Dit fenomeen is voorlopig nog niet uitgewoekerd.
Er zijn geen ergere mensen dan zij die ‘ergens een gevoel bij hebben’, op één categorie schlemielen na: zij met een ‘voorgevoel’. Het gebruiksvriendelijke van het woord ‘voorgevoel’ is dat het zonder problemen kan worden ingezet op het moment dat er van een voorgevoel allang geen sprake meer is. Sla google er maar op na: in veruit de meeste gevallen zagen voetballers, prijswinnaars en terminale patiënten hun voorgevoel ‘bewaarheid worden’, bleek het ‘te kloppen’ en was het dus toch ‘terecht’. Logisch, want iedereen wiens voorgevoel niet blijkt te kloppen houdt wijselijk zijn kop.
Zo ook Lidewij Edelkoort. Lidewij (‘Li’ voor vrienden en andere hielenlikkers) heeft van voorgevoel haar beroep gemaakt. Hoewel zij in het grote dubbelinterview met haar man Anthon Beeke door de koppige interviewer meermaals ‘trendwatcher’ wordt genoemd, is Lidewij niet te beroerd haar te corrigeren. ‘Ik ben trouwens trendforecaster – een trendwatcher is iemand die een heleboel bruine schoenen ziet op straat en stelt: bruin is in. Ik ben dan al veel langer met bruin bezig.’ Inderdaad. En met geel, en groen, en lila. In Lidewijs geval vuurt de kosmos zoveel yottabytes aan informatie op haar ingebouwde schotelantenne af dat haar verspreidingskanalen in de vorm van haar website en mond wel 24 uur per dag aan moeten staan. Op iedereen die het maar horen wil laat ze haar talloze ingevingen los, en maakt daarbij handig gebruik van zowel het trial-and-error-principe als misleidingstechnieken uit de astrologie. Niet alleen doet Lidewij graag voorspellingen die zo algemeen zijn dat het raar zou zijn als ze niet zouden uitkomen, ook geeft ze haar profetieën een tijdsbestek van enkele lichtjaren om iets van de waarheid te naderen.
Volgens Lidewij leven we in een ‘zware’ tijd, en wordt het alleen maar gekker. ‘Het zijn spannende jaren, ik maak me zorgen,’ aldus het orakel. Gelukkig was vroeger alles zo lekker normaal, en was iedereen het daarover eens. Nee, dan onze eeuw: ‘Ik vrees voor een burgeroorlog in de Verenigde Staten, extreemrechts tegen alternatief, avant-garde, zwart, groen, geel rood.’ Over een aantal jaar zul je het iedereen horen zeggen: ‘Die Lidewij, die wist dat er wat zou gaan gebeuren in Amerika, met dat zwart, groen, geel rood!’ Maar het hardst van iedereen zullen we het Lidewij zelf horen roepen, mits de vraagbaak dan niet al tijden dood is.
Vooralsnog horen we Lidewij uitsluitend over voorspellingen uit een ver verleden die ze nooit op papier heeft gezet. Dat weerhoudt haar er niet van de juistheid van al die voorgevoelens door de strot van het publiek te rammen, al heeft nu behalve zijzelf helemaal niemand daar meer iets aan. Herinnert u zich 9/11 nog? Lidewij ook, en zelfs al veel langer dan u. ‘In de lente van 2001 voelde ik me verschrikkelijk. Toen ik de eerste toren zag instorten, was ik helemaal opgelucht: dit was het dus.’ Waar Lidewij anders nogal vaag is over de herkomst van haar prognoses, is ze hier heel duidelijk. Naar eigen zeggen stond ze geestelijk direct in verbinding met Bin Laden, en ja, dat vindt ze zelf ook wel vreemd. Het is zelfs bijna zo vreemd als iemand die eerst opluchting voelt bij het aanschouwen van de grootste terroristische aanslag in de wereldgeschiedenis.
Toch bestaan er dingen waar zelfs Lidewij zich lekker druk om kan maken. De teloorgang van onze planeet, bijvoorbeeld. ‘Ik wil geen doemscenario schetsen, maar het is duidelijk dat het nu echt misgaat.’ Maar waar klimatologen met jarenlang serieus onderzoek het laten afweten, gaat Lidewij door. Het heelal en Bin Laden berichten haar al sinds begin jaren 90 dat de economie kleinschaliger, milieuvriendelijker en lokaler zal worden. Lidewij is er nog steeds van overtuigd dat dat ooit, mark her words, ja óóit zal gebeuren! Het is immers onze enige redding, aldus de vrouw die ‘vaker dan een piloot’ in een vliegtuig zit. Wanneer die omslag naar een duurzame economie dan precies plaats gaat vinden, zou ze misschien eens kunnen navragen bij haar klanten, waaronder Coca-Cola, Siemens en L’Oréal.
Lidewij beweert dat er van al haar voorspellingen geen enkele niet is uitgekomen. ‘Anders zou ik ze niet opvangen.’ Beter is het om te stellen dat er weleens wat straling zijn doel mist, vooral in de persoonlijke sfeer. Zo was Lidewij in ’82 wegens gebrek aan zin bijna niet naar een designcongres gegaan, terwijl ze daar toch mooi haar man ontmoette. Diezelfde man antwoordde in het Volkskrant-interview op de vraag of hij het jaar 2050 zouden gaan halen overtuigd: ‘Haha, ik niet!’ Daar dacht Lidewij heel anders over. ‘Jij wordt wel oud, ook.’ Drie weken na het interview was Anthon dood. Als het nog kon zou hij zeggen dat hij al zo’n voorgevoel had.
TS