Hoewel zijn naam klinkt als een onheilspellend gerecht op de menukaart van een absurdistische Chinees, is Wierd Duk geen onder zoetzure saus bedolven stuk gevogelte. Wierd Duk is ook niet de langverwachte opvolger van de polyfone ringtoonhit Crazy Frog. Wierd Duk is daarentegen, naar eigen zeggen althans, journalist.
Duk heeft in de loop der jaren op de loonlijst van zowel het Parool, Elsevier, als het Algemeen Dagblad gestaan, en fladdert momenteel vooral rond in de Telegraaf. Zijn collega’s ziet Wierd Duk als makke lammetjes die naar de pijpen van een samenzweerderige elite dansen. Zichzelf als de laatst overgebleven objectieve journalist van Nederland. Net als het verendekje op zijn hoofd, dat niet meer even waterdicht is als dat van een gezonde watervogel, is ook het journalistieke werk van Wierd echter zo lek als een mandje. Hoewel hij zijn naam mee zou moeten hebben, doet zijn geklapwiek dan ook vermoeden dat hij, als hij eindelijk eens eerlijk gewogen zou worden, zelfs voor een positie als stagiair bij de Duckstadkrant te licht zou worden bevonden.
Kortgezegd komt het grootste gedeelte van Duks journalistieke portfolio er op neer dat hij een willekeurig individu opzoekt dat op enigerwijze zijn eigen wereldbeeld bevestigt. Het individu in kwestie wordt kritiekloos geïnterviewd en het resultaat van dat interviewtje gepubliceerd. De werkwijze van woerd Wierd doet dan ook onherroepelijk denken aan de slogan van een andere gevederde soortgenoot. “Wij van WC-eend adviseren WC-eend.”
Van de journalistieke integriteit van de Anas Peculiaris zal ik u kort twee voorbeelden geven.
Ten eerste is er zijn avontuurlijke zomervakantie van dit jaar. Onze kloeke reporter maakte een bijna Kuifjeëske rondreis door Israël. In zijn eigen ogen rolde hij op de oevers van de Jordaan ongetwijfeld dan ook een olijvenkartel op, werd hij vrienden met een klein Palestijns jongetje dat hem als gids diende, en hield hij ondertussen een oude Joodse kapitein in toom die onder het drinken van hele flessen Arak bommenladingen aan Jiddische vloeken rondstrooide. In werkelijkheid lijkt Duk echter niet op Kuifje. Als hij dan toch als een Belgisch stripfiguur getypeerd moet worden, dan zou dat vanwege uiterlijke overeenkomsten en een gedeelde liefde voor grootspraak eerder Lambik zijn. Zelfs Lambik zou echter wel in hebben gezien dat het niet helemaal koosjer is dat de zojuist genoemde rondreis volledig op kosten van het CIDI was.
Een tweede voorbeeld van zijn journalistieke normen en waarden mocht Duk onlangs laten zien in de jaarlijkse, inmiddels tot het Nederlands immaterieel erfgoed behorende rel rondom Zwarte Piet. In een column waarschuwde hij voor de radicalisering van tegenstanders van Piet. Helaas vergat Wierd daarbij voor het gemak even dat hij zelf enkele weken eerder een tekst had neergepend, ongeveer even lovend als de hagiografie van de goede Sint zelf, over de Friezin die illegaal een snelwegblokkade had opgezet om mensen hun wettelijk vastgelegde demonstratierecht te ontnemen. Echte eenden hebben hun ogen op de zijkanten van hun kop en kunnen daardoor twee kanten opkijken. Wierd Duk overduidelijk niet.
Ondertussen mag evident zijn dat Duk ongeveer evenveel respect heeft voor het journalistieke ambacht als de jihadisten van het kalifaat voor Romeinse overblijfselen in Palmyra. Misschien is vanuit zijn houding tegenover journalistiek vakmanschap in ieder geval wel zijn verdediging te verklaren van Vladimir Putin, die toch immers echt een journalist of drie, vier, per jaar met z’n eigen blote berenhanden wurgt. Eerder dit jaar beweerde Duk, gelegen naast presentatrice Annemiek Schrijver in het treffend onpasselijk getitelde programma De Ochtendkus, dat het namelijk allemaal wel meevalt met die vermeende repressie in Rusland: “Als je je niet te veel verzet tegen de macht dan kun je een prima leven leiden.”
Dat hij die woorden uit dezelfde snavel geperst kreeg waarmee hij ook beweerde dat hij de enige Nederlandse journalist is die zich niet door machthebbers laat ringeloren, dat is een wonder. Als hij dergelijke bagatelliserende uitspraken over dictatoriale regimes niet alleen de op televisie naast hem gelegen vrouw voor de voeten wierp, maar deze ook in zijn echtelijke bed herhaalde, mag het daarentegen zeker geen wonder zijn dat vrouwlief Fidan Ekiz het niet langer met Wierd Snater uithield en hem met z’n hypocriete gekwaak haar nest uit heeft getrapt.
BN