Het feit dat de verschijningsdatum van een roman januari 2018 is, is maar een zwak argument om die roman niet al in oktober 2017 te recenseren. Vooral wanneer de voorspelbaarheidswaarde van het boek zo groot is dat zelfs Maurice de Hond zich ermee door zijn mondeling Nederlands zou bluffen. De laatste keer dat Leon de Winter iemand verraste, was het waarschijnlijk zijn vrouw Jessica Durlacher met een midweekje Tel Aviv. Voor de rest lijkt hij iedere week simpelweg op de rode knop van zijn automatische column-generator te drukken, die na wat gebliep en gepruttel vierhonderd woorden uitspuwt. Er zitten vier schuifjes op het apparaat, die Leon al naar gelang van zijn humeur en het wekelijkse aantal doden door islamitisch terrorisme iets naar boven of beneden duwt: complottheorie, rassenleer, falend Europees beleid en de waarde van zijn huis in Bloemendaal.

 

Voor iedereen die de ouderwetse mening is toegedaan dat een abonnement op het lijfblad van Arthur Seyss-Inquart ook in 2017 nog niet bon ton is, kan zich voor een ingedikte weergave van Leons Telegraaf-columns tot twitter wenden. Leons tweets zijn ofwel complottheorieën over de Nederlandse overheid die samenspant met moslims, ofwel hijgerige complimenten aan het adres van joodse Nobelprijskandidaten of jeugdige islamcritici. Aan de diabetespatiënt die afgelopen zomer een ongeluk veroorzaakte op het stationsplein in Amsterdam wijdde De Winter zestien tweets: ‘Heeft hij gevast? […] Jokt politie een beetje? […] Is de politie gek geworden? Of wil men dat wij dat zijn?’. Over Harvey Weinstein, toch een soort Leon the Winter gone wrong, tikt hij er maar twee: ‘Totale schok! Nooit eerder gebeurd! Uniek in Hollywood! Filmproducent maakt misbruik van zijn macht en dwingt seks af! […] De hypocrisie van geschokte sterren…’ Als een man op dezelfde magere, blonde vrouwen met acteerambities valt en ook nog eens een begraven voorhuid heeft, dan schept dat natuurlijk een band.

 

Enfin, het boek. De titel luidt ‘De dood van Europa’. Alles wijst erop dat we hier te maken hebben met een echte De Winter. De omvang is gelijk de buikomtrek van de auteur in centimeters, de opdracht (Voor J., M. en S.) dient om de lezer te herinneren dat De Winter wel een echte familieman is. Vervolgens serveert Leon de amuse, een reeks citaten van drie pagina’s, die de leeslust dusdanig ondermijnt dat de lezer zich tweemaal naar de wc zal spoeden om ruimte te maken voor de rest van het menu. We lezen Oriana Fallaci in haar late jaren: ‘Europa is Europa niet meer, het is Eurabië, een kolonie van de islam, waar de islamitische invasie niet alleen fysiek vorderingen maakt, maar ook op geestelijk en cultureel niveau.’ We lezen het gal dat Brigitte Bardot als oud, rochelend besje richting Parijse banlieuebewoners spuwde: ‘Ik heb niet tegen een Frans Algerije gevochten om nu een Algerijns Frankrijk te hebben.’ En we lezen een hoop Leon de Winter zelf. Met dat postmoderne gedoe heeft hij niet zoveel op, maar intertekstualiteit naar eigen werk is natuurlijk altijd prachtig. Als klap op de vuurpijl volgt nog een plichtmatige lijkenparade waarin Theo van Gogh, Pim Fortuyn en Harry Mulisch weer even worden opgedolven en besnuffeld. Goede ideeën van onder de grond! Daarna is het twee pagina’s lang stil.

 

De lezer herpakt zich, zucht: ‘de kop is eraf!’ en denkt meteen: goed dat Leon deze niet hoort. We beginnen in hoofdstuk 1 en maken kennis met Europa Alexandrowna Ivanova, ‘blond, voluptueus, schor van het roken en zingen, harde drinker, wilde danser, twaalf ambachten en dertien ongelukken’. Zien we hem allemaal, lezers? De vrouw is een metafoor voor het continent! De vrouw Europa houdt van vrije seks, drankgelach en andere zaken waar moslims zweepslagen voor krijgen. En wat gebeurt er met Europa? Europa gaat dood! Het is nu aftellen tot de blonde, voluptueuze Europa – die hierna Ropa Ivanov wordt genoemd, want anders ligt het er wel erg dik bovenop, zelfs voor Leon de Winter – eraan gaat. De vraag is alleen: hoe gaat De Winter de asielzoeker die haar dood op zijn geweten heeft in zijn plot manoeuvreren?

 

Dat doet hij geheel op z’n De Winters: Ropa en haar vriend Matthijs hebben te vaak coke gesnoven en gaan afkicken in een het vakantiepark van de vader van Matthijs. Intussen stromen vluchtelingen Nederland binnen en verandert het vakantiepark in een lucratief azc. Dat gaat natuurlijk maar een paar bladzijden goed. En inderdaad: Ropa verdwijnt. Na een week wordt haar lichaam gevonden: ‘Tientallen messteken, een uitbarsting van blinde haat’. De rechercheur die het onderzoek naar Ropa’s dood moet leiden wordt natuurlijk tegengewerkt door politiek Den Haag, dat de affaire in de doofpot wil stoppen. Maar gelukkig zijn daar mannen als De Winter zelf, burgerwachten met twitter als enige wapen. De zaak ontspoort in de media, er worden azc’s in de fik gestoken, rellen en vechtpartijen slaan over naar het hele land, en natuurlijk probeert Den Haag de boel nog te redden, hetgeen uiteraard tevergeefs is. De Winter heeft weer een boek geschreven waarop hij zichzelf kan aftrekken.

 

Dat staat natuurlijk niet op de achterkant. In plaats daarvan staat er: ‘De dood van Europa is een ijzingwekkende roman over de gevaarlijke cocktail van maatschappelijke onvrede en migratie. Met meesterhand laat Leon de Winter zien hoe een schijnbaar onbeduidend incident kan uitgroeien tot een nationale revolutie.’ En: Nieuw Israëlitisch Weekblad: ***** ‘Angstaanjagend en afschuwelijk raak. De Winter bewijst opnieuw de Nederlandse Houellebecq te zijn.’ De Telegraaf: ‘Deze man verdient een sterrenregen. Wat een belangwekkend, grandioos boek!’ En tot slot, om ook de markt van Gutmenschen nog even aan te boren, De Volkskrant: ‘Geen […] oninteressante […] analyse van de huidige maatschappelijke […] problematiek. […] De Winter heeft weer een afschuwelijk […] ambitieus […] boek geschreven.’ Uitgeverij Hollands Diep, laat u dat recensie-exemplaar maar zitten.

MM

Leon de Winter, De dood van Europa. Hollands Diep, €19,99.

Vanaf 30 januari 2018 in de betere boekhandel.

Archief