruikt mag u ook al zelf weten. Zorgen dat uw inschrijving is geregeld doet u maar in uw eigen tijd, wij zijn er om te vertellen wat er wel en niet gelezen mag worden.
Alle studentenbladen zijn hetzelfde, maar alle kutte studentenbladen zijn kut op hun eigen manier. Het Amsterdamse faculteitsblad voor de Geesteswetenschappen, Babel, heeft bijvoorbeeld de niet aflatende neiging om alles vanuit een persoonlijk oogpunt te benaderen. Elke rubriek moet invoelbaar en menselijk worden gemaakt door een individu centraal te stellen, zoals de afgestudeerde Geesteswetenschapper met een baan (een rubriek die vast niet lang meer bestaat) en natuurlijk de vreselijke rubriek waarin een student de inhoud van zijn of haar koelkast toont, vergezeld van verhelderende inzichten als “Dit is echt heel vies. Gadver – er zit schimmel op,” “Als we brak zijn wordt er flink uitgepakt” of “Sharing is caring”. Immers, een veralgemeniseerd artikel begrijpt u niet. Er moet een poppetje bij dat zo uit uw sociale omgeving geplukt had kunnen worden.
Bij de Groninger Studentenkrant staat iets heel anders centraal dan het individu. De twee populairste artikelen op hun site heten ‘Dutch Porn Awards’ en ‘Friends with benefits’. Om uit te kunnen sluiten dat het om woordspelingen gaat, en het in werkelijkheid gaat om respectievelijk een kritisch artikel over de zin en onzin van literaire prijzen en de voordelen van het illegaal downloaden van alle seizoenen van Friends versus het aanschaffen van de boxset heb ik ze beurtelings aangeklikt en bekeken. De Groninger Studentenkrant was echter inderdaad genodigde bij de Dutch Porn Awards en ene Johnny Walnuts recenseerde de sexapp Bang with Friends, die uiteraard warm wordt aanbevolen. Want in Groningen draait het natuurlijk allemaal om “gewoon wat scharrelen en wat neuken zonder verplichtingen.”
Hoewel de Groninger Studentenkrant dus bewijst dat geen enkele bemoeienis van universiteitswege niet noodzakelijk tot kritische journalistiek leidt, bewijst het Nijmeegse ANS dat een beetje sturing van hogerhand ook op de universiteit doorgaans een slecht teken is. Wanneer in het hoofdredactioneel commentaar wordt gemeld dat Gerard Meijer, collegevoorzitter van de RU, in een interview tegen ANS zegt dat kleine studies gerust kunnen worden afgeschaft, omdat je een kleine studie best elders in Europa kan doen, verwachtte ik een vernietigend pleidooi, zeker toen er sarcastische opmerkingen voorbij kwamen als “als je een studie als Hongaars bij de Oosterburen gaat studeren leer je ook nog eens twee talen”, maar dat was dus geen sarcastische opmerking en de hoofdredactie sluit zich van harte bij de woorden van hun chef aan.
Ik heb natuurlijk het beste voor het laatste bewaard: de Folia. Dit prachtblad was al vrij oppervlakkig toen het nog het blad van de hele UvA was, maar sinds enige tijd is Folia, eigenlijk moet ik natuurlijk Folia Magazine zeggen, gefuseerd met Havana, het blad van de HvA. Dan weet je wel hoe laat het is. Tegenwoordig is Folia een septische put waar de UvA elk jaar anderhalf miljoen euro in stort om er nooit iets van terug te zien, behalve dan elke week een nieuw blad vol propaganda en rubrieken die niemand wil lezen, en natuurlijk geregeld een nieuw smakeloos overhemd waar eeuwige hoofdredacteur Jim Jansen weer mee op een fantasieloze foto kan. Jim Jansen is nooit op TV, nooit op de radio, spreekt eigenlijk ook nooit in het openbaar, en toch presteert hij het om irritanter te zijn dan zijn broer Dolf. Dat komt omdat ik in 2010 per ongeluk een keer zijn hoofdredactioneel commentaar heb gelezen. De half-life van een stuk van Jim is ongeveer twintig jaar, dus ik loop nog wel even rond met een sluimerend gevoel van ergernis. Het is overduidelijk dat Jim de succesvollere van de vier broers Jansen is, waar hij overigens heel gewoon onder is gebleven, want op de site van zijn broer staat, ongetwijfeld op aandringen van Jim, nergens vermeld dat Dolf de broer is van de hoofdredacteur van de Folia.
Het komt wel eens voor dat in een café per ongeluk een exemplaar van Folia wordt achtergelaten door een achteloze student, die bij het meenemen van zijn bezittingen al even goed oplet als bij het uitzoeken van leesvoer. Misschien is de Folia dan ook het blad dat u kent als “dat lelijke nummer van Volkskrant Magazine,” want de rubrieken van Folia zijn zonder uitzondering min of meer openlijk ontvreemd uit de weekendedities van landelijke dagbladen. Het kroonjuweel van de dieptepunten is zonder meer de rubriek Drift, de sinds de fusie ingevoerde seks- en erotiekrubriek die inmiddels dankbaar onderwerp van gesprek is onder de Foliahatende Amsterdamse intelligentsia, al was het maar omdat er nooit echt iets geils wordt verteld. Wat dat betreft kunnen de giechelende bakvissen en jammerende pubermeisjes in de Folia nog wat leren van de Groninger Studentenkrant, die gaan tenminste keihard naar de Dutch Porn Awards.