Toine: ‘Das Vlinderdas!’
Toine Donk, CEO en co-founder van Das Mag, is de Hans van Mierlo van uitgeversland. In 2015 veranderde hij de literaire wereld voorgoed met de uitgave van het pamflet Er moet iets gebeuren, geschreven door Maartje Wortel. Met dit Plakkaat van Verlatinghe verklaarde dwerguitgeverij Das Mag de oorlog aan uitgevend Nederland door haar ouderwets en conservatief te noemen. Alleen Joost Nijsen werd boos. Drie jaar na dato doet de founding father van Das Mag de geheimen van het moderne uitgeven uit de doeken in een Hollandsch dagboek: ‘Misschien even Mizzi bellen voor wat geld!’
Maandag
Heerlijk, weekend. Dat duurt bij mij altijd tot dinsdagmiddag. Vorig weekend stond ik te stampen op een Weekender, nu ben ik in retraite in een Limburgs klooster. Leuke tip van Bregje, deze plek. Mijn iPhone 8 moest ik vrijdagmiddag in de kluis van de pater leggen, gelukkig bewaakt Daniël in Amsterdam de Das Mag headquarters. Het is niet zo dat ik alles naar hem outsource. Hij trekt dingen gewoon erg naar zich toe. Die subsidieaanvraag voor het Amsterdams Fonds voor de Kunsten heb ik trouwens wel zelf geschreven. Zelfs een burn-out is relatief: als het om 30.000 euro gaat, kan deze boy opeens heel wat gedaan krijgen! Ik ben er dol op om rustig aan zo’n subsidieorgaan uit te leggen hoe wij in korte tijd zo succesvol zijn geworden, en wat we allemaal beter doen dan de rest. Verheug me nu al op het moment dat de cashflow weer gaat stromen.
Dinsdag
Ik kan de wereld buiten de kloostermuren zo kauloslecht aan! Nog geen kwartier in de echte wereld en ik haat alweer iedereen die geen gele oliejassen en levi’s draagt. Wees mindful, Toine, sprak ik mezelf toe. Elke ziel in dit universum heeft het recht om er te zijn, ook oude en zieke mensen. Mensen met kleren van de WE. Nu zit ik in de trein naar huis. Eerste klas, maar dat betalen de 500 platina-oprichters van mijn uitgeverij. Twijfel of ik mijn telefoon aan zal gaan zetten. Vast een heleboel gemiste oproepen en appjes van Daniël. Wil liever een boek lezen maar ik heb alles van mijn eigen fonds al drie keer uit. Het was geweldig. Echt geweldig. Ga nu echt niet aan een middelmatige auteur van iemand anders beginnen en mijn goede smaak verpesten.
Woensdag
Laat dit stoppen, maak me dood! Toen ik rond halfdrie op kantoor aankwam zat de nieuwe stagiaire te janken. Subsidieaanvraag voor het AFK is afgewezen! Daniël in alle staten. ‘De commissie beoordeelt het realisme en de blijk van omgevingsbewustzijn als zwak’ schreef het AFK. ‘Er worden geen andere bestaande literaire organisaties in Amsterdam genoemd, geen vergelijkingen of parallellen met andere bestaande literaire festivals getrokken en er wordt niet verwezen naar actuele ontwikkelingen in de literatuur. In het plan kijkt Das Magazin enkel naar de eigen organisatie.’ Ja, Amsterdams Fonds voor de Kankerkunst, waar moeten we anders naar kijken? Naar Literaturfest? Dat was ook van mij! Er is gewoon niemand in deze stad die tienermeisjes zoveel kan laten betalen voor een pratende schrijver als ik!
Donderdag
Jongens, zei ik vanochtend, we gaan dit even heel handig positief communiceren. Heb meteen Thomas de Veen gebeld, die wil zo graag champagne met ons drinken dat hij elke keer als ik hem zie een beetje kwijlt. Of nou ja, ik heb Daniël laten bellen, ik moest zelf even iets op insta zetten. Een leuke foto van mezelf en Marscha met een bakje friet. Maar ik had vannacht dus iets slims bedacht. Of eigenlijk had Bregje het bedacht, maar ik breng haar doorgaans op goede ideeën. We gaan gewoon het tijdschrift opdoeken en de vrijgekomen moneys in het festival steken. The party goes on! Mooi verhaaltje eromheen over nieuwe uitdagingen en nooit stil blijven staan. Je bent niet voor niets CEO en co-founder.
Vrijdag
Helemaal blij met het stuk van ome Thomas. ‘Weer een literair tijdschrift minder’, zei hij droevig terwijl ik vanbinnen juichte. Was er helemaal klaar mee elke twee maanden met de zweep over Daniël te moeten gaan zodat hij dat blad ging vullen. Al die tijd waren we trouwens wel de grootste. Dat heb ik nog even in een persberichtje gezet, straks vergeten die wankers van de Volkskrant het te melden. Mijn dromen reiken altijd verder. Ik denk nu aan Virtual Reality-app waarmee onze jonge abonnees in het lichaam van een schrijver kunnen kruipen en zelf de nieuwe Hanna Bervoets of Philip Huff schrijven. In de echte werkkamer van die schrijver dan hè, hoe leuk is dat?! Iedereen een hoofdstukje, lekker inlijmen en een kaftje van Studio Vruchtvlees eromheen. Misschien even Mizzi bellen voor wat geld. Meteen ook even wat boekenbalkaarten bij haar lostrekken. Helemaal blij! Soms is het leven emoji’s.
Zaterdag
Ja, dat Virtual Reality-plan ga ik verder uitdenken. Onze fans verdienen dit. Ik kan soms echt genieten als ik op facebook door alle mensen heen browse die ons page liken: allemaal knappe jongens en meisjes die schrijver willen worden! Achtduizend, allemaal! En wie willen ze als uitgever? De bezige mij! Haha! Zelf ben ik vooral dol op de nimfen die uit kleine dorpjes buiten de randstad komen en het gevoel hebben dat ze anders zijn dan hun dorpsgenoten. Het ideale type voor het Zomerkamp! Maartje Wortel is de perfecte lokaas.
Zondag
Ik moet ook echt weer eens met de selectie voor het Zomerkamp beginnen. Dat is nou één van die klusjes die ik liever zelf doe. Twintig plaatsen maar, en zoveel talent! Goed idee van me om ze dit jaar een pasfoto mee te laten sturen. Bespaart me weer een hoop speurwerk op Facebook. Voor de sier moeten er ook elk jaar twee of drie jongens bij. Afgelopen jaren visten die behoorlijk in mijn vijver, dus ik neem dit jaar alleen maar Reve-epigonen mee!
Toine Donk