97f99e6de0b146880051575f53d62271In Amsterdam is er weinig contact tussen buren. Een vriendin van me woont naast een dealer, maar dat weet ze alleen omdat er ooit om vier uur in de ochtend een naakte man uit het raam werd gesmeten, en omdat er de hele dag door allerlei gespuis aanbelt, naar binnen gaat en na korte tijd weer vertrekt. Een goed gesprek heeft ze met de beste man nog niet gevoerd.

Dat ik uit ander hout gesneden ben bewees ik maar weer eens toen ik onlangs mijn nieuwe buurman ontmoette. Het appartement onder dat van mij komt per 1 november leeg te staan, en de toekomstige bewoner kwam van de week even kijken. Hij stelde zich voor als Sytze. “Ah, een Fries?” vroeg ik. Maar hij kwam uit Eindhoven. Ik als Limburger ben altijd blij met een gezellige zuiderling in de buurt. Mits hij van het juiste slag is, natuurlijk, en daarin neem ik bepaald geen blad voor de mond. “Je bent er toch niet zo een, nou ja, je weet wel?” vroeg ik. Sytze keek verschrikt op. “Een PSV-supporter,” voegde ik snel toe. “Nee,” antwoordde hij opgelucht. “Ik schrok even, want ik heb het nogal aan de stok gehad met justitie.” Ik ben heel ruimdenkend, dus ik deinsde daar niet voor terug. Ik vind dat iedereen een tweede kans verdient, behalve Mark van Bommel. Of Lex Immers. “Mijn vriendin speelt piano,” vertelde ik, “maar alleen overdag. Verder zul je echt geen kind aan ons hebben.”

“Ik ben blij dat ik eindelijk mijn plekje heb gevonden,” zei Sytze opeens. “Hiervoor heb ik een tijdlang een beetje door het land getrokken. Eindhoven, Den Bosch, Zomerdijk, Duiven.” “Dan ga je hier helemaal tot rust komen,” vertelde ik. “We zitten hier op een eiland met een kroeg, en twee bruggen naar het volgende eiland. Daar zit een basisschool, een kerk en een Albert Heijn. Nog een eiland verder zit een boekhandel en een wasserette. Verder heb je niks nodig. Een kind kan de was doen.” Ik zag aan Sytze dat de Oostelijke Eilanden hem nu al bevielen. “Verzamelpunt van de buurt is het café hier om de hoek. Daar is iedereen kind aan huis. Het is een typische buurtkroeg, niet van dat poenige gedoe. Gewoon eenvoudig, maar wij zijn ook maar eenvoudige mensen. Een kinderhand is gauw gevuld.”

Toen ik Sytze vertelde dat ik redacteur bij Propria Cures ben toonde hij meteen interesse. “Dat is toch dat kinderachtige krantje?” vroeg hij. Ik corrigeerde hem en wees hem er op dat PC een weekblad is. Sytze bleek ook de nodige schrijfambities te hebben, ik heb meer gemeen met mijn nieuwe buurman dan ik had durven dromen. Zijn gedachtespinsels en dagelijkse indrukken houdt hij vooralsnog bij op een blog, sytzesdagboek.blogspot.com. Die avond nam ik er een kijkje, en ik moet zeggen dat ik er een beetje van schrok. Hij schrijft weliswaar met veel passie, met name over justitie, maar er knaagde toch iets tijdens het lezen. Ik vermoed trouwens, maar dat terzijde, dat hij door een beleidsmedewerker van Fred Teeven voor de gek is gehouden. Onder een boos stuk over Teevens ministerie plaatst Sytze naam en telefoonnummer van deze beleidsmedewerker, zodat eventuele lezers bij hem verhaal kunnen halen. De naam die de medewerker op had gegeven: Bart Schmidt. Sytze heeft overduidelijk geen kinderen, anders had hij wel geweten dat we hier met een slecht pseudoniem van doen hebben. Maar goed, wat ik zo schokkend vond aan dat blog was de ontzettend achterhaalde vormgeving. Sytze varieert graag met typografie, daar ben ik altijd wel een voorstander van, maar als achtergrond heeft hij een soort wazige afbeelding van een stadspark of een speeltuin of zoiets, en dat is erg gedateerd als je het mij vraagt. Een beetje jeugdig ook, zo’n plaatje als achtergrond. Ik ga denk ik aan Sytze voorstellen om voor een effen kleur te gaan, iets donkers, dan komen de passages die hij plotseling in geel of blauw typt ook duidelijker naar voren.

In de buurtkroeg hebben we ondertussen de koppen bij elkaar gestoken om eens samen te kijken of we niet iets leuks voor Sytze kunnen organiseren. Als er een nieuw iemand in de buurt komt, iemand die kind noch kraai op de wereld heeft, dan zorgen we graag voor een warm welkom. We overwegen onder andere een buurtdiner in de kerk, waar iedereen, jong en oud, aan lange tafels kan dineren. Sytze zit aan het hoofd. Zo kan hij iedereen leren kennen. Samen eten verbroedert, dat weet een kind. Het zal je maar gebeuren dat je in een nieuwe buurt terecht komt en niemand zich om je bekommert. Dat je als het ware het kind van de rekening wordt. Het ondergeschoven kindje. Dan gaan er al snel vreemde verhalen de ronde doen. Als kind wist ik een zonderlinge man te wonen bij een vriendje in de straat die bekend stond als kinderlokker. Die man was ongetwijfeld ook gewoon eenzaam. Ik ben echt enthousiast geraakt over ons plan, we gaan het doen, we gaan een buurtfeest houden voor Sytze, om hem in ons midden te ontvangen. Van kindsbeen af zijn de mensen in deze buurt opgevoed met veel sociaal bewustzijn. Op de basisschool zijn ze een koortje begonnen, die kunnen op het feest wellicht wat liederen zingen. Ik word zelf altijd blij van ‘De glimlach van een kind’, dan sturen we ook een mooie boodschap de wereld in lijkt mij.

Op Google+ zag ik dat Sytze daar als achternaam ‘Van der V’ hanteert. Ik vraag hem waar die V voor staat. “Gewoon,” zegt hij, “Van der V. Dat is mijn achternaam.”

Archief