Als Hugo Chavez een Albert Heijn huisproduct zou zijn geweest, had er op zijn verpakking gestaan:
* nooit een saai moment
* lekker veel dreigementen voor iedereen
‘Mr. Danger is a donkey’ herhaalde Chavez vierendertig keer in een speech over George W. Bush, in een verhaal dat begon als politiek manifest, maar eindigde in een onsamenhangende scheldpartij. Chavez heeft inmiddels praktisch alle media in zijn land die zich kritisch opstellen gekocht en vervolgens het zwijgen opgelegd. Onlangs betichtte Hurricane Hugo de Verenigde Staten ervan dat zij de aardbeving in Haïti veroorzaakten als een experimentje, zodat ze dat nogmaals kunnen uithalen in Iran. Hugo Chavez voldoet aan alle eigenschappen van een gestoorde populist met dictatoriale trekken en expansiedrift, maar is ondanks dat nog altijd stukken minder griezelig dan mensen op een ligfiets.
Hugo Chavez brengt iedere maand een nieuwe wet in stemming die zijn macht uitbreidt. Hij spendeerde miljarden aan belastinggeld aan zijn eigen campagne. In zijn speech voor de vergadering van de VN noemde hij Bush de duivel en vond dat hij stonk naar zwavel. Historisch zijn de beelden waarbij Chavez minutenlang met een verrekijker op het podium staat te kijken hoeveel mensen er voor hem zijn komen opdagen. En wel heel dichtbij kwam hij toen hij dreigde de Antillen binnen te vallen. Toch is een labrador retriever een groter gevaar voor de wereldvrede dan Hugo Chavez.
Chavez geeft zijn volk brood en spelen, dat is alles. Een schaap in wolfskleren, waar nog eens een aardig mopje om te lachen valt ook. Chavez is het feestvarken onder de kampbewaarders, de Emile Roemer van Zuid-Amerika. De parallellen met die laatste zijn talrijk: geef het volk het gevoel dat ze het beter krijgen door zijn sociale politiek en klaar ben je. Het zijn maar kleine veranderingen, maar worden als revolutie gepresenteerd.
Toegegeven, misschien houdt Chavez er wat dubieuze vrienden op na. Neem Loekasjenko, die vertelt dat zijn verkiezingen in zijn Wit-Rusland een feest van de democratie waren, terwijl de bloedspetters nog in zijn snor zitten. Daar worden burgers die kritiek uiten op de autoriteit nog ouderwets van huis opgehaald en zesenveertig uur lang op de voetzolen geslagen of met een ploertendoder bewerkt. Fidel Castro, Kim Jong-Ill en Poetin behoren ook tot de genodigden op het vriendenfeestje van Chavez, waar er geen ezeltje prik wordt gespeeld of gekoekhapt, maar waar op de uitnodiging staat dat je vooral zwemspullen thuis mag laten. Er staat immers louter Amerika pesten en het kapitalisme afzeiken op het program.
De historische relatie met het land is minimaal, maar plots was daar ook onlangs de Iraanse Ahmed Ahmadinejad in Venezuela om hun innige vriendschap te vieren. Chavez slaat zijn arm om Ahmadinejad heen als en de twee lopen door een straat waar de enige Iraniër van het land woont. Of ooit heeft gewoond. Het maakt niet uit, het gaat immers om de gemeenschappelijke vijand. De wereld van Hugo is zwart-wit. Heb je wel eens een kritische opmerking gemaakt naar Amerika? Dan ben je een vriend van Chavez. Vind je de WC’s van de MacDonalds ranzig? Dan ben je een vriend van Chavez. Ben je lid van de SP? Je mag bij de president op schoot.
Ik spreek geen Spaans, maar mag evenwel erg graag naar Chavez’ wekelijkse tv-programma kijken. Naast dit programma heeft hij een radioprogramma en een eigen krant. Zijn media-optredens getuigen van een ijdelheid en symboolpolitiek waar Martin Bosma nog een puntje aan kan zuigen en zijn bijzonder amusant. Aló Presidente! heet zijn meest in het oog springende show, de Venezolaanse variant van Een gesprek met de minister-president. Aló presidente is een programma dat zo frivool is dat zelfs Jeroen Brouwers er om zou kunnen glimlachen. De one-manshow begint met de president vol in beeld, soms gehuld in kleurrijke zwembroek voor een blauwe zee. Hij lacht breed en begint voor zichzelf te klappen, waarna de in grote getalen opgekomen gasten maar mee gaan klappen. Hugo heet de kijker twintig keer welkom, al dan niet zingend. In Nederland zagen we dit voor het laatst bij Marnix Kappers’ Knoop in je zakdoek. Wat volgt is een uren durende monoloog voor een publiek dat geen enkel idee heeft waar en wanneer het verhaal van de president eindigt. De kracht van Hugo is dat het alle kanten op kan. Een script is er niet, het is totale chaos. Het lijkt wel een boek van Nicci French., maar dan leuk. De hoge amusementswaarde zit in het feit dat Chavez iedere keer weer vooral zelf verrast lijkt door zijn woorden. In een vlammend betoog over het grensconflict met Colombia degradeerde hij tot zijn eigen verbazing zijn generaal, live op televisie. De generaal wist ook niet wat hem overkwam, bleef scherp naar zijn leider kijken, in de hoop dat hij zijn woorden zou terugnemen. Helaas voor hem, el presidente maakte het nog erger: hij ontsloeg hem drie zinnen later.
Een programma dat van begin tot eind alleen maar goed nieuws brengt, dat hebben we sinds Eigen huis en Tuin al niet meer gezien. En ja, misschien is het ook niet helemaal op het de waarheid gebaseerd. Want Venezuela is ondanks hun enthousiaste leider nog niet echt een tuin van Eden te noemen. Het aantal moorden en de corruptie steeg de laatste tien jaar exponentieel. Soit, bij gebrek aan voorspoedige berichten uit eigen land zoekt Chavez wel naar nieuwe verzonnen vijanden of vrienden. Hij verklaarde Robin Hood al tot held. Stuntman Evil Knevel vindt hij ook grappig, omdat hij zo tegendraads over auto’s heen springt in plaats van er langs te gaan. Het is dat aandoenlijke dat Hugo Chavez tot een leider van de 21e eeuw maakt.
Critici zeggen dat Chavez langzaam een autoritair regime aan het bewerkstelligen is, dat zo vunzig is dat de Internationale Socialisten er een stel geschoren en gewassen kantoorklerken bij lijken. Ik denk dat het allemaal wel meevalt. Bij de gedachte dat dat Chavez mijn stuk zou kunnen aangrijpen om toch de Antillen binnen te vallen, bedenk ik maar dat hij het allemaal niet zo meent. Nee, dat is zo. Deze mr. Danger is one funny donkey.